Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 10/06/2025
Μπαίνω στο αυτοκίνητό μου. Φοράω ζώνη, ελέγχω καθρέφτες, ξεκινώ να έρθω στη δουλειά μου. Η διαδρομή μακρά και δύσκολη. Από πολλές πλευρές. Κίνηση, άγχος, έργα στους δρόμους, μεγάλη (δυσβάσταχτη, θα έλεγα) κατανάλωση βενζίνης.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, αναζητάς τρόπους να κάνεις την διαδρομή λίγο πιο ευχάριστη. Λίγη καλή μουσική, ανοικτό παράθυρο να μπαίνει όση δροσιά έχει απομείνει (σ.σ. το κόστος για να φτιάξεις το air condition είναι απαγορευτικό εδώ και χρόνια), ένα δροσερό ρόφημα για το δρόμο, είναι μια καλή αρχή. Και εκεί σταματούν τα ωραία.
Περίπτωση πρώτη: Διπλοκάμπινο που προπορεύεται, ανοίγει παράθυρο συνοδηγού, εκτοξεύει πλαστικό ποτήρι καφέ στο δρόμο και συνεχίζει απτόητο την πορεία του.
Περίπτωση δεύτερη: Μηχανάκι διπλοκάβαλο, πατέρας-γιος όχι πάνω από 6-7 χρονών, αμφότεροι χωρίς κράνος, κάνουν σφήνες ανάμεσα στα αυτοκίνητα και, εννοείται, περνούν το δρόμο με το φανάρι κατακόκκινο.
Περίπτωση τρίτη: Μερακλής οδηγός που έχει βάλει τραπ εδώ και τον ακούν μέχρι την Κόρινθο, χέρι κρεμασμένο από το παράθυρο με το τσιγάρο αναμμένο, κάνει λεπτεπίλεπτη κίνηση με τα δάχτυλά του και το στέλνει να συναντήσει το δημιουργό. Μόνο που η γόπα, με την καύτρα ακόμα αναμμένη «επαναστατεί», χτυπάει στο παρμπρίζ του διπλανού αυτοκινήτου, κάνει γκελ και σκάει στο μπράτσο διερχόμενου δικυκλιστή, ο οποίος, ευτυχώς για εκείνον, φορούσε και κράνος και, παρά τη ζέστη, μπουφάν μηχανής και δεν κατάλαβε τίποτα.
Σας φαίνονται υπερβολικά; Σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται για ενδεικτικά μόνο συμβάντα μιας διαδρομής που κράτησε περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο και μόνο σε μία μέρα που εκτάκτως χρησιμοποίησα το αυτοκίνητο, γιατί συνήθως κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ.
Δεν θα ήθελα να αναλωθώ σε νουθεσίες και γκρίνιες, γιατί ήδη ο καύσωνας έκανε την εμφάνισή του και είμαστε όλοι σίγουρα πολύ κουρασμένοι. Θέλω, ωστόσο, να σταθώ σε κάτι συγκεκριμένο.
Η συμπεριφορά μας σε όλους τους τομείς είναι απαράδεκτη. Προφανώς, δεν θέλω να γενικεύσω και να τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι. Όμως, ειλικρινά, πείτε μου ότι δεν τα βλέπετε κι εσείς κάθε μέρα και ότι απλώς ήταν τυχαία περιστατικά. Καθημερινά περνώ από κάδους απορριμμάτων και βλέπω σκουπίδια γύρω τους και όχι μέσα τους. Και δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Η δε οδική συμπεριφορά είναι για να γίνουμε όλοι θρήσκοι. Αναρωτιέμαι, δεν σκέφτονται ή δεν τους ενδιαφέρει. Κι αν δεν σκέφτονται, γιατί παίρνουν τιμόνι; Κι αν δεν τους νοιάζει, γιατί δεν είναι ήδη φυλακή;
Συνεχώς απαιτούμε από τους Δήμους καθαρές πόλεις, όμως, εμείς δεν κάνουμε παρά ελάχιστα για να μην βρωμίζουν περισσότερο από ό,τι ήδη είναι. Την ίδια ώρα, καθημερινά ακούμε για θανατηφόρα τροχαία, από ανθρώπινη αμέλεια, όμως, γινόμαστε ακόμα πιο επιθετικοί και ασυνείδητοι.
Θα μου πείτε, τόσα συμβαίνουν γύρω μας, σοβαρά και τραγικά, το πεταμένο κουτάκι σε πείραξε; Όχι. Δεν με πείραξε περισσότερο από τη Γενοκτονία στη Γάζα, ούτε για τη χυδαιότητα των αθλητικών παραγόντων που ξεπήδησε το τελευταίο διάστημα, ούτε προφανώς από την αθλιότητα της Κεντρικής διοίκησης στη διαχείριση και διάλυση του κοινωνικού Κράτους. Όμως, αν δεν θυμώσω και με το πεταμένο κουτάκι, θα γίνει στοίβα και μετά θα πρέπει να θυμώσω με το Δήμο που δεν κάνει ούτε αυτός καλά τη δουλειά του. Αν δεν εξοργιστώ με τον οδηγό που περνάει με κόκκινο, κάποια μέρα κάποια μάνα θα κλαίει το παιδί της.
Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Κάτι μικρό δεν θα αλλάξει τον κόσμο σε μια μέρα. Όμως, πολλά μικρά μικρά, είναι ψηφίδες που, νομοτελειακά, μια μέρα θα τον αλλάξουν. Αν δεν είσαι ικανός να πετάξεις έστω ένα κουτάκι αναψυκτικού, πώς μπορείς να απαιτήσεις να αλλάξει ο κόσμος για σένα; Σκέψεις ενός καλοκαιριού που ξεκίνησε με λάθος τρόπο…
