Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο που να κουβαλάει στη φλέβα του από γεννησιμιού το μικρόβιο να μπουν στη πολιτική ακόμη και αν δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Από όσα γνωρίζω στην ίδια συνομοταξία μάλλον εντάσσονται κάποιοι λαοί της Αφρικής όπως για παράδειγμα οι Ζουλού που υπομονετικά για δεκαετίες περιμένουν να κάνει το λάθος ο αντίπαλος και τότε να γίνουν αυτοί αρχηγοί. Δεν θέλω βέβαια να εξομοιώσω πρωτόγονους λαούς με το γένος ημών των Ελλήνων. Έρχονται ωστόσο, στιγμές που ο έντιμος και προοδευτικός πολίτης βλέποντας τη χώρα να παραπαίει πολιτικά σαν φύλλο στον άνεμο, να ρωτάει τον εαυτό του μα τέλος πάντων, «ποιος κυβερνάει την πατρίδα μου;» Βλέπει αρχηγούς κομμάτων από το πουθενά με απέραντη αυταρέσκεια να κρατούν στα χέρια τους την τύχη ενός ολόκληρου λαού, ή ακόμη πολιτικούς «καρεκλοκένταυρους» με ολοφάνερη ανεπάρκεια να μεθοδεύουν τη διάσπαση του κόμματος που τους ανέδειξε αδιαφορώντας για τη βλάβη που προκαλούν, όχι τόσο στο κόμμα τους, όσο στην κοινωνία. Αυτήν την καταστροφική εμπειρία, θα την έλεγα τραγωδία, τη βιώνουμε εμείς οι πολίτες τα τελευταία έξι χρόνια. Διαδοχικά κύματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το αύριο κυκλοφορούν στον αέρα όταν, αν δεν κάνω λάθος, σε έξι χρόνια γνωρίσαμε έξι (6) βραχύβιους πρωθυπουργούς και δέκα (10) περίπου υπουργούς των οικονομικών για να χειριστούν το χρέος της Ελλάδας απέναντι σε έμπειρους πολιτικούς και τεχνοκράτες της ευρωζώνης εις την οποίαν και εμείς ανήκομεν. Αποτέλεσμα; Η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια έκανε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω για να φτάσουμε πολλές φορές στο σημείο μηδέν εις το οποίο, φοβάμαι πως βρισκόμαστε και τώρα με την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη στην αυλή μας. Και όλα αυτά, εξ΄ αιτίας ανεπαρκών άπειρων και διεφθαρμένων πολιτών. Το έτος 1977 ο Κων/νος Καραμανλής είχε πει στη Βουλή: Στην Ελλάδα η πολιτική και οικονομική ασυδοσία των ολίγων καταστρέφει την ελευθερία και την ευτυχία των πολλών. Αυτή είναι η μαύρη πραγματικότητα. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι ούτε οι πολίτες. Ωστόσο, αυτός ο σχετικά μεγάλος αριθμός παίζει ανάλγητα στα ζάρια τις τύχες ημών και των αυριανών Ελλήνων. Μια παλιά θέση για τη νοοτροπία μας λέει πως κάθε Έλληνας στρατιώτης φαντασιώνεται το στρατηγό , κάθε κλητήρας στη Βουλή βλέπει τον εαυτό του να αγορεύει από το βήμα της Βουλής. Έτσι, για τον λόγου του αληθές τα τελευταία 20 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, ιδρύθηκαν περί τα 18 νέα κόμματα από τη συνομοταξία των πολιτικών, από το χώρο του συνδικαλισμού και της δημοσιογραφίας. Οι περισσότεροι ξεχνούν ότι σύμφωνα με τη ρήση του Louis Howe: «Είναι αδύνατον να διαλέξει κανείς το επάγγελμα του πολιτικού και να παραμείνει τίμιος ως το τέλος» Αυτό δεν το ξέρουν;
Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στο Δυτικό πολιτισμό εις την οποία το μικρόβιο της πολυδιάσπασης και της ασυνεννοησίας την κατατρέχει χωρίς μέχρι σήμερα να βρούμε ένα δραστικό φάρμακο για την αντιμετώπισή του. Θα μου πείτε μα γιατί, τι κακό διαπράττουν έντιμοι και ικανοί άνθρωποι που φιλοδοξούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας με το δικό τους κόμμα; Η πολιτική όποιας χώρας θέλει να παραμένει σοβαρή δεν είναι καθόλου μια απλή υπόθεση. Ο καλός πολιτικός αναδεικνύεται μέσα από το σύστημα αποκτώντας εμπειρία, ήθος και ικανότητα για να διεκδικεί επαξίως μια θέση στην πολιτική αρένα. Παρότι η Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα πάσχει και πάσχει σοβαρά, μικρές και μεγάλες χώρες στην Ευρώπη και αλλού δεν δημιουργούν πολιτικά αδιέξοδα, χάος και ανασφάλεια στους πολίτες τους οποίους θεωρητικά είναι ταγμένοι να εξασφαλίζουν την ευημερία τους, γι’ αυτό άλλωστε αμείβονται γενναιόδωρα από την πολιτεία, δηλαδή εμάς τους πολίτες.
Γιώργος Σταυράκης
