Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 15/04/2025
Τέτοιες μέρες, στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ δίνουν και παίρνουν οι αναφορές σε προσωπικούς ή συλλογικούς «Γολγοθάδες». Tην τελευταία δεκαπενταετία των πολλών μορφών κρίσεων, η επίκληση στα «Πάθη του Ιησού» περίσσεψε.
Η -σχεδόν αθέατη τον περισσότερο καιρό- καθημερινότητα της πλειοψηφίας των πολιτών κερδίζει λίγα λεπτά από τον (πολύτιμο) τηλεοπτικό χρόνο. Τα «κλισέ» ρεπορτάζ για τις δαπάνες των ημερών, που δεν παρέλειψαν τους εμπορικούς δρόμους Χαλανδρίου και Αγίας Παρασκευής, σκορπούν πια μόνο προβληματισμό, ιδίως όταν «πρωταγωνιστούν» νονοί & νονές.
Το έθιμο -βρέξει ή χιονίσει- απαιτεί παπούτσια, λαμπάδα και σοκολατένιο αβγό για τα βαφτιστήρια. Από τα χρόνια των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις έως τη σημερινή ακρίβεια, πολλοί ανάδοχοι ίσως έχουν αρχίσει να μετανιώνουν για την αλλοτινή προθυμία… βάφτισης.
Πλέον, τα «βλαστάρια» ξέρουν από μικρή ηλικία να μετράνε την αξία της λαμπάδας ανάλογα με το παιχνίδι που τη συνοδεύει και το οποίο μπορεί να είναι από επώνυμη φιγούρα μέχρι κόσμημα. Όσο για τα παπούτσια, ισχύει με το παραπάνω η… αξιολόγηση. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Πέρασε, άλλωστε, προ πολλού η εποχή του… Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος έγραφε για τη θεία Σοφούλα Κωνσταντινιά, μια εβδομηντάχρονη νησιώτισσα, που ζύμωνε και φούρνιζε κάθε Μεγάλη Εβδομάδα δεκάδες αβγοκουλούρες για τα σαράντα (!) βαφτιστήρια της. Η Σαραντανού, όπως την αποκαλούσαν, άρχισε να βάζει το… λάδι σε πέντε – έξι νήπια, γειτονόπουλα και ύστερα έγινε περιζήτητη, καθώς αποδείχτηκε ότι είχε «καλό χέρι», δηλαδή τα παιδιά τής επιβίωναν, καθώς εκείνη την εποχή θέριζε η ανήλικη θνησιμότητα.
Σήμερα, όμως, οι περισσότεροι νονοί και νονές αναγκάζονται να βάλουν νερό στο… πασχαλινό κρασί τους. Αν δεν «κόψουν» τελείως την… υποχρέωση, θα αναζητήσουν φτηνότερα παπούτσια ή πιο λιτή λαμπάδα. Πιθανότατα, εάν η Σαραντανού ζούσε σήμερα, θα το ξανασκεφτόταν αν έπρεπε να αγοράσει σαράντα ζευγάρια για τα βαφτιστήρια της. Τότε, μπορούσε να ξεπετάξει την υποχρέωση με… αυγοκουλούρες, σήμερα μάλλον όχι.
Δύσκολοι, λοιπόν, παραμένουν οι καιροί για μισθωτούς, συνταξιούχους κι ανέργους, που τυγχάνει να είναι και νονοί ή νονές. Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα οικονομικά προβλήματα πλέον δεν οδηγούν στην προσέγγιση «φτώχεια και καλή καρδιά», αλλά στη ντροπή και την αποξένωση. Ακόμη και αν βρεθούν λίγα χρήματα για μια λαμπάδα, ακολουθεί η επόμενη σκέψη του τσουχτερού πασχαλινού τραπεζιού, των ακριβών μετακινήσεων και μοιραία μετά, η δυσεύρετη… χαρά.
