Aν μη τι άλλο, το Πάσχα του 2016 δεν ήταν από αυτά που εύκολα θα ξεχαστούν. Τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, η (συνήθης) «αγωνία» της διαπραγμάτευσης, ο χαμός με τον Αμβρόσιο, το κοριτσάκι που χάθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στον Σκαραμαγκά και που βρέθηκε μια μέρα αργότερα, το τραγικό συμβάν με τα σκυλιά που σκότωσαν ένα πεντάχρονο παιδάκι μπροστά στα μάτια της μητέρας του, ο θάνατος μιας μαμάς και της τετράχρονης κόρης της από αναθυμιάσεις πυρκαγιάς. Τόσα πολλά, τραγικά και πολυ-σχολιασμένα, μέσα σε τόσες λίγες ημέρες, που δεν ξέρεις σε ποιο να πρωτοσταθείς…
Γι’ αυτό επέλεξα να σχολιάσω κάτι άλλο. Κάτι που θα έπρεπε να έχει απασχολήσει την επικαιρότητα, αλλά πέρασε στο «ντούκου». Αναφέρομαι στην απόφαση να «κλειδώσουν» για τρεις ολόκληρες ημέρες (Μ. Σάββατο, Κυριακή του Πάσχα και Δευτέρα του Πάσχα) ο προαστιακός σιδηρόδρομος και ο ΟΣΕ, αλλά και να κατέβουν σε… 24ωρη απεργία την… Κυριακή του Πάσχα ο ΗΣΑΠ και το μετρό!
Για να καταλάβουμε για τι ακριβώς μιλάμε: Εν έτει 2016, στη μεγαλούπολη πρωτεύουσα χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πάρα πολλούς κατοίκους της να παραμένουν στο κλεινόν άστυ, με πολλούς τουρίστες, με αεροδρόμιο και με λιμάνι, υπήρξε ημέρα, έστω η κορυφαία θρησκευτική αργία, που όλα, μα όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς της Αθήνας ακινητοποιήθηκαν! Κι αν προσθέσουμε και τον ΟΣΕ, για τρεις ολόκληρες ημέρες το μοναδικό πανελλαδικό μέσο σταθερής τροχιάς είχε κατεβάσει τα ρολά!
Σε ποιο άλλο σύγχρονο κράτος γίνονται αυτά; Έκανε κανείς από τους κυβερνώντες αυτή τη δύσμοιρη χώρα μια βόλτα την Κυριακή του Πάσχα στην Αθήνα; Διότι αν έκανε, αποκλείεται να μην είδε κάποιους, έστω λίγους, συμπολίτες μας να περιμένουν υπομονετικά σε κάποια στάση λεωφορείου μπας και περάσει το «μπλε» κάποια στιγμή (με δρομολόγια υπηρεσίας φυσικά, στη χάση και στη φέξη) για να πάνε στον προορισμό τους. Ανθρώπους που δεν είχαν κάποιον συγγενή ή φίλο με αυτοκίνητο, που ενδεχομένως δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν ταξί, αλλά που καλούνται να πληρώνουν έγκαιρα τους δυσβάσταχτους φόρους τους, προκειμένου να εισπράττουν ανταποδοτικότητα, έστω την υποτυπώδη και ελάχιστη σε τέτοιες ημέρες αργίας. Και τελικά να βιώνουν την απόλυτη «νέκρα».
Εκεί που «τρελάθηκα», όμως, ήταν με την… απεργία ΗΣΑΠ και μετρό την… Κυριακή του Πάσχα. Μου θύμισε τη μόδα των σχολικών καταλήψεων, όταν τα σχολεία έκλειναν επειδή δεν ήταν καλή η… τυρόπιτα του κυλικείου. Και μάλιστα, όλως τυχαίως, πριν από Χριστούγεννα ή Πάσχα για να πάει… σερί το καθισιό. Την ίδια στιγμή, τον συνδικαλισμό, που σε κάθε εορτασμό της (εργατικής) Πρωτομαγιάς κατέβαινε στις πλατείες με το μότο «δεν είναι αργία, είναι απεργία», αυτή τη φορά ψάχναμε να τον βρούμε στα… διόδια της επιστροφής από το πασχαλιάτικο γλέντι.
Ελλαδάρα αθάνατη…
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
