Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 15/09
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που οι μαθητές όλης της χώρας επέστρεψαν στα θρανία έπειτα από ίσως το πιο περίεργο καλοκαίρι της μέχρι σήμερα σύντομης ζωής τους. Άλλες χρονιές, η μέρα αυτή θα συνοδευόταν από χαμόγελα, αγκαλιές, πειράγματα, ανταλλαγή αναμνήσεων, προσμονή, ευχάριστη ανησυχία για τα πρωτάκια, αλλά και γλυκιά μελαγχολία για τις διακοπές που τελείωσαν. Η φετινή χρονιά, όπως αναμενόταν δεν ήταν έτσι. Αγκαλιές δεν υπήρξαν, όπως βεβαίως, ούτε φιλιά, πειράγματα και χειραψίες. Ο παραδοσιακός αγιασμός πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες απόστασης και «αποστείρωσης», ενώ τα παιδικά, φαφούτικα μουτράκια καλύφθηκαν από λογιών λογιών πολύχρωμες ή full face μάσκες.
Το εννοώ αυτό το τελευταίο, αφού οι μάσκες που προμήθευσε το υπουργείο Παιδείας και που είχε προαναγγείλει με στόμφο η υπουργός, ήταν τόσο μεγάλες για το μέγεθος των παιδικών προσώπων, που περισσότερο έκαναν για μπούργκα. Ευτυχώς που πολλοί γονείς, από αυτούς που δεν φωνασκούν κατά της χρήσης μάσκας, είχαν φροντίσει να προμηθευτούν από το εμπόριο μάσκες στο μέγεθος των παιδιών τους και έτσι, το ολοκληρωτικό φιάσκο απεφεύχθη έστω και μονοπλεύρως.
Την ίδια ώρα, οι Δήμοι προσπαθούν με ίδια μέσα να θωρακίσουν την προστασία των σχολικών μονάδων τους, ακολουθώντας πάντα τις οδηγίες των αρμοδίων υγειονομικών υπηρεσιών, κάνοντας από την πλευρά τους το καλύτερο που μπορούν, ώστε να μη θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών, των εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους. Παρ’ όλα αυτά, τα χέρια τους είναι δεμένα σε πολλά σημεία και παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αναμονή των διαρκώς εναλλασσόμενων και ενίοτε διφορούμενων κυβερνητικών αποφάσεων, που συν τοις άλλοις, δίνουν τροφή στους ένθεν κακείθεν συνωμοσιολόγου.
Ταυτόχρονα, το «αγκάθι» της δίχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης παραμένει σε πολλούς Δήμους, με τους γονείς να ανησυχούν για την τύχη των παιδιών τους και να διαμαρτύρονται, δικαίως, για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην πλήρη εφαρμογή του μέτρου. Δίπλα σε Δήμους που αξιοποίησαν στο έπακρο τον χρόνο τους για να είναι πλήρως προε-τοιμασμένοι και να καλύψουν στο ακέραιο τις ανάγκες της πόλης τους σε επίπεδο δομών, υπάρχουν άλλοι που άφησαν τον χρόνο να περάσει, αναμένοντας τη διευθέτηση γραφειοκρατικών διαδικασιών, παρά να αποφασίσουν να δράσουν αυτοβούλως και άμεσα για την επίλυση του μείζονος προβλήματος. Η χρονιά ξεκινάει με πολλές δυσκολίες, έντονες διαμαρτυρίες και αβέβαιη κατάληξη.
Και στο μέσον, τα παιδιά που ονειρεύονται, τα παιδιά που τα θέλουν και τα αξίζουν όλα. Να περιμένουν από μια Πολιτεία που βρίσκεται εδώ και καιρό σε πανικό να τους δώσει απαντήσεις και φως να μη βλέπουν. Να ξεκινούν για το όμορφο εκπαιδευτικό ταξίδι σε χώρους παντελώς ακατάλληλους, με λειψό εκπαιδευτικό προσωπικό, με «διαδηλώσεις» έξω από τα κάγκελα του σχολείου τους για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να φορούν μάσκα και με την απορία ζωγραφισμένη μόνιμα στο πρόσωπό τους.
Άραγε, έχει ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά με το κακό που κάνουμε στην ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή τους; Υποψιάζομαι πως όχι και πολύ φοβάμαι ότι αργότερα θα μετράμε πληγές και θα ψάχνουμε απαντήσεις. Είναι κρίμα και αδιανόητα αδικαιολόγητο, σε μια χώρα που πήρε άριστα στη διαχείριση της πρώτης φάσης της πανδημίας και της πρωτόγνωρης καραντίνας, να έχει χαθεί η λογική και ο μπούσουλας. Ο χρόνος είναι αμείλικτη δύναμη. Και τον αφήσαμε να χαθεί. Ήδη στο Υπουργείο έχουν «κρεμάσει κουδούνια». Αλλά, δυστυχώς, δεν φαίνεται να ακούει κανείς..
