Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 24/02/2021
Στον απόηχο των μεγάλων προβλημάτων από την κακοκαιρία στα βόρεια προάστια, το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίας Παρασκευής έβαλε σήμερα, Τετάρτη (24/02) στην ημερήσια διάταξή του συζήτηση για την κατάσταση της Πρωτοβάθμιας Υγείας, πρωτοβουλία που προκάλεσε ο προβληματισμός και η εγρήγορση κατοίκων στον Τσακό. Η συγκυρία της πανδημίας και οι ανάγκες που προέκυψαν επιβεβαίωσαν πως το προσωπικό, ο εξοπλισμός και οι υποδομές δεν επαρκούν ούτε για την παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών φροντίδας.
Στο παζλ ήρθε να προστεθεί ο εμβολιασμός κατά του κορωνοϊοϋ στο Κέντρο Υγείας, ο ο οποίος αντί να προκαλεί ανακούφιση στους κατοίκους που έχουν μια τέτοια δυνατότητα δίπλα τους, έφερε μετάθεση όλων των υπόλοιπων εξετάσεων σε 4 και πλέον μήνες! Με την αναστολή βασικών λειτουργιών και την επιφόρτιση των εμβολιασμών χωρίς καμία ενίσχυση, ουσιαστικά υπονομεύεται τόσο ο εμβολιασμός όσο και η περίθαλψη χιλιάδων ανθρώπων, που είναι ουσιαστικά αποκλεισμένοι από το δημόσιο σύστημα Υγείας εδώ και ένα χρόνο.
Την ίδια ώρα, τα δημοτικά ιατρεία στην πόλη έχουν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί από τις διοικήσεις των Δήμων τα τελευταία χρόνια και ας είχε δημάρχους γιατρούς η πόλη. Η δομή του Τσακού έφτασε να φιλοξενείται σε αίθουσα των ΚΑΠΗ, ενώ στο προηγούμενο κτήριο έπεφταν ακόμη και σοβάδες από τους τοίχους. Η εμπειρία του παρελθόντος δεν προσθέτει αισιοδοξία, καθώς το 2012 καταργήθηκε η μονάδα των Πευκακίων χωρίς να επαναλειτουργήσει έκτοτε.
Ξεπερνώντας το μοντέλο υποκατάστασης της ευθύνης του κράτους για την Υγεία, τη λύση θα μπορούσαν να δώσουν δημοτικά ιατρεία με ξεχωριστό ρόλο, συμπληρωματικό και επικουρικό. Αν προϋπόθεση είναι να υπάρχουν μονάδες με χώρους αξιοπρεπείς και εξοπλισμό επαρκή, το ζήτημα του προσωπικού, (στης Πολιτείας την πόρτα όσο θέλεις βρόντα) θα έβρισκε διέξοδο μέσω του… γείτονα.
Νέοι γιατροί ή συνταξιούχοι επιστήμονες της περιοχής θα ήταν μια λύση στελέχωσης των μονάδων, αρκεί Δήμος και κάτοικοι να δώσουν το παράδειγμα. Έχοντας έτσι το πλεονέκτημα της προσωπικής επαφής, τα δημοτικά ιατρεία θα μπορούσαν να ασχοληθούν με ζητήματα όπως η ψυχική υγεία, οι εξαρτήσεις, η διατροφή, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η κακοποίηση ή τα μαθήματα παροχής πρώτων βοηθειών.
Στο παρελθόν, οι δομές «περνούσαν» μέσα από νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς της περιοχής, όπου είχαν δυνατότητα να διαγνώσουν προβλήματα έγκαιρα, ενώ στα σχολεία υπήρχε ακόμη και εξέταση των δοντιών. Σήμερα, εν μέσω πανδημίας για όλα αυτά η λύση έχει δοθεί «κεντρικά»: Διευθυντές και εκπαιδευτικοί υποχρεώθηκαν να βάλουν στολή… γιατρού, για να κάνουν ιχνηλάτηση ή να ψυχανεμιστούν αν η κατάσταση της υγείας μαθητών ή προσωπικού είναι σοβαρή. Αν, λοιπόν, η συζήτηση της επόμενης μέρας για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα εξαντληθεί στη συνταγογράφηση φαρμάκων, τότε μάλλον θα συνηθίσουμε να συμπληρώνουμε όλο και παραπάνω… αγγελτήρια θανάτου.
