Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Οι καλοκαιρινές διακοπές ολοκληρώνονται σιγά σιγά και ελπίζουμε να περάσατε καλά! Οι «μηχανές» ζεσταίνονται σιγά σιγά και την εβδομάδα που μας έρχεται μπαίνουμε για τα καλά σε αυτοδιοικητικό κλίμα με τις ορκωμοσίες δημάρχων, περιφερειαρχών, Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων. Πριν απ’ όλα αυτά, όμως, θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω σε μερικές διαπιστώσεις μάλλον δυσάρεστες. Διότι και σε αυτό το καλοκαίρι επιβεβαιώθηκε, για όποιον αρέσκεται να μην στέκεται σε κλισέ και «βιομηχανοποιημένες» απόψεις, ότι η περίφημη «ατμομηχανή» της Ελληνικής οικονομίας, δηλαδή ο τουρισμός, μάλλον… ρετάρει.
Και ποιο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι περισσότερο ενδεικτικό από την περίπτωση της Σαμοθράκης. Ένα όμορφο νησί μιας… ευρωπαϊκής και άκρως τουριστικής χώρας, έμεινε σε περίοδο τουριστικής κορύφωσης δίχως καράβι και, ως εκ τούτου, δίχως προμήθειες για δύο εβδομάδες. Απερίγραπτες καταστάσεις…. Αλλά μήπως και οι επιχειρηματίες της Σαντορίνης δεν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον απίστευτο κορεσμό του νησιού, με συνέπεια, από πόλος παγκόσμιας έλξης, να βρίσκεται, πλέον, σε διεθνείς τουριστικές λίστες «προορισμών προς αποφυγή»;
Σοκαρισμένοι είδαμε, επίσης, τα ρεπορτάζ για τους αναγκαστικά ξυπόλητους σερβιτόρους στην καυτή άμμο της Μυκόνου, για τα κοντέινερ στα οποία καλούνται να κοιμηθούν, αλλά και για τα απίστευτα βασανιστήρια σε μαθητευόμενο μάγειρα σε γνωστό εστιατόριο της Κέρκυρας που ανήκει σε πασίγνωστο τηλεοπτικό σεφ. Την ίδια στιγμή, τα στοιχεία ερευνών που πιστοποιούσαν τα χαμηλά επίπεδα κρατήσεων από Έλληνες ήταν αχρείαστα. Όλοι ξέρουμε ότι για τον μέσο Έλληνα, ειδικά τις οικογένειες, οι ουκ ολίγοι όμορφοι τουριστικοί προορισμοί της χώρας μας, για την λειτουργία των οποίων χειμώνα-καλοκαίρι, ας μην ξεχνάμε, πληρώνουν τα περίπου 5 εκατ. κάτοικοι των αστικών κέντρων φόρους, είναι απολύτως απλησίαστοι. Αν είσαι κάτοικος αυτής της χώρας από μέσο εισόδημα και κάτω, και δεν έχεις κάπου να μείνεις (εξοχικό, συγγενείς, φίλους) θα πρέπει να «ματώσεις» απλά και μόνο για 4-5 διανυκτερεύσεις.
Πανάκριβα μεταφορικά, ακόμη πιο ακριβές τιμές στα καταλύματα (σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα νοικιάζονται… φύκια για μεταξωτές κορδέλες), «χαράτσι» στις ξαπλώστρες, φαγητό από «χρυσάφι», αλλά την ίδια ώρα πρωτόγονοι δρόμοι, φωτισμός ανύπαρκτος, το νερό – νεράκι και σε πολλές των περιπτώσεων αλαζονική συμπεριφορά του στυλ «άμα θες», καθιστούν τον ελληνικό τουρισμό μια «εικονική πραγματικότητα». Για να μη μιλήσουμε για τις εκατοντάδες εκπαιδευτικούς, αγροτικούς (και μη) ιατρούς που κοιμούνται στα… αυτοκίνητά τους προσπαθώντας να βρουν σπίτι στα τουριστικά νησιά εν μέσω της… λαίλαπας του Airbnb και των «κλεισμένων», μέχρι αρχές Οκτωβρίου, δωματίων.
Σε αυτό το σαθρό και ασύδοτο οικοδόμημα (με μια χούφτα ελεγκτές να προσπαθούν να καταπολεμήσουν παραοικονομία και αισχροκέρδεια και ενίοτε να τρώνε και… ξύλο) πατάει η Ελλάδα για την περίφημη… «ανάπτυξη»; Μήπως είναι καιρός να κοιτάξουμε πιο σοβαρά την ολική επαναφορά του πρωτογενούς και, κυρίως, δευτερογενούς τομέα, με τον τουρισμό ως έναν απλό «τομέα» της οικονομίας, θεμελιωμένο με σωστό πλάνο, με κανόνες και με σεβασμό στον Έλληνα που είναι «αποκλεισμένος» από την ίδια του τη χώρα;