ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το σημείωμα, καλέ μου άνθρωπε, εύχομαι να έχει σταματήσει η σεισμική ακολουθία στη Σαντορίνη και τα γύρω νησιά. Δεν υπάρχει χειρότερη αίσθηση -νομίζω για όλους μας- από το να κουνιέται η γη κάτω από τα πόδια μας και να μη μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Έχει ανεξέλεγκτες δυνάμεις η γη μας. Εμείς είμαστε ένα τίποτα μπροστά της. Θυμάμαι πάντοτε και το έχω επικαλεσθεί πάρα πολλές φορές, αυτό που είχε γράψει ο καθηγητής Τζέιμς Λάβλοκ στο βιβλίο του «Η εκδίκηση της Γαίας»: Η γη έχει ζήσει δισεκατομμύρια χρόνια χωρίς τον άνθρωπο, ακόμα και με τα πιο τέλεια αντισεισμικά μέσα.
Το 1992 βρέθηκα στη Σαντορίνη για καλοκαιρινές διακοπές. Ο δεσμός που είχα τότε, μου ζήτησε την τελευταία στιγμή να πάμε εκεί. Έτσι, τηλεφώνησα σε ένα ξενοδοχείο, το οποίο διέθετε δωμάτιο και όπως με διαβεβαίωσε η ρεσεψιονίστ, βρισκόταν «πάνω στο κύμα» (μετάφραση: 400 μέτρα από το κύμα) της Περίσσα, μιας παραλίας με ηφαιστειακή μαύρη άμμο, στην οποία δεν τολμάς να περπατήσεις ξυπόλητος ούτε δύο μέτρα.
Φτάσαμε με το Fiat Regata μου στο στενόχωρο λιμάνι όπου ο συνωστισμός ήταν αφόρητος, με τα αυτοκίνητα -από ΙΧ μέχρι νταλίκες- που περίμεναν το φέριμποτ για Πειραιά και τα αυτοκίνητα που έβγαιναν στο νησί. Τραγικό.
Σήκωσα το κεφάλι μου και βλέποντας τα λίγα (τότε) άσπρα σπιτάκια που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας, με έπιασε ένα δέος, σαν κι εκείνο που είχα αισθανθεί όταν αντίκρυσα από κοντά το Grand Canyon, λίγα χρόνια νωρίτερα στην Arizona. Μόνον που εκεί δεν υπήρχαν σπίτια και έτσι, όταν κατέβαινα με μουλάρι μέχρι το ποτάμι του Colorado, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ένας σεισμός. Εκεί στη Σαντορίνη και με την Καλντέρα πίσω μου, όπως ανέβαινα -σημειωτόν- με το Regata, η πρώτη μου σκέψη ήταν «αν κουνηθεί το νησί, τη βάψαμε, τουρίστες και ντόπιοι». Και τότε, δεν είχε την πυκνή δόμηση που έχει σήμερα…
Θα αναφέρω μόνο ότι αφού εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο και το απόγευμα πήγαμε για περπάτημα στα Φηρά, είχε τόσο κόσμο που δεν βαδίζαμε αλλά κουνιόμαστε όλοι μαζί σαν πολτός, ώστε τρόμαξα πάλι. Σκέψου σήμερα, ύστερα από σχεδόν 30 χρόνια «τουριστικής ανάπτυξης»…
Με αυτές τις όχι και πολύ ευχάριστες, λόγω πυκνής δόμησης και πολυκοσμίας, αναμνήσεις δεν πρέπει να παρεξηγούμε τους ξένους (και τους ντόπιους) που έκαναν ουρές για εισιτήρια διαφυγής από «το νησί που τρέμει».
Ας ευχηθούμε να εκτονωθεί αυτή η σεισμική ακολουθία και να επανέλθουν όλα στη θλιβερή κανονικότητα.
