Λοιπόν, για να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους, ξεκινώντας μάλιστα από την κεκτημένη γνώση:
Οι δημότες Λυκόβρυσης Πεύκης αποφάνθηκαν στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ότι πρώτος πολίτης του Δήμου και δήμαρχός τους, επιθυμούν να είναι ο Τάσος Μαυρίδης και τη διοίκηση του Δήμου να ασκούν οι εκλεγμένοι αιρετοί με τον συνδυασμό η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Ο σημερινός δήμαρχος Τάσος Μαυρίδης με μακρά εμπειρία στο αυτοδιοικητικό γίγνεσθαι, προέρχεται από τους πολιτικούς κόλπους του προηγούμενου δημάρχου, Δημήτρη Φωκιανού και ήταν μέλος της διοίκησης του Δήμου επί της θητείας του τελευταίου στον καλλικρατικό Δήμο Λυκόβρυσης Πεύκης.
Ο προηγούμενος δήμαρχος Δημήτρης Φωκιανός έχει εκφράσει πολλάκις και προεκλογικά και μετεκλογικά τη μεγάλη του αγάπη για την πόλη και έχει στην πράξη προσφέρει «εαυτόν» ώστε να παράσχει κάθε στήριξη και βοήθεια που θα του ζητηθεί στην επόμενη δημοτική Αρχή.
Είναι εκ των ουκ ανευ λόγου αναφοράς επιχειρημάτων και αποτέλεσμα των παραπάνω αναφερθέντων ισορροπιών ότι οι δύο δήμαρχοι, νέος και προηγούμενος, διαθέτουν το υπόβαθρο της πολιτικής σχέσης αλλά και την πολιτική βούληση για να διατηρήσουν την άριστη σχέση που τούς διακρίνει στο κοντινό και το απώτερο μέλλον, με στόχο πάντα την επόμενη καλύτερη μέρα για τον Δήμο.
Τα πολιτικά μοντέλα προσέγγισης
Λοιπόν, συνεχίζοντας με άλλες παραμέτρους της κεκτημένης γνώσης πάνω στα δεδομένα των οποίων μπορεί να βρει εφαρμογή είτε το «πολιτικό σύνδρομο του γονέα» είτε το «σύνδρομο της πολιτικής αιμομιξίας». Για να είναι σαφής ο λόγος ας επιχειρήσουμε πριν προχωρήσουμε στην καταγραφή του συλλογισμού, στην συνοπτική διατύπωση των όρων.
Το «πολιτικό σύνδρομο του γονέα» αναφέρεται στους ηγέτες παρατάξεων που βάσει των πολιτικών εξελίξεων βρίσκονται στη θέση να επιλέξουν εάν θα «υπερασπιστούν» πολιτικά τα στελέχη τους, είτε ο εκάστοτε πολιτικός ηγέτης βρίσκεται στην εξουσία είτε έχει αποχωρήσει από αυτή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί απλούστατα κάθε πολιτικός ηγέτης υπερασπίζεται το πολιτικό έργο της θητείας του αλλά και τα στελέχη που επέλεξε για καίριες πολιτικές θέσεις και επιτελούν ή επιτέλεσαν επί της δικής του ιεραρχικής Αρχής συγκεκριμένο πολιτικό έργο.
Από την άλλη πλευρά, ο όρος της «πολιτικής αιμομιξίας» αναφέρεται στην τόσο συνηθισμένη συμπεριφορά στην πολιτική μας ζωή (σε τοπικό, εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο) μετακίνησης πολιτικών στελεχών σε άλλη παράταξη, πολιτική αυτονόμηση ή δημιουργίας μίας νέας πολιτικής παράταξης, είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά με βάση την εκάστοτε χωροχρονική περίοδο.Τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση και δη στη μετεκλογική; Είθισται στελέχη που στο κοντινό παρελθόν πολιτεύονταν υπό την ομπρέλα της ίδιας πολιτικής παράταξης να είναι στη συνέχεια «πολιτικοί αντίπαλοι», αποτέλεσμα των πολιτικών τους επιλογών. Κάπως έτσι ξεκινούν τα συμπαρομαρτούντα και οι πολιτικές λεκτικές διαμάχες και αντεκλήσεις, μεταξύ παλαιών πολιτικών που βρίσκονται σε διαφορετικές παρατάξεις, μεταξύ παλαιών και νέων πολιτικών και ου το καθεξής καθώς οι σχετικοί συνδυασμοί και οι πολιτικές ισορροπίες που διαμορφώνονται κάθε φορά και που μπορούν να επιτευχθούν είναι μερικοί ακόμη.