Τέρατα και σημεία συμβαίνουν στο δήμο Κηφισιάς – αν δεν τα ζούσα, και να μου τα λέγανε, δεν θα τα πίστευα. Ως γνωστόν (καλέ, πού το βρήκα το αρχαίο, δεν παίζομαι) ως γνωστόν λοιπόν, ο συνδυασμός «Δύναμη ελπίδας» του κυρίου Θωμάκου κέρδισε τη δημαρχία της Κηφισιάς πραγματοποιώντας αυτό που ονομάστηκε ιστορική ανατροπή. Όντως, δεν είναι και μικρό πράγμα, την πρώτη Κυριακή ένας ανεξάρτητος, πρωτοεμφανιζόμενος συνδυασμός να πιάσει 25% και τη δεύτερη να ανέβει στο 51% και βάλε, κατατροπώνοντας τον αντίπαλο. Αυτός λοιπόν ο αντίπαλος δυσκολεύτηκε να χωνέψει την ήττα. Και έρχομαι λοιπόν εγώ τώρα να ρωτήσω, ως κόσμια κυρία και καθηγήτρια: Γιατί κύριε αντίπαλέ μου, γιατί δυσκολεύεστε να δεχτείτε τη λαϊκή ετυμηγορία; Η ώρα της κάλπης είναι ιερή και η εξουσία θα πρέπει να σέβεται το όποιο αποτέλεσμα, ακόμη και αν με τον τρόπο αυτό χάνει πολύτιμα κεκτημένα. Κυρίως τότε. Να, βλέπετε, με αναγκάζετε να σας κάνω μάθημα, και για να πω την αλήθεια, έχω κουραστεί. Ένεκα η οικονομική κρίση, ένεκα η φτώχεια των γονέων, ένεκα τα χαράτσια και ο ΕΝΦΙΑ (τι μεγαλούργημα κι αυτό, να χαίρονται εκείνοι που το έπλασαν) δε θέλω πλέον να κάνω μαθήματα τζάμπα. Ο τζάμπας κουράστηκε, που λέει και μια διαφήμιση. Θέλω όταν μεταδίδω τα φώτα μου να πληρώνομαι, κακό είναι;
Γράφει η Βασιλική Πιτούλη, καθηγήτρια, συγγραφέας
Επανέρχομαι στον οργισθέντα αντίπαλο (πω πω πώς τα πετάω τα αρχαία, αν δεν τα καταλαβαίνετε ανοίξτε και κανένα βιβλιαράκι). Έκανε λοιπόν ο αντίπαλος το εξής απίστευτο: κατέθεσε εκλογική ένσταση ζητώντας την επανάληψη των εκλογών, με το δικαιολογητικό ότι «τον λένε Γεώργιο και όχι Γιώργο» τον κύριο Θωμάκο εννοείται. Και μαζί του πήρε η μπάλα και όσους υποψηφίους είχαν στο ψηφοδέλτιο διαφορετικό όνομα απ’ ό,τι στην αστυνομική ταυτότητα, όπως Γιάννης Ιωάννης, Δημήτρης Δημήτριος και άλλα τέτοια εγκληματικά. Έκανα το σταυρό μου, σας ορκίζομαι, που με λένε μόνο Βασιλική και όχι κάτι άλλο. Λες και το ’ξερα και πάντοτε θύμωνα όταν κάποιος με φώναζε Βίκυ, Βάσω ή κάτι άλλο, παρεμφερές. Γιατί παρακαλώ να μου αλλάζετε το ονοματάκι μου, τι σας φταίει; Με λένε Βασιλική λοιπόν, και τον λένε Γιώργο, κι όπως λέει το τραγούδι, «ποτέ δεν τραγουδάει για της αγάπης το γλυκόπικρο καημό». Παρεμπιπτόντως, όλα αυτά τα πολλά χρόνια που δουλεύω σε τόσες δουλειές, γνώρισα και τον αλησμόνητο στιχουργό του γνωστού άσματος «Με λένε Γιώργο». Ονομαζόταν Γιώργος Κανελλόπουλος, ελαφρύ το χωματάκι που τον σκεπάζει… Άξιος άνθρωπος.
Αλλά επανέρχομαι στην ανεκδιήγητη ένσταση: Ποιοι ακριβώς την έκαναν; Τρεις τον αριθμό, οι εξής: Βασίλειος Βάρσος, Ασπασία – Νίνα Βλάχου, και κυρία Στεφανάκου. Ο πρώτος, τέως δήμαρχος Κηφισιάς, γνωστός και μη εξαιρετέος. Η κυρία Βλάχου με στενοχώρησε με την πράξη της, ερχόταν και στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου, δεν είχα κανένα παράπονο μαζί της. Τι να πω; Η κυρία Στεφανάκου τώρα… Σκοπίμως δεν αναφέρω τα μικρά της ονόματα, απ’ ό,τι έχω ακούσει διαθέτει δυο, μπας και μπερδευτώ και συρθώ κι εγώ στα δικαστήρια, η γυναίκα. Για τέτοια είμαστε τώρα, κι έχουμε κι ένα σωρό δουλειές;
Τελικά, η περίπτωση εκδικάστηκε στις 5 τρέχοντος μηνός. Είμαι σε αγωνία για τη συνέχεια και την τελική έκβαση, για πολλούς λόγους. Εγώ ως λογικός άνθρωπος γνωρίζω ότι Γεώργιος και Γιώργος είναι το ίδιο πράγμα, και ότι ο κύριος Θωμάκος, είτε ως Γεώργιος, είτε ως Γιώργος, είναι το πρόσωπο που κατάφερε να εκλεγεί δήμαρχος Κηφισιάς, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης, βοηθούμενος από τον συνδυασμό του, εννοείται. Αν, λέω αν, με αναγκάσουν να υποστώ την ίδια δοκιμασία, και να κατεβώ ξανά υποψήφια, και να τρέχω και να μη φτάνω, τότε σκέφτομαι ότι κινδυνεύω να βγω στους δρόμους της πόλης μας και να τραγουδάω και το «Με λένε Γιώργο» και το «Με λένε Βασιλική» (δικής μου επινόησης και έμπνευσης) και πολλά άλλα άσματα μαζί… Καλή σχολική χρονιά, και πάντα τέτοια. Ζήτω!
