Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, πάλι θα χρειαστεί να κάνω μια βουτιά στο πηγάδι των προσωπικών αναμνήσεων. Καμιά φορά, χρειάζονται και αυτές, για να μην βαραίνει το μυαλό γιατί φτάνουμε πλέον και σε ηλικίες που η πίεση, καλό θα είναι, να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα.
Από παιδί, λοιπόν, τη δεκαετία του ’80, το πανηγύρι της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν μια εκδήλωση – ορόσημο. Δεν μπορώ να αριθμήσω τα αναρίθμητα χιλιόμετρα που έχουμε περπατήσει οικογενειακώς, σε μια αγαπημένη εξόρμηση που κρατάει εδώ και δεκαετίες. Οι πάγκοι με τα διάφορα εμπορεύματα, τα παιχνίδια – κυρίως – για εμάς τα παιδιά. Η σκηνή, όπου μέσα κρυβόταν ο θρυλικός «Γορίλας», αυτό το «άτιμο παιδί», που ποτέ δεν πήγα να τον γνωρίσω και έτσι δεν έμαθα γιατί και αν τελικά «θα του κλείσει το τσαντίρι», οι διαγωνισμοί, τα παγωτά, τα μπαλόνια και τα λουλούδια… αυτά τα λουλούδια που γέμιζαν τα ρουθούνια και την καρδιά με μυρωδιές που ακόμα και σήμερα δεν έχουν βγει από τη μνήμη.
Οι συναντήσεις με φίλους, γείτονες και κόσμο που επίσης απολάμβανε τη βόλτα του σε αυτή την ετήσια γιορτή των λουλουδιών, αλλά και της συλλογικής μνήμης. Οι επετειακές εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά. Μην ξεχνάμε το νόημα της εκδήλωσης. Δεν είναι μόνο η γιορτή. Είναι η μνήμη. Η τιμή στους αγώνες που δεν πρέπει να λησμονούμε και που σήμερα είναι πιο αναγκαίο να αναβιώσουν από ποτέ.
Και, φυσικά, οι συναυλίες… Δεν είμαι αντικειμενικός με αυτό. Στο πανηγύρι της Νέας Φιλαδέλφειας, είχαμε ευτυχήσει να απολαύσουμε μουσικές και καλλιτέχνες που εκείνη την εποχή – αλλά ακόμα και σήμερα – στιγμάτισαν την νιότη μας. Για προσωπικούς λόγους, ξεχωρίζω ιδιαίτερα εκείνες του Διονύση Τσακνή με τον αείμνηστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αλλά και αυτή των Πυξ Λαξ (το ’99 ή ’00 αν θυμάμαι καλά), που ήταν και η τελευταία φορά που ο υπογράφων κυκλοφορούσε με μακριά μαλλιά και έχει κι αυτό τη σημασία του!
Το πανηγύρι της Εργατικής Πρωτομαγιάς έρχεται και φέτος με ένα πρόγραμμα που ανακοινώθηκε, γεμάτο συναυλίες και δράσεις για παιδιά στη Λεωφόρο Δεκελείας και το Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας. Είναι μια ευκαιρία για όλη την πόλη, να απολαύσει την Άνοιξη, τις μυρωδιές των λουλουδιών και, βεβαίως, να τιμήσει τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Στη σκιά των οικονομικών, διαχειριστικών στοιχείων που αναφέρθηκαν στο δημοτικό συμβούλιο, των ανείσπρακτων οφειλών και της γενικότερης διαχείρισης του οικονομοτεχνικού σκέλους της υπόθεσης, το οποίο θα αναλύσουμε το προσεχές διάστημα, θα ήταν καλό για λίγες μόνο μέρες να αφήσουμε τη μιζέρια και ο απλός κόσμος, αυτός ο ταλαιπωρημένος, στην πλάτη του οποίου παίζονται τα πάντα ερήμην του, να βγει και να ξεσκάσει λίγο.
Το έχουμε ανάγκη και δεν είναι και δεδομένο. Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι μια μεγάλη, ιστορική μέρα απεργίας. Είναι, όμως και μέρα γιορτής. Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ευχή όλων ο κόσμος να την απολαύσει και φέτος.
