Παρακολουθώντας τον πρώτο αγώνα φόρμουλας στη νεότευκτη πίστα της Ν. Κορέας, άφησα (όπως κάνω πολύ συχνά…) το μυαλό μου να παίξει με τους πιο απίθανους συνειρμούς. Τα δύο κορεατικά κράτη, το (παλιό και νέο) κινεζικό μοντέλο, οι πρόσφατες αλλαγές στην Κούβα, το «πείραμα» της Αλβανίας του Εμβέρ Xότζα, με λίγα λόγια όλα τα διαφορετικά «μοντέλα» για ένα νέο καθεστώς, πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο.
Βλέπετε, υπάρχουν τα τελευταία είκοσι χρόνια δυο λογιών θεωρήσεις.
Η πρώτη (που μέχρι την κρίση είχε την συντριπτική αποδοχή του συνόλου των ανθρώπων επί γης…) είναι πολύ απλή: «Το πείραμα του υπαρκτού σοσιαλισμού απέτυχε, ο καπιταλισμός νίκησε, το μέλλον τού ανήκει, αφού λίγο-πολύ καλούτσικα περνάμε, παρά τις… «ατέλειες».
Η δεύτερη προσέγγιση, πιο πολύπλοκη και διόλου δημοφιλής μέχρι το 2008, ήταν στον αντίποδα της πρώτης: «Η προσφορά του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα υπήρξε πολύτιμη, παρά τις σοβαρές ατέλειες και παρενέργειες των διαφόρων εκδοχών του. Η κληρονομιά του αποτελεί σοβαρή παρακαταθήκη για την μελλοντική οικοδόμηση ενός καλύτερου σοσιαλισμού».
Βρίσκετε τη δεύτερη άποψη πολύπλοκη; Σαφώς δεν είναι! Απλά, δεν συμφέρει τα καθεστώτα της Δύσης, που μετά τον «θρίαμβό» τους βρίσκονται αντιμέτωπα με τη δική τους κατάρρευση!
Απλά και διαλεκτικά
Η σύγχυση στους κυρίαρχους καθεστωτικούς κύκλους είναι μεγάλη, όμως δεν είναι μικρότερη αυτή που διαπνέει όλο το φάσμα της Αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών! Επιβαρυμένοι με τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, ακόμη και πολλοί σοβαροί διανοούμενοι της Αριστεράς, αναζητούν μετά μανίας την… «όνου σκιά», κάνοντας τα πράγματα πιο δύσκολα απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα.
