Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
Ήξερα τα πολύχρωμα μπαλόνια που φουσκώναμε για να στολίσουμε το σπίτι μας όταν γιορτάζαμε τα γενέθλια ή την ονομαστική μας γιορτή ή κάποιες άλλες σημαντικές ημέρες του χρόνου, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Τα χρωματιστά αυτά μπαλόνια τα σκορπίζαμε στο πάτωμα ή τα στερεώναμε 2-3 μαζί στους τοίχους, και όλο το σπίτι θαρρείς πως άλλαζε εικόνα, πως γινόταν πολύ χαρούμενο σα να έπαιρνε καινούργιο φως, και τα ξαφνικά μπαμ που ακούγονταν κάθε λίγο από αυτά που έσπαζαν μόνα τους ή τα έσπαζαν οι καλεσμένοι μας για να διασκεδάσουμε, τα συνόδευαν οι φωνές και τα δυνατά γέλια. Και αυτά τα γέλια, έστω για λίγη ώρα, μας μετέφεραν απλά και γρήγορα σ’ έναν κόσμο κεφιού και ανεμελιάς.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο απαραίτητο είναι το γέλιο στη ζωή μας, αλλά και πόσο δυστυχισμένοι και απόμακροι νιώθουμε όταν σκοτεινιάζει η καλή μας διάθεση και το πρόσωπο γίνεται σκυθρωπό καθώς φωλιάζει σ’αυτό η θλίψη και η απογοήτευση.
Ο σοφός Αριστοτέλης μας θυμίζει ότι: ‘’O άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα στον γέλωτα και στην αισχύνη…’’ δηλαδή, τα ζώα δεν γελούν και δεν ντρέπονται ποτέ. Ο άνθρωπος που δεν γελά, έχει τάσεις ψυχοπαθητικές, και ο άνθρωπος που δεν ντρέπεται, οδεύει στην αποκτήνωση, δηλαδή γίνεται ζώο, κτήνος, μας λένε οι ειδικοί.
Δεν είναι τυχαίο που ανασκαλεύοντας το παρελθόν, θυμήθηκα τόσα πράγματα για τα μπαλόνια και το γέλιο. Κι αυτό έγινε, γιατί εδώ και αρκετό καιρό βλέπουμε ότι ξαναγύρισε στη χώρα μας εκείνος ο εφιάλτης για τα επικίνδυνα «μπαλόνια του γέλιου». Κάτι ανάλογο είχαμε ζήσει και τον περασμένο χρόνο και αυτό ζούμε και τώρα, βλέποντας έκπληκτοι νεαρά κυρίως άτομα, να φουσκώνουν παρέες – παρέες πολύχρωμα μπαλόνια γελώντας ασταμάτητα, μέχρι να δακρύζουν τα μάτια τους και να πνίγεται η φωνή τους από τα γέλια. Και όσο περισσότερο φούσκωναν τόσο και τα γέλια γίνονταν πιο δυνατά και ασυγκράτητα και τότε άρχιζαν να χάνουν την ισορροπία τους, να σπρώχνονται μεταξύ τους και εκτός ελέγχου να κάθονται κάτω όπου βρίσκονταν στον δρόμο και στο πεζοδρόμιο. Όμως αυτά τα γέλια δεν έβγαιναν από τη σκέψη και την ψυχή τους.
Δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ μεγάλης χαράς για κάποια σημαντική και ευχάριστη αλήθεια της ζωής που μόλις τους είχε «συναντήσει», αλλά ήταν τεχνητά χημικά και επικίνδυνα γέλια που τους είχε εξασφαλίσει το αέριο που κρυβόταν στο μπαλόνι, και κάθε φορά που φυσούσαν μέσα σ’ αυτό ανέπνεαν το αέριο και όσο περισσότερες φορές φυσούσαν, τόσο και περισσότερο αέριο έβαζαν στον οργανισμό τους.
Αλήθεια, τι είναι αυτό το αέριο γέλιου; Διαβάσαμε και πολύ συνοπτικά θα πούμε ότι είναι η καινούργια τρέλα που έχει κατακλύσει πολλές πόλεις, κυρίως της Βρετανίας, με τους νέους να πίνουν ομαδικά το υποξείδιο του αζώτου, γνωστό και ως «αέριο του γέλιου», προκειμένου να ανεβάσουν τη διάθεσή τους και να ευθυμήσουν. Οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι το ναρκωτικό της μεσαίας τάξης και η νέα μόδα της Βρετανίας. Ακόμα και ο πρίγκιπας Χάρι «πιάστηκε» να το εισπνέει από ένα μπαλόνι.
