Αντίστροφα μετρά πλέον ο χρόνος για τις Πανελλήνιες 2024, οι οποίες βρίσκονται μόλις μερικές μέρες μακριά.
Για τους μαθητές της τρίτης Λυκείου οι πανελλήνιες αποτελούν το τέλος ενός δρόμου, που διήρκεσε 12 χρόνια.
Ενός δρόμου που ξεκίνησε με δειλά βήματα και κάπως φοβισμένα κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά περνώντας την μεγάλη πόρτα μπαίνοντας στην αυλή του σχολείου.
Τα χρόνια πέρασαν σα νερό ή τουλάχιστον έτσι το φαντάζεστε τώρα και σε λίγες μέρες δεν θα είστε πια μαθητές.
Δασκάλες, δάσκαλοι, καθηγητές, καθηγήτριες, διευθυντές θα ανήκουν στο παρελθόν.
Εδώ που φθάσατε, λίγο δεν είναι… Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο…
Μια διαδρομή που τα τελευταία χρόνια είχε πολλά αφού και ο κορονοϊός σημάδεψε την πορεία σας, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο.
Σίγουρα όμως ήταν ένα μοναδικό ταξίδι που δεν ξέρω αν είσαστε σε θέση να το εκτιμήσετε αλλά σίγουρα θα το κάνετε κάποια στιγμή.
Φθάνετε λοιπόν στο τέλος του μαθητικού δρόμου. Δεν ξέρω τι θα γίνει στις εξετάσεις.
Μακάρι να κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα αλλά…να ξέρετε ότι οι εξετάσεις αυτές δεν κρίνουν το μέλλον σας.
Κανενός παιδιού το μέλλον. Βέβαια, όπως έλεγαν και οι παλιοί, «ένα χαρτί, χρειάζεται» και καλό θα είναι να το έχετε. Αν δεν τα καταφέρετε όμως μην το βάλετε κάτω, θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες. Αρκεί να είστε εκεί για να τις δείτε. Για να ανοίξετε τα φτερά σας για νέες περιπέτειες.
Το ρητό «κάθε τέλος συνοδεύεται από μια αρχή», από νέες εμπειρίες, νέες ευκαιρίες, νέους ανθρώπους ισχύει…
Πλέον μπαίνετε σε μια νέα φάση της ζωής, αφού η αποφοίτηση φέρνει και την ενηλικίωση και μαζί και νέες συνθήκες.
Το παιδί που είσαστε τελείωσε… Δικός σας τραπεζικός λογαριασμός, διαβατήριο, άδεια οδήγησης, και αν περάσετε και σε άλλη πόλη και δικό σας σπίτι μακριά από την αγκαλιά της μαμάς και το χάδι του μπαμπά.
Όπως και να έχει θα έχετε πλέον άλλες υποχρεώσεις και άλλες ευθύνες…
Μαζί με εσάς αγωνιούν και οι γονείς σας αν σας έχουν προετοιμάσει σωστά για τη νέα σας ζωή, αν σας έχουν δώσει τα ψυχικά αποθέματα να σταθείτε στα πόδια σας. Να μην αφήνετε το παραπάτημα να γίνεται πτώση και να έχετε όλα εκείνα τα στοιχεία να σταθείτε μόνοι σας σαν αυτόνομα όντα.
Και ο γονικός ρόλος αλλάζει. Αλλάζει και η καθημερινότητά της οικογένειας, η ρουτίνα του σπιτιού και οι προτεραιότητές…
Δεν είναι το τέλος λοιπόν αλλά μια νέα αρχή μην το ξεχνάτε αυτό και μην απογοητεύεστε, ανοίξτε τα φτερά σας και πετάξτε…
