Γράφει ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης Δικηγόρος ε.τ.
Οι Έλληνες σήμερα στη μεγάλη τους πλειοψηφία λιμοκτονούν. Η ακρίβεια τους ισοπέδωσε όλους και τα πάντα νοικοκυριά, επιχειρήσεις που άλλοτε ανθούσαν και μεγαλουργούσαν, εργαζόμενοι και καταναλωτές μετρούν τις αντοχές τους · η μεσαία τάξη και η μικρομεσαία οικογένεια αποτελούν πια παρελθόν κι έχουν γίνει πένητες. Η αισχροκέρδεια είναι ανεξέλεγκτη και τα λαμόγια βρήκαν την καλή τους. Πώς, άλλωστε, θα γινόταν αλλιώς, όταν σήμερα ο ΕΦΕΤ διαθέτει μόλις 133 ελεγκτές για να προφτάσουν να ελέγξουν την ασφάλεια και καταλληλότητα των τροφίμων, την ασφάλεια των συναλλαγών και την προστασία των καταναλωτών σε όλη την Ελλάδα; Δεν είναι εφικτό, όσο φιλότιμα κι αν το προσπαθούν, να τα καταφέρουν. Γι’ αυτό και εξεπλάγησαν οι Έλληνες, όταν πληροφορήθηκαν από έγκυρα μέσα ενημέρωσης πως ελληνικά προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, προϊόντα, δηλαδή, του λαϊκού νοικοκυριού, πωλούνται στο Λονδίνο φθηνότερα, μερικά δε απ’ αυτά πολύ πιο φθηνά απ’ ό,τι στην παραγωγό Ελλάδα!!! Είναι εύκολο, λοιπόν, να φανταστεί κανείς το εύρος τής κερδοσκοπίας στην Ελλάδα, αν συνυπολογίσει τα έξοδα μεταφοράς των προϊόντων και το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων που τα διαθέτουν στο Λονδίνο! Αυτό σημαίνει πως πολλοί αετονύχηδες στην Ελλάδα θησαυρίζουν ασύδοτα και αισχροκερδούν σε βάρος φτωχών βιοπαλαιστών και ανήμπορων μικροσυνταξιούχων.
Αυτό σημαίνει ακόμη πως η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει, επιτέλους, με τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές της, τόσο τη δεινά πενόμενη μερίδα πολιτών όσο, όμως, και το κύρος και τη σοβαρότητα της Χώρας από τούς εξπέρ τής λαμογιάς και της απανθρωπιάς! Πώς, αλήθεια, θα επιβιώσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, όταν, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, οι μισθοί και οι συντάξεις ίσα που αρκούν ένα δεκαπενθήμερο για να τα φέρουν βόλτα κι ύστερα αρχίζουν τα μπλοκάκια, ακόμη και στον φούρνο τής γειτονιάς, μέχρι να ξαναπληρωθούν; Πώς θα θρέψουν τούς εαυτούς τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, πώς θα πληρώσουν τα νοίκια, τα φάρμακα και τους γιατρούς τους; Και, ακόμη, πώς θα πάει μπροστά η Χώρα, όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών στην οικονομία μας, αναγκαία προϋπόθεση για την επενδυτική μας αναβάθμιση, όταν η λαμογιά δεν έχει όρια; Όταν επιχειρηματίες κομπιναδόροι βάζουν στις ίδιες συσκευασίες μικρότερες ποσότητες προϊόντων και άλλοι πουλούν ακατάλληλα, ληγμένα ή νοθευμένα εμπορεύματα; Την ίδια ώρα, όμως, που η οικονομική και ενεργειακή κρίση και η ανέχεια σαρώνουν μεγάλο κομμάτι τής κοινωνίας και τα σαϊνια θησαυρίζουν ανεξέλεγκτα, η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό αρκετά χρόνια τώρα, κάθεται πάνω σε έναν αμύθητο ενεργειακό πλούτο, που τον έχουμε, όμως, εγκαταλείψει αναξιοποίητο!! Τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων μας, χερσαίων και υποθαλάσσιων, που εκτείνονται από το Ιόνιο ως το Αιγαίο, την Πελοπόννησο, τη Θάσο, ολόκληρη τη Νότια Κρήτη, από την ανατολική ως τη δυτική πλευρά της και σε όλη την Επικράτειά μας, έτσι και αξιοποιηθούν, θα καλύψουν τις δικές μας ανάγκες για αρκετές δεκαετίες την δε αυτονομία τής Ευρώπης για τα επόμενα 50 χρόνια! Κι όμως! Η Ευρώπη δεν θέλει την Ελλάδα ενεργειακά αυτόνομη. Μας θέλουν χώρα εξαρτημένη οικονομικά, ενεργειακά και πολιτικά. Μας θέλουν ορντινάντζα τους, χώρα υποτελή. Εμείς, όμως, θα δεχτούμε κάτι τέτοιο; ΠΟΤΈ δεν θα βρεθεί Έλληνας, πολίτης ή πολιτικός, που θα το ανεχτεί! Η Ελλάδα είναι, και θα παραμείνει, χώρα ελεύθερη και όχι υποτελής, μαριονέτα στις ορέξεις οποιουδήποτε επηρμένου ηγετίσκου.
