Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Tο σημερινό editorial το «σπάμε» στα τρία, άλλωστε η εποχή τραβάει τα… σφηνάκια και η επικαιρότητα είναι μπόλικη παρότι στην καρδιά του καλοκαιριού. Πάμε λοιπόν…
«Δύο συνεχόμενες Κυριακές “πρώτη σειρά” στις λειτουργίες του Αγίου Διονυσίου του Αεροπαγίτη και Ανάσταση στη Μητρόπολη Αθηνών. Μήνυμα ελήφθη (;)». Αυτό ήταν το δεύτερο υστερόγραφο του editorial του φύλλου της 22ας Απριλίου. Ακριβώς, δηλαδή, τρεις μήνες πριν την απόφαση του Γιώργου Πατούλη να ανακοινώσει τις δραστηριότητες του Ομίλου Ενεργών Πολιτών «Αθήνα Πρωτεύουσα Ξανά», η οποία, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σηματοδοτεί την πρόθεσή του να είναι παρών στην εκλογική μάχη για τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας το 2019. Προσοχή, όμως: Την «πρόθεσή» του γράφουμε. Κι έχει τη σημασία του αυτό, διότι όπως και ο ίδιος ο Γ. Πατούλης δήλωσε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ σχολιάζοντας τη δημιουργία του Ομίλου, «το 2019 είναι μακριά ακόμη». Και όντως είναι μακριά. Άλλωστε, στην πολιτική, ειδικά των καιρών μας, «τα πάντα ρει». Οι προθέσεις του ανδρός, πάντως δείχνουν ξεκάθαρα προς Αθήνα μεριά…
Στο περασμένο φύλλο μας είχαμε ως πρωτοσέλιδο τον τίτλο «Στο άγνωστο με βάρκα νέες συμβάσεις», σε αντιδιαστολή με το πανηγυρικό κλίμα εντός κι εκτός Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου για τις ανανεώσεις των συμβάσεων στην καθαριότητα ως 31 Μαρτίου 2018 και την αισιοδοξία ότι άπαντες θα παραμείνουν και μετά τη λήξη τους στις θέσεις τους ως μόνιμοι. Μπορούσε εύκολα κανείς να «διαβάσει» ότι καμία θέση μονίμου δεν έχει εξασφαλιστεί για τους 95 εργαζόμενους, εφόσον μιλάμε για προσλήψεις με διαδικασία ΑΣΕΠ. Η επιβεβαίωση ήρθε στη συνεδρίαση της Τρίτης 18 Ιουλίου, με το Δημοτικό Συμβούλιο να εγκρίνει την τροποποίηση του Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας με 100 μόνιμες (κενές) θέσεις εργατών καθαριότητας. Εκεί, όπου τόσο από πλευράς διοίκησης όσο και από πλευράς μειοψηφίας, ο προβληματισμός για το αν θα μπορέσουν άπαντες να προσληφθούν ως μόνιμοι ακούστηκε ευθέως και πολύ δυνατότερα. Το βέβαιο είναι ότι το θέμα θα απασχολήσει την αυτοδιοίκηση ξανά στο άμεσο μέλλον. Διότι κάποιοι έπαιξαν και παίζουν παιχνίδια με το μέλλον χιλιάδων οικογενειών.
Τόσο οι πρόσφατες αποκαλύψεις για την υπόθεση Noor 1, όσο και η υπόθεση της φυλακισμένης Ηριάννας, αποτελούν εξόχως ανησυχητικά δείγματα για την πορεία που έχει πάρει το Ελληνικό κράτος. Αν διαχωρίσουμε την καθαρά νομική – αστυνομική διάσταση των υποθέσεων αυτών, οφείλουμε να σταθούμε με ιδιαίτερο προβληματισμό στο θέμα της άμεσης εμπλοκής των πολιτικών στον χώρο της Δικαιοσύνης. Με όσα ακούμε και διαβάζουμε, η τάση για υπόγεια χειραγώγηση δικαστικών λειτουργών και ανακριτικών Αρχών ή για άμεση παρέμβαση κυβερνώντων σε υποθέσεις που δεν τους είναι αρεστή η πορεία τους, δείχνει τόσο έντονη, ώστε σε κάθε εχέφρονα πολίτη που δεν αποπροσανατολίζεται από (καταδικαστέα) σπασίματα βιτρίνων ή από πολιτικές «κοκορομαχίες», έχει εντυπωθεί η αίσθηση ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη. Κι αν τούτο ισχύει, τότε κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτή η χώρα μπορεί να έχει μέλλον. Ως ζούγκλα μπορεί. Ως συντεταγμένη Πολιτεία, αδύνατον…
