Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να αποχαιρετήσουμε έναν ακόμα χρόνο. Πάντα, το τελευταίο editorial κάθε χρονιάς, έχει μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς κουβαλάει μνήμες, εικόνες και σκέψεις που πέρασαν, άφησαν τα ίχνη τους και χάθηκαν, όπως όλες στη λήθη του χρόνου.
Σε γενικές γραμμές, σε προσωπικό επίπεδο ήταν μια καλή χρονιά. Ξεκίνησε με τον πολυπόθητο επαναπατρισμό, για τον οποίο πάλεψα σκληρά και δικαιώθηκα. Μια διαδρομή που ήρθε με τον λάθος τρόπο, σε ένα υπερτοξικό επαγγελματικό περιβάλλον που δεν χρειάστηκε παρά μόνο λίγα εικοσιτετράωρα για να σπείρουν τον σπόρο της αμφιβολίας. Ξεροκέφαλος και πεισματάρης, όπως πάντα, δεν επέτρεψα στην τοξικότητα να με λυγίσει. Αν για κάτι τα έχω πάντα καλά με τον εαυτό μου, είναι ότι όποιο χιλιόμετρο κι αν περπάτησα στην προσωπική μου διαδρομή, έγινε με τον δικό μου τρόπο. “My way”, που τραγουδούσε και ο Φρανκ Σινάτρα. Ένας δρόμος με θυσίες και πόνο, αλλά σε καμία περίπτωση με εκπτώσεις στην ηθική και τις αξίες. Και που η δικαίωση έρχεται σχεδόν πάντα. Αργά, αλλά έρχεται. Και αυτό είναι ένα μάθημα που δεν ξεχνώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τις στιγμές της αυτοκριτικής.
Η σύντομη, αλλά αναγκαία μετανάστευση, με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να τον επανασυστήσω σε μια κοινωνία που πολλές φορές ένιωθα ότι με αδικεί, αλλά μάλλον περισσότερο γιατί εγώ το επέτρεπα. Η αποστασιοποίηση ήταν απαραίτητη για ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό έγινε με δυναμική και πάνω από όλα αισιοδοξία.
Οι αλλαγές ήρθαν γρήγορα και αποδεικνύονται έως τώρα επιτυχημένες. «Όταν έχεις δίκιο, δεν υπάρχει ρίσκο στις επιλογές. Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς». Δεν θα πω ποιος μου το δίδαξε, αλλά θα τον ευχαριστώ αιώνια.
Κάπως έτσι, η χρονιά ολοκληρώνεται με έναν θετικό απολογισμό. Η τοξικότητα στην καθημερινότητα υπάρχει, προσπαθεί να απλώνει δίχτυα και πλοκάμια σε κάθε χαραμάδα που της επιτρέπεται να αναπτυχθεί, όμως, πλέον βρίσκει απέναντί της τοίχο. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη απόφαση της χρονιάς που φεύγει και που, όταν θα έρθει η ώρα των τελικών απολογισμών, θα είναι πάντα ορόσημο για όσα έρθουν, άγνωστο πού, πώς και γιατί.
Αυτή είναι η επιλογή και για τη χρονιά που έρχεται σε λίγες ώρες. Ολοκληρώνοντας πλέον ένα τέταρτο ενός αιώνα που άλλαξε τις ζωές μας για πάντα, ένα είναι το δεδομένο: Όσο αφήνεις τα τέρατα που σε τρώνε να θεριεύουν, τόσο θα ξοδεύεις το χρόνο και τα όνειρά σου. Περνώντας πλέον τα μισά της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι και τα δύο όσο πάνε και λιγοστεύουν. Γι’ αυτό και η αξία τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δεν πωλούνται για κανένα αντίτιμο.
Καινούρια χρονιά, λοιπόν. Πρώτα από όλα, να ευχηθούμε να έχουμε την υγειά μας. Όσο είμαστε γεροί και όρθιοι, μόνο καλά μπορούμε να βλέπουμε μπροστά μας. Στόχος είναι κάθε χρόνο τέτοια μέρα να μετρηθούμε και να είμαστε τουλάχιστον όσοι ξεκινήσαμε σήμερα. Δεν είναι στο χέρι μας. Γι’ αυτό και πρέπει να το εκτιμάμε όσο περισσότερο γίνεται.
Όσο για το τι να περιμένουμε από το νέο έτος; Ο καθένας ας θέσει τους στόχους και τα όνειρά του. Και ας εργαστεί σκληρά για να πετύχει κάθε ένα από αυτά. Προσωπικά, νομίζω το δρόμο μου τον έδειξε η χρονιά που αποχωρεί. Με πείσμα, θάρρος, εντιμότητα, αδιάκοπο αγώνα, θα έρθουν οι μικρές νίκες που ονειρευόμαστε. Το σημαντικότερο είναι να βαδίζεις πάντα σε καθαρό μονοπάτι. Μόνο έτσι το μαξιλάρι θα είναι πάντα ελαφρύ.
Καλή χρονιά να έχουμε. Με αγάπη και ενσυναίσθηση. Με ενδιαφέρον και στήριξη των πιο αδύνατων. Η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν τελείωσε ακόμα. Καλό είναι να μην το ξεχάσουμε ούτε μετά τις γιορτές.
