Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Το συνειδητοποίησα την ώρα που ο επί 30 συναπτά έτη εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Κώστας Αντωνόπουλος έπαιρνε τον λόγο για να αποχαιρετήσει τον Γιώργο Πατούλη στην τελευταία συνεδρίαση του απελθόντος Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου της Τρίτης 26 Αυγούστου: μιας κι ο συνάδελφος Άγγελος Πολύδωρος δεν έχει, πλέον, τακτική ενασχόληση με τις συνεδριάσεις, αντιλήφθηκα ότι μετά τον Κ. Αντωνόπουλο, ήμουν ο δεύτερος… παλαιότερος «θαμώνας» του Δημοτικού Συμβουλίου (από το μετερίζι του Τύπου φυσικά)! Και, την υγειά μας να’ χουμε, θα εξακολουθούμε να είμαστε οι παλαιότεροι και με τη νέα σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου που ορκίστηκε δύο ημέρες μετά.
Ήταν το 2001 όταν ο εκδότης Χρήστος Ζαγκλής μού εμπιστεύθηκε τη θέση του αυτοδιοικητικού συντάκτη με αντικείμενο τον Δήμο Αμαρουσίου για την ιστορική Αμαρυσία. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια άκρως περιπετειώδης πορεία, στη διάρκεια της οποίας τα μάτια μου είδαν πολλά, τα αυτιά μου άκουσαν ακόμη περισσότερα και τα χέρια μου έγραψαν εκατομμύρια λέξεις. Στην κυριολεξία. Αν τα βάλω κάτω «μπακαλίστικα», αυτά τα 18 χρόνια έχω παρακολουθήσει από μέσα ή εξ΄αποστάσεως (στις εποχές της διαδικτυακής κάλυψης) πάνω από 450 συνεδριάσεις.
Ξενύχτια, σοβαρά επεισόδια, δικαστικές περιπέτειες, καυγάδες, προβληματική λειτουργία του Σώματος, αλλά και πολιτισμένες αντιπαραθέσεις, εποικοδομητικές τοποθετήσεις, σημαντικές ομιλίες και κρίσιμες και ιστορικές αποφάσεις, συνθέτουν την εικόνα αυτών των 18 χρόνων. Το Μαρούσι που βρήκα ως «πιλοτικό» προάστιο, εν συνεχεία πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων και της αισιοδοξίας, μετέπειτα το σχεδόν αστικό μετα-ολυμπιακό μητροπολιτικό κέντρο των πολλών προβλημάτων, οικονομικών και πολεοδομικών, στη συνέχεια η ανώμαλη προσγείωσή του στον μνημονιακό «Καλλικράτη», είναι σήμερα ένα σημείο αναφοράς για τη Βόρεια Αθήνα και το λεκανοπέδιο, με το επόμενο στάδιο της εξέλιξής του να αποτελεί το «στοίχημα» της νέας διοίκησης του Θεόδωρου Αμπατζόγλου. Πολλά κακώς κείμενα εξακολουθούν να ζητούν λύση, νέα προβλήματα προκύπτουν, αλλά αυτή τη φορά οι προοπτικές, δεδομένης της σχετικής οικονομικής ισορρόπησης που επέφερε η διοίκηση Πατούλη, μπορούν και πρέπει να είναι αισιόδοξες, πάντα με γνώμονα τις εμπειρίες και τα παθήματα που οφείλουν να έχουν γίνει μαθήματα.
Τι δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια; η ίδια η λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου. με τα πολλά προβλήματά της στην τήρηση της διαδικασίας, με προέδρους πολλές φορές περισσότερο «ελαστικούς» απ’ όσο θα έπρεπε, με τεράστιες ημερήσιες διατάξεις στις οποίες στριμώχνονταν η «Ώρα του Δημότη», οι ανακοινώσεις, οι δηλώσεις και οι ερωτήσεις των δημοτικών συμβούλων. Αποτέλεσμα; Πολλά σοβαρότατα θέματα να συζητούνται… μεσάνυχτα, με κουρασμένο το Σώμα και με αρκετούς να αποχωρούν νωρίτερα. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το σύνθημα «νέα εποχή» που ευαγγελίζεται ο νέος δήμαρχος, θα πρέπει να περιλαμβάνει και τη λειτουργία του πιο άμεσου δημοκρατικού οργάνου που προβλέπει το Σύνταγμά μας: Σεβασμός στους πολίτες, ξεκάθαρες διαδικασίες, καλύτερα δομημένες συνεδριάσεις. Για να έχω να λέω ως… δεύτερος παλιότερος: «Επιτέλους, το έζησα κι αυτό»…