Η ενεργειακή και διατροφική κρίση που βιώνουμε οι Έλληνες και η δυστοκία τής Εθνικής μας Οικονομίας επιβάλλουν στην Κυβέρνηση και ολόκληρη την πολιτική μας ηγεσία ομογνωμόνως να αποφασίσουν και να λάβουν άμεσα τα παρακάτω μέτρα:
1. να αξιοποιήσουμε τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων που διαθέτουμε σε ΌΛΑ τα χερσαία εδάφη μας και υποθαλάσσια,
2. να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα δώδεκα ναυτικά μίλια σε όλο το εύρος τής Νότιας Κρήτης, από δυσμάς προς ανατολάς, συμπεριλαμβανομένων των νησιών μας Γαύδου και Γαυδοπούλας,
3. να μειώσουμε τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα καύσιμα, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο,
4. να καταργήσουμε τον Φ.Π.Α. στα βασικά είδη διατροφής,
5. να εντείνουμε τους ελέγχους τής αγοράς, για να πατάξουμε την αισχροκέρδεια · και, βεβαίως, να προσλάβουμε το αναγκαίο ελεγκτικό προσωπικό.
Είναι, όντως, πολλά και σοβαρά αυτά τα μέτρα που επιβάλλεται να πάρει η Κυβέρνηση. Μην ξεχνάμε, όμως, πως, για να φτιάξουμε ομελέτα, πρέπει να σπάσουμε αβγά. Και να τής υπενθυμίσουμε ακόμη πως οι Έλληνες δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις προς το κράτος, έχουν και δικαιώματα τα οποία η Πολιτεία έχει χρέος να ικανοποιεί, γιατί οι αντοχές έχουν τα όριά τους και οι ανάγκες των πολιτών δεν μπορούν να περιμένουν.
Και ένα τελευταίο, που έχει να κάνει με το διπλωματικό επεισόδιο της Υπουργού Εξωτερικών τής Λιβύης σε βάρος τής Ελλάδας: πολύ σωστά ο Υπουργός μας των Εξωτερικών αρνήθηκε να νομιμοποιήσει τόσο την εξουσία της (είναι προσωρινή) όσο και την υπογραφή τού παράνομου Τουρκολιβυκού Μνημονίου, διότι αυτό επιδίωκαν να επιτύχουν η ίδια και οι Τούρκοι · και ορθά μετέβη ακολούθως στη Βεγγάζη. Αυτή, όμως, η εξωθεσμική συμπεριφορά τής Λιβύης υποχρεώνει την Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια στην Κρήτη, όπως ήδη επισημάναμε παραπάνω. Μας υποχρεώνει, όμως, επιπλέον, και οφείλουν η Κυβέρνηση και η πολιτική μας ηγεσία, να το αποφασίσουν επιτέλους, να προβούμε στην άρση τής εμπιστοσύνης τής Ελλάδας προς την προσωρινή Κυβέρνηση της Τρίπολης υπό τον κ. Ντμπεϊμπά και να αναγνωρίσουμε ως επίσημη την Κυβέρνηση της Βεγγάζης υπό τούς κ.κ. Αγκίλα Σάλεχ και Χαλίφα Χαφτάρ!
Η σημερινή ηγεσία τής Τουρκίας θεωρεί τη Λιβύη δικό της βιλαέτι και οργιάζει σε βάρος άλλων, όμορων χωρών, Αιγύπτου, Κύπρου κ.τ.λ.. Οφείλουμε λοιπόν, να της κόψουμε τον βήχα. Να μην αφήσουμε τους Τούρκους να σουλατσάρουν στην Ανατολική Μεσόγειο ούτε να καταβροχθίσουν, όπως φαντασιώνονται, την Κρήτη και τον υποθαλάσσιο πλούτο της με τον πακτωλό των υδρογονανθράκων μας · τη μανιώδη βουλιμία και την αρπακτικότητά τους ας τις εξαντλήσουν σε άλλες χώρες – μαριονέτες, αν μπορούν και αν υπάρχουν τέτοιες, Η Χώρα μας, πάντως, δεν είναι μπανανία και δεν πρόκειται να γίνει.
Η Ελλάδα είναι, και θα παραμείνει, χώρα σοβαρή, με βαρύνοντα λόγο και παρουσία ισχυρή στα διεθνή fora και τη διεθνή σκηνή.
