Στα δώδεκα χρόνια που ασχολήθηκα σαν γονιός με τα σχολεία με αφορμή βέβαια το πέρασμα των παιδιών μου από τα σχολικά έδρανα και την συμμετοχή μου στους Συλλόγους και στην Ένωση Γονέων μπορώ να πω ότι τα προβλήματα στα σχολεία λίγο πολύ παραμένουν τα ίδια.
Δεν αναφέρομαι στο εκπαιδευτικό κομμάτι αφού εκεί είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο», αλλά στο λειτουργικό κομμάτι, έχοντας βέβαια και την εμπειρία από την συμμετοχή μου τόσο στις Σχολικές Επιτροπές όσο και στην Δημοτική Επιτροπή Παιδείας.
Με αφορμή το θέμα που έχει δημιουργηθεί σε σχολείο του Ηρακλείου, παρατηρώ για μια ακόμα φορά την δυσκαμψία που υπάρχει στο να δοθούν άμεσες λύσεις σε προβλήματα που δημιουργούνται.
Μάλιστα το πρόβλημα επέτεινε και η κατάργηση των Σχολικών Επιτροπών που κάποιοι με ελαφρά τη καρδιά αποφάσισαν αγνοώντας τις φωνές ότι πρόκειται για τεράστιο λάθος.
Όταν λοιπόν σε αυτά προσθέσουμε και την επικάλυψη αρμοδιοτήτων, όπως το ιδιοκτησιακό καθεστώς των σχολείων έχουμε ένα αλαλούμ το οποίο πληρώνει πάντα η σχολική κοινότητα, μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς.
Τα προβλήματα πολλά και δυστυχώς αυξάνονται μιας και οι εποχές αλλάζουν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανάγκη για κλιματισμό στα σχολεία ειδικά για την περίοδο των εξετάσεων.
Όταν όμως έχεις κακοσυντηρημένα σχολεία, λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης αλλά και του κακού προγραμματισμού, αυτό μοιραία έρχεται σε δεύτερη μοίρα ή πάει για την επόμενη χρονιά…
Το γενικό πλαίσιο των προβλημάτων παραμένει το ίδιο και για του λόγου το αληθές αρκεί να δείτε σχετικές ανακοινώσεις των περισσοτέρων Δήμων…ενώ οι λύσεις βαλτώνουν ανάμεσα στα γραφειοκρατικά γρανάζια, τις πολιτικές αντιπαλότητες και στην έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.
Ακούω συχνά ότι τα σχολεία δεν πρέπει να είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά κανείς δεν το τηρεί, ενώ δυστυχώς πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι μάλιστα αντί να προσπαθούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που δημιουργούνται, προτιμούν – για ευνόητους λόγους – να είναι το πρόβλημα στη λύση.
Τα σχολεία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και περιλαμβάνει μέσα τους ότι πολυτιμότερο διαθέτει η κοινωνία μας, τα παιδιά μας, γι΄ αυτό άλλωστε και τα κοινωνικά αντανακλαστικά λειτουργούν πολύ πιο γρήγορα όταν παρουσιαστεί ένα πρόβλημα και δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά το τελευταίο διάστημα.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν αφού είναι δεδομένο ότι δια μαγείας δεν λύνονται τα προβλήματα;
Πολύ φοβάμαι ότι αν οι δημοτικοί άρχοντες δεν ενωθούν και να διεκδικήσουν σοβαρή χρηματοδότηση για τα σχολεία, παραθέτοντας τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν, πάλι σε δέκα χρόνια τα ίδια θα συζητάμε και θα είμαστε δυστυχώς στο ίδιο έργο θεατές…
