Η 17η Οκτωβρίου έχει κηρυχθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κήρυξε ως η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας ήδη από το 1993.
Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Θα το φωνάζω και θα το λέω σε κάθε τόνο και με κάθε ευκαιρία. Ταυτόχρονα, όμως, με βαθύτατη λύπη, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ζούμε και στην πιο «τριτοκοσμική» – απαράδεκτη η χρήση του όρου, αλλά, δυστυχώς, αυτή χρησιμοποιείται – χώρα του λεγόμενου «δυτικού» κόσμου.
Όσο και να προσπαθεί να τα φουσκώσει η Κυβέρνηση και να παρουσιάσει μια εικόνα ευημερίας, η καθημερινότητα ούτε καν πλησιάζει προς αυτό το δεδομένο. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και σπανίως λένε την αλήθεια.
Σύμφωνα με την Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ τον περασμένο Μάιο, βασισμένη σε στοιχεία της περιόδου 2017-2022, τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρά. Τα ποσοστά φτώχειας αγγίζουν ανησυχητικά επίπεδα και χτυπούν όλα τα «καμπανάκια» μαζί. Συγκεκριμένα, στο Νομό Αττικής, το 2017 το ποσοστό φτώχειας το 2017 ήταν 14,9%, πέρασε μια μικρή ύφεση καθώς μειώθηκε στο 11,9% το 2019 και έκτοτε έχει μια σταθερά ανοδική πορεία, φτάνοντας το 2022 στο 13,6%. «Πρωταθλήτρια» και μονίμως στα… «κόκκινα» είναι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, φτάνοντας σε ποσοστό 26,7% το 2022, ενώ είχε αγγίξει… ταβάνι το 2020 με 28,6%. Υψηλότατα ποσοστά εμφανίζουν επίσης το 2022 οι Περιφέρειες Πελοποννήσου με 26,2%, Βορείου Αγαίου επίσης με 26,2% και Δυτικής Μακεδονίας με 24,9%, ενώ σε καλύτερη κατάσταση ήταν η – ευλογημένη – Κρήτη με 10,6%. Συνολικά, ο μ.ο. των ποσοστών φτώχειας ανά την επικράτεια έφτανε το 18,4%.
Σε αυτά τα ποσοστά, θα πρέπει να αναλογιστούμε πως στην επόμενη καταμέτρηση, πιθανότατα θα προστεθεί μια εξαιρετικά σημαντική αύξηση στην Θεσσαλία (σ.σ. που ήδη ξεπερνούσε το 20%) εξαιτίας των καταστροφικών πλημμυρών του 2023 και, φυσικά, όλων των περιοχών που ειδικά τα τελευταία καλοκαίρια έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.
Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και το τεράστιας αξίας ανθρώπινο κεφάλαιο που έχει χαθεί από τις χιλιάδες των συνανθρώπων μας που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, αλλά και της αφημένης στην τύχη της, ακατάσχετης προσφυγικής ροής εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη γειτονιά μας, οι οποίες δεν δείχνουν μειωτικές τάσεις στο εγγύς μέλλον, αντιλαμβανόμαστε ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Δεν μπορώ να μπω σε αναλύσεις για πολιτικές που χρειάζονται να εφαρμοστούν για την εξάλειψη της φτώχειας, γιατί αφενός θα χρειαστούν μερικές δεκάδες σελίδες, αφετέρου με πολλούς θα χαλάσουμε τις καρδιές μας και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει κανένας μας.
Θα γράψω μόνο αυτό: Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια κρίσης – ναι, τόσα έχουν περάσει, δυστυχώς – δεν μπορώ να μη συγκλονίζομαι ακόμα όταν βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους, παρατημένοι σε μια μοίρα που οι περισσότεροι δεν τη διάλεξαν. Ανθρώπους να χάνουν τους κόπους μιας ζωής για μερικές χιλιάδες ευρώ και Υπουργούς που χρωστάνε εκατομμύρια να κουνάνε το δάκτυλο πως «όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας χάσει το σπίτι του». Ανθρώπους να μην έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους. Ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά των συσσιτίων για ένα πιάτο αμφιβόλου ποιότητας φαγητού. Ανθρώπους, ρε γαμώτο. Ανθρώπους. Σαν εμάς.
Σταματώ εδώ γιατί δεν μπορώ να μην οργίζομαι. Ας μείνουμε σε αυτό που έχω γράψει και παλαιότερα. Το επαναλαμβάνω, ελπίζοντας να αγγίξει όσο περισσότερους γίνεται.
Μην ξεχνάμε: Η φτώχεια είναι ένα παγκόσμιο, οργανωμένο έγκλημα, αλλά οι φτωχοί δεν είναι οι ίδιοι οι εγκληματίες. Ο καθένας, με όποιον τρόπο μπορεί, ας έχει στο νου του πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς. Μην τους προσπερνάμε. Ας ενημερωθούμε, ας οργανώσουμε δράσεις, ας είμαστε δραστήριοι. Σήμερα είναι κάποιος άλλος, αλλά αυτός ο άλλος είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Και να κάνουμε κάτι και για την φτώχεια της καρδιάς μας. Ίσως από εκεί να ξεκινήσουν οι μεγάλες επαναστάσεις.
