Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 15/01/2025
Από τα παλιά χρόνια, το σκοτεινό σπίτι ήταν συνώνυμο του πένθους ή της μιζέριας. Σε ακόμη δυσκολότερες εποχές, η «μαυρίλα» στη γειτονιά παρέπεμπε στον πόλεμο και σε μια υποχρεωτική συσκότιση στην περίπτωση βομβαρδισμών. Ο δημόσιος φωτισμός ήταν και εξακολουθεί να είναι σύμβολο ζωής και ο ιδιωτικός, στα μπαλκόνια διαμερισμάτων ή στους κήπους μονοκατοικιών, φανέρωνε τη διάθεση να φέρουμε το «πνεύμα των γιορτών» στο σπίτι.
Στους σημερινούς καιρούς της παρατεταμένης ακρίβειας κι ενεργειακής κρίσης, συζήτηση «σήκωσε», όλες τις προηγούμενες μέρες, το θέμα του χριστουγεννιάτικου στολισμού, ιδίως στην Αγία Παρασκευή. Δημοτικές παρατάξεις, Σύλλογοι Γονέων αλλά κι απλοί πολίτες εξέφρασαν δημόσια παράπονο για το υπέρογκο κόστος εορταστικών φώτων κι εξοπλισμού σε πλατείες και δρόμους, σημειώνοντας ότι προέχουν άλλες ανάγκες. Βεβαία, καταγράφηκε και η θέση πρώην δημάρχου που καυτηρίαζε τη μεγάλη δαπάνη αλλά και ταυτόχρονα τον ανεπαρκή στολισμό.
Αντίστροφο ζήτημα κριτικής για τον δημόσιο χώρο τέθηκε, προ τριετίας, στο Χαλάνδρι, με αφορμή την τότε συγκυρία της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Επανάσταση του ‘21. Τότε αρκετοί αιρετοί και φορείς διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο σημαιοστολισμός δεν ήταν πλούσιος ή οργανώθηκαν ελάχιστες εκδηλώσεις.
Η ανάγκη για ανύψωση του ηθικού και «απόδραση» από τις δυσκολίες της καθημερινότητας παραμένει σε έναν βαθμό, δικαιολογημένη. Κανείς, προφανώς, δεν θέλει τη γειτονιά του άφτιαχτη, αστόλιστη, σκοτεινή.
Ωστόσο, σε κάθε σχεδόν σπίτι δημότη, οι δυσκολίες, προ πολλού, έχουν οδηγήσει αυτόματα την πλειοψηφία στην απόφαση να μειώσει την κατανάλωση, περιορίζοντας βασικές ανάγκες θέρμανσης, ζεστού νερού ή φωτισμού, ως υποχρεωτική λύση. Μάλιστα, πλούσιοι στολισμοί ή εκδηλώσεις χιλιάδων ευρώ προσφέρουν χαρά αλλά αυξάνουν και τον… λογαριασμό για τους δημότες, έστω και έμμεσα.
Θέση απέναντι στο γενικότερο ζήτημα είχε πάρει ο δήμαρχος Παπάγου – Χολαργού Ηλίας Αποστολόπουλος, πριν από λίγους μήνες: «Το να ξοδεύαμε ένα κονδύλι 80.000 – 90.000 ευρώ για κάτι εντυπωσιακό, όπως ένα λέιζερ στον Υμηττό (κάτι που όντως έπραξε δημοτική Αρχή περιοχής στους πρόποδες του βουνού) δεν το συνηθίζουμε και οι περισσότεροι θα μας κατέκριναν αν χαλούσαμε τόσα χρήματα».
Για να εμπνεύσει, λοιπόν, ένας Δήμος αισιοδοξία στους κατοίκους του, δεν χρειάζονται επιβλητικά σκηνικά ή κρυστάλλινοι πολυέλαιοι. Αυτό μπορεί να γίνει κατορθωτό με λελογισμένα χρήματα και ουσιαστικές δράσεις για τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών. Άλλωστε, στο τέλος του μήνα, ακόμη και ένα ημισκότεινο σπίτι το περιμένει η μαυρίλα των… χρωματιστών λογαριασμών ρεύματος.