Το «αέριο του γέλιου» είναι άχρωμο, μη εύφλεκτο, με πολύ απαλή γλυκιά μυρωδιά και γεύση που σε ξεγελά. Ο χρήστης αρχίζει αμέσως να ονειροπολεί και σιγά-σιγά να χάνει την πραγματικότητα. Η επίδραση του αερίου δεν κρατά πολύ, συνήθως ένα λεπτό, και προκαλεί μεγάλη χαλάρωση στο μυϊκό σύστημα και τις αισθήσεις και «ρίχνει» τις αναστολές, ενώ η υποξία, δηλαδή η έλλειψη οξυγόνου είναι εμφανής από τις λιποθυμικές καταστάσεις, τη δύσπνοια, την καταβολή των δυνάμεων και από πολλά άλλα δυσάρεστα που προκαλεί. Το επικίνδυνο «αέριο του γέλιου» σαρώνει την Αγγλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Ιταλία και οι θάνατοι που μετρούν είναι πολλοί.
Και στην Ελλάδα τι γίνεται; Δυστυχώς διαβάζουμε ότι κάνει θραύση και στη χώρα μας. Στην Κρήτη, στην Κέρκυρα, στον Λαγανά, στη Ρόδο, στην Κομοτηνή και σε άλλες πολλές περιοχές έχουν αναφερθεί θύματα, αφού το επικίνδυνο αέριο υποξείδιο του αζώτου είναι ευρέως διαθέσιμο στο διαδίκτυο, σε πολλά μπαρ, αλλά και στους δρόμους!
Διαβάζουμε ότι πρόσφατα στη Ρόδο νεαρή τουρίστρια 18 χρονών έπεσε σε κώμα και κατέληξε στην εντατική διασωληνωμένη. Έγινε γνωστό ότι είχε εισπνεύσει το φονικό αέριο κατά τη διασκέδασή της σε μπαρ του νησιού.
Η αγωνία και ο φόβος που έχει κυριεύσει και βασανίζει τον τελευταίο καιρό το μυαλό των γονιών είναι πώς θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους, αν τύχει να βρεθεί κοντά τους, αυτό το παράλογο και ύπουλο παιχνίδι στο οποίο επιτήδειοι εγκληματίες της κοινωνίας προμηθεύουν αθόρυβα και πονηρά στους νέους της ανεμελιάς – που με κανέναν τρόπο δε θέλουν να κριθούν και να χλευαστούν από τους φίλους τους ως δειλοί και φοβισμένοι και γι’ αυτό δε συμμετέχουν στο πανηγύρι των μπαλονιών – προμηθεύουν (επαναλαμβάνω) στους νέους αυτούς με το αθώο και αγύμναστο βλέμμα, έναν εύκολο χειρισμό της αγωνίας τους και την επιθυμία μιας προβολής και διάκρισης ανάμεσα στους φίλους τους.
Έτσι, είδαμε πριν λίγες ημέρες και στην τηλεόραση, στα στενά και πολυσύχναστα δρομάκια σε περιοχές που είναι στέκια των νέων, αλλά και σε άλλες απρόβλεπτες περιοχές, μικρές και μεγάλες παρέες παιδιών να φουσκώνουν τα πονηρά μπαλόνια και να γελούν…, να γελούν ασταμάτητα με θολά μάτια και με σύγχυση στο μυαλό, αδυνατώντας να προβλέψουν ότι αυτά τα ανόητα γέλια τους μπορεί να είναι και τα τελευταία της ζωής τους. Και ανάμεσά τους να κυκλοφορούν αθόρυβα οι αλλοπρόσαλλοι προμηθευτές του κακού, πουλώντας έξυπνα την πραμάτεια τους, με ένα παγωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο και την εγκληματική αδιαφορία στην ψυχή.
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που πολλοί γονείς αγρυπνούν στα σκοτεινά, περιμένοντας όρθιοι πίσω από την κουρτίνα του σπιτιού να φανεί το βλαστάρι τους, που και αυτό το βράδυ έχει αργήσει, μουρμουρίζοντας τη σοφή κουβέντα που κληρονόμησαν και αυτοί από τους δικούς τους γονείς: «Θεέ μου, μη μου στείλεις όσα μπορώ να αντέξω…».
