Η συνολικότερη κεντρική πολιτική επιδίωξη Βρυξελλών και ελληνικών Κυβερνήσεων για το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, που ενισχύει παραπέρα την υλοποίηση της κεντρικής φιλομονοπωλιακής κατεύθυνσης να δίνεται το κύριο βάρος στον περιορισμό της ζήτησης και όχι στην αύξηση των διαθέσιμων και αξιοποιήσιμων υδάτινων πόρων.
Στη χώρα μας οι ευθύνες των κομμάτων της άρχουσας τάξης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι εξαρχής δεδομένες, αφού με δικούς τους νόμους και υπουργικές αποφάσεις, με τις δικές τους πολιτικές, πράξεις ή και με τη συνειδητή πολιτική τους απραξία διαμορφώθηκε η σημερινή κατάσταση, κάτω από το γενικότερο πλαίσιο των Οδηγιών του 1998, σχετικής με το νερό για ανθρώπινη χρήση, και του 2000, σχετικής με τα νερά γενικότερα.
Η κατεύθυνση, ειδικότερα, της παραπέρα εμπορευματοποίησης του νερού και στον τομέα της γεωργίας έχει προ πολλού προδιαγραφεί και απλά επίκειται η εφαρμογή της. Ήδη στην Έκθεση της Υποεπιτροπής Υδατικών Πόρων (Ιούλιος 2010) της Βουλής, προτείνεται μεταξύ άλλων η «κοστολόγηση και στη συνέχεια τιμολόγηση του νερού άρδευσης όπως προβλέπεται στην Οδηγία 2000/60/ΕΚ» (σημείο Ζ21). Πιο ξεκάθαρα, ο ΙΟΒΕ, το γνωστό όργανο «επιστημονικοτεχνικής», υποτίθεται, υποστήριξης των συμφερόντων του κεφαλαίου, προτείνει νέες, καινοτόμες πρακτικές για να «ξεμπερδεύουν μιαν ώρα αρχύτερα» με τη φτωχομεσαία αγροτιά. Σε «μελέτη» του για τη «Διαχείριση των Υδάτινων Πόρων στην Ελλάδα», που δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2010, προτείνεται η «εξέταση της δυνατότητας εφαρμογής συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων χρήσης υδάτων σε ελλειμματικές λεκάνες απορροής με έντονη αγροτική χρήση» (!!). Με απλά λόγια, όσοι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες μπορέσουν να επιβιώσουν από τα υδρόμετρα, θα ξεκληριστούν από τις νέες αυτές ιδέες, αφού δεν θα έχουν δικαίωμα να κάνουν χρήση της οψόποτε μερικής εκτροπής του Άνω Ρού του Αχελώου, εάν δεν χρυσοπληρώσουν την κάθε σταγόνα νερού που θα χρησιμοποιήσουν.
5. Οι θέσεις του ΚΚΕ
Στον αντίποδα της πολιτικής αυτής το ΚΚΕ προβάλλει τις παρακάτω θέσεις ως στόχους πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων:
Τη διαμόρφωση νέου θεσμικού πλαισίου, στο οποίο το νερό θα αντιμετωπίζεται ως δημόσιος φυσικός πόρος που ανήκει στο λαό, απαραίτητος για την ικανοποίηση των αναγκών του, για τη διατήρηση και την αναβάθμιση του περιβάλλοντος.
Την επεξεργασία, στο πλαίσιο αυτό, ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής, που θα αφορά στην έρευνα, στις χρήσεις, στην ποσοτική επάρκεια, στην προστασία και στην ορθολογική αξιοποίηση των υδάτινων αποθεμάτων στο σύνολο της επικράτειας και κατά υδατικό διαμέρισμα.
Την προστασία των δασών με κατάργηση όλου του δασοκτόνου νομοθετικού και συνταγματικού πλαισίου, με αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων και την προστασία των υφιστάμενων, με σύνταξη του εθνικού κτηματολογίου και δασολογίου που θα βασίζεται στο τεκμήριο του δημοσίου όσον αφορά στα δάση και στις δασικές εκτάσεις, την χωρίς άλλες καθυστερήσεις σύνταξη των δασικών χαρτών με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια και παραδοχές. Μέτρα που για την Αττική έχουν ζωτική προτεραιότητα.
Την εκτέλεση βασικών έργων υδροοικονομίας, σχεδιασμένα, μελετημένα και με την ευθύνη κρατικών υπηρεσιών και οργανισμών, που θα εμπλουτίζουν τους υδροφορείς, θα δημιουργούν χώρους αποθήκευσης και μεταφοράς του νερού, θα βελτιώνουν τη σχέση χρησιμοποιούμενων και διαθέσιμων υδάτινων πόρων, ενώ παράλληλα θα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο και θα περιορίζουν τις όποιες συνέπειες των πλημμυρικών φαινομένων. Τα έργα αυτά στην Αττική θα μείωναν σημαντικά το έλλειμμα του υδατικού ισοζυγίου. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, με στοιχεία έτους 1996, σε ετήσιο όγκο βροχής 1642*106m3 τα 251*106m3 απορρέουν επιφανειακά στη θάλασσα.
