Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Στην τραγική ιστορία της Φώφης Γεννηματά θα είμαι ειλικρινής: Μπορεί το σοκ της είδησης του θανάτου της να ήταν μεγάλο, όμως είναι από τις φορές που το «μαύρο» δεν μπόρεσε να επισκιάσει το «φως». Το μήνυμα θάρρους, «μάχης», ελπίδας και δύναμης που εξέπεμψε αυτή η γυναίκα μέχρι το τέλος της ζωής της.
Όλοι γνωρίζαμε τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πολύ λιγότεροι, όμως, ήξεραν πραγματικά και ακόμη λιγότεροι βίωναν τον καθημερινό αγώνα της να σταθεί στο ύψος που η ίδια είχε θέσει στον εαυτό της: Να αντιμετωπίσει το πρόβλημά της και ταυτόχρονα να είναι η μητέρα για τα παιδιά της και η πρόεδρος ενός ιστορικού πολιτικού κόμματος. Και για πολύ καιρό τα κατάφερε υποδειγματικά.
Το σπουδαιότερο μήνυμα, όμως, το άφησε για το τέλος. Το δικό της, αδόκητο, στενόχωρο τέλος. Ο τρόπος με τον οποίο στάθηκε στις τελευταίες ημέρες της ως πολιτικό ον, αποτελεί παρακαταθήκη για τον δημόσιο βίο της χώρας. Όταν αντιλήφθηκε ότι ο δρόμος κάπου εδώ τελειώνει για εκείνην, με απόλυτη επίγνωση της θέσης της, με ψύχραιμο και νηφάλιο λόγο, έθεσε εαυτόν εκτός της κούρσας για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Χωρίς δραματοποιήσεις, χωρίς φιλαυτία, χωρίς «δαχτυλίδια» διαδοχής.
Αποσύρθηκε για την ύστατη «μάχη» της, με τους δικούς της ανθρώπους. Μια «μάχη» που, πλέον, ξεπερνάει τα στενά όρια του πολιτικού βίου, περνάει στη σφαίρα των πανανθρώπινων μηνυμάτων, γίνεται μάθημα «ζωής και θανάτου»: Η αξιοπρέπεια μπροστά στο μεγάλο, το ανείπωτο. Το θάρρος, το καθημερινό κουράγιο, η δύναμη και η αισιοδοξία μπροστά στο αναπόφευκτο, το τραγικό.
Και ταυτόχρονα, σε κοινωνικό επίπεδο, η ιστορία της Φώφης Γεννηματά αναδύεται ως ισχυρό μήνυμα για όλες τις γυναίκες και όχι μόνο: Η πρόληψη στην υγεία είναι το ήμισυ του παντός. Και η εσωτερική δύναμη, η μεγάλη πρόκληση της ανθρώπινης φθαρτής φύσης μας είναι το παν.
Η οδύνη σε πανελλήνιο επίπεδο για τον θάνατό της, αποτελεί επιβεβαίωση ότι το μήνυμα εστάλη. Μένει, πλέον, να το διαβάσουμε σωστά ως αποδέκτες του.
