Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Kάθε μέρα που περνάει είναι όλο και πιο φανερό ότι οι πολιτικές αξίες στη χώρα μας φθίνουν. Ειδικά από το 2010 και μετά, με τα μνημόνια και εσχάτως με την πανδημία, η ελληνική κοινωνία βλέπει ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού να παραπαίει. Να βλέπουμε δηλώσεις ή πρακτικές που πριν μια ή δύο δεκαετίες νωρίτερα είτε θα σόκαραν αν εμφανίζονταν είτε δεν θα προέκυπταν ποτέ, λόγω της ποιοτικότερης πολιτικής κουλτούρας που επικρατούσε και των σημαντικών προσωπικοτήτων που πρωταγωνιστούσαν τότε.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς θα αισθανόταν ο μέσος πολίτης σε εκείνες τις εποχές, αν έβλεπε έναν υπουργό Υγείας να βγάζει στα ΜΜΕ τα πρόσωπα ιερόδουλων που μάζευε η αστυνομία από τους δρόμους ως επικίνδυνες για διασπορά του HIV; Πώς θα του φαινόταν να καλείται η φρουρά της Βουλής για να βγάλει έξω «τσαμπουκαλήδες» βουλευτές ακροδεξιού κόμματος που αργότερα πιστοποιήθηκε και δικαστικά ως «εγκληματική οργάνωση» και μέλος της να χαστουκίζει γυναίκα βουλευτή σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση; Πώς θα ένιωθε αν έβλεπε να δέρνονται πολίτες επειδή βγήκαν για καφέ σε μια πλατεία εν μέσω πανδημίας, με πολιτική «πλάτη» υπουργού που δήλωνε δημοσίως ότι «οι δρόμοι μυρίζουν αρρώστια», ενώ παλαιότερα είχε ψηφίσει το μνημόνιο «χωρίς να το διαβάσει»; Τι θα έλεγε, αν έβλεπε βουλευτή κυβερνώντος κόμματος να αναπαράγει δημοσιοποιημένα ονοματεπώνυμα νηπίων με καθαρά ρατσιστικό πνεύμα, επειδή τα ελληνάκια είναι πολύ λιγότερα από τα παιδιά μεταναστών/προσφύγων σε μια τάξη; Τι θα σκεφτόταν αν έβλεπε πρώην πρωτοκλασάτο βουλευτή κόμματος εξουσίας να έχει εμπλακεί σε υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων; Πόσο θα άντεχε να διαβάζει σοκαριστικά σχόλια πολιτικών για διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας (σεξουαλική παρενόχληση, βιασμοί, bullying, κίνημα ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ.) και τα οποία θα μας έτρωγαν ολόκληρο τον χώρο αν προσπαθούσαμε να τα καταγράψουμε; Να ακούει εκφράσεις όπως «στα τέσσερα», «ψεκασμένοι» κ.λπ. και πρωθυπουργό να λέει σε τυφλούς συνανθρώπους μας ότι «είναι σημαντικό να βλέπουμε τα πράγματα από τη δική σας… οπτική γωνία;» ή ακόμη χειρότερα να λέει ότι «το δάσος αργά ή γρήγορα θα καεί»; Ή πρώην πρωθυπουργό να ονομάζει ως διαφορετικά νησιά τη Λέσβο και τη… Μυτιλήνη και μαζί με τον διάδοχό του να κάθονται σταυροπόδι αραχτοί μπροστά σε φέρετρο μέσα στην εκκλησία;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο πολιτικό αξιακό σύστημα της χώρας. Κι αν παλαιότερα οι (σαφώς λιγότερες) αντίστοιχες περιπτώσεις «μακιγιάρονταν» ή δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, τώρα με τα social media πανίσχυρα στην καθημερινότητά μας, ο λαός βλέπει άναυδος ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού να είναι δραματικά κατώτερο των περιστάσεων.
Η δύναμη του εκλογικού «σταυρού» είναι πάντα εκεί. Και καμιά φορά η «τιμωρητική» ψήφος επιβάλλεται, πόσω μάλλον όταν τα ίδια τα κόμματα αρνούνται να συνετίσουν ή και τα τιμωρήσουν τα μέλη τους που τα εκθέτουν. Εκτός πια κι αν έχουμε φτάσει σε σημείο χωρίς επιστροφή: Να παρασυρόμαστε τόσο πολύ από την καθημερινή υπερπληροφόρηση, ώστε και μνήμη… χρυσόψαρου να διαθέτουμε και να μην προλαβαίνουμε να αξιολογήσουμε σωστά τα όσα βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε. Ίσως, όμως, οι πολιτικοί μας να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας.
Ας το σκεφτούμε όλοι μας…
