Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 28/06/2023
Τους βλέπουμε καθημερινά να μαζεύουν τα απορρίμματα όλων μας, χωρίς διακοπή ακόμη και το διάστημα της πανδημίας, συχνά εκτεθειμένους στους κινδύνους, ορισμένες φορές με ελλείψεις συναδέλφων ή εξοπλισμού. Είναι οι υπάλληλοι της καθαριότητας, που αποκαλούνται από αρκετούς ως «σκουπιδιαραίοι», άνθρωποι οι οποίοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία παλεύουν για τα αυτονόητα της εργασίας ανάμεσα σε βαρύγδουπα λόγια, όπως οι «πάγιες – διαρκείς ανάγκες» και «η εικόνα που αντικρίζουν οι επισκέπτες». Πολλές φορές, ακούν και παράπονα ότι δεν δουλεύουν «προνομιακά» τα Σαββατοκύριακα και ας τυχαίνει να εκκρεμούσαν απλήρωτες μέρες αργιών.
Αυτή την περίοδο ιδίως που ανεβαίνει το θερμόμετρο, τους περιμένουν τα απόβλητά μας επί ώρες ή και σε ανοικτό κάδο, με τους δρόμους να ζέχνουν. Όπως είχε πει κάποιος σοφότερος από τον υπογράφοντα, η εκδίκηση των πραγμάτων, που μένουν πίσω μας, εκτυλίσσεται σαν θρίλερ με πανάκριβο εισιτήριο. Έτσι, μέχρι την αποκομιδή των απορριμμάτων από το προσωπικό, αν κανείς καθίσει επί ώρα ακίνητος σε μια γωνιά, πληρώνει το κόστος της αναλγησίας του διπλανού, χωρίς… δόσεις.
Το τίμημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο εφόσον ατυχήσει να περάσει ξόφαλτσα από την ανοιχτή σακούλα με τα χαρτιά τουαλέτας ή τα καφάσια των σάπιων απολειφαδιών του μανάβικου, που οι… μη έχοντες συνείδηση επιφυλάσσουν στους «σκουπιδιαραίους» για το μεταμεσονύχτιο τους δρομολόγιο.
Μια πιο «εκλεπτυσμένη» βαρβαρότητα είναι εκείνη όσων πετούν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν να αποχωριστούν όπου, όμως, τους βολέψει. Μπάζα, φελιζόλ, καδρόνια, τούβλα, κουβάδες, πλαστικά μπιτόνια (άραγε γεμάτα με τι;) είχαν την τιμητική τους, πρόσφατα στην οδό Δημοσθένους του Χαλανδρίου. Όλα αυτά και άλλα -που μάλλον δεν παρατήρησε ο φακός της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ– επί μέρες βρίσκουν, μαζί με… σακούλες σκουπιδιών, μια φιλόξενη «αγκαλιά» σε έναν κίτρινο κάδο που προορίζεται μόνο για χαρτί. Το επίμαχο σημείο απέναντι από ένα -υπό ανέγερση- κτήριο, που θα είναι «φιλικό προς το περιβάλλον», καθαρίζεται σχεδόν κάθε ξημέρωμα από το προσωπικό του Δήμου και και την επομένη (στην καλύτερη εκδοχή δύο μέρες μετά) επαναλαμβάνεται το σκηνικό.
Η στήλη αποφεύγει να πέφτει στον… γλυκό και βολικό (ιδίως για όσους παίρνουν τις αποφάσεις) πειρασμό της διαδεδομένης πλέον «ατομικής ευθύνης». Ωστόσο, περιπτώσεις σαν αυτή, όπως και στη Ρεματιά ή το Κάτω Χαλάνδρι, που έχει αναδείξει παλαιότερα η «Α», δεν μπορούν να αποσιωπήσουν την προβληματικότατη νοοτροπία «αμύνεσθαι περί πάρτης» αρκετών πολιτών, οι οποίοι φορτώνουν όλη τη βρωμιά τους σε γείτονες και περαστικούς.
Οι ουσιαστικότερες ελπίδες για λύση εναποτίθενται στην ευκταία περίπτωση ο καθένας μας να δει τον δημόσιο χώρο και ως ιδιωτικό, μήπως πάψει αυτή η υπαρκτή βαρβαρότητα της… ανύπαρκτης ανθρωπιάς.
