«Μεγαλύτερο έργο μου, η εξυγίανση του Δήμου»

Ο απερχόμενος δήμαρχος Λυκόβρυσης Πεύκης, Δημήτρης Φωκιανός, μιλά εφ’ όλης της ύλης στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για τη μακρά πολιτική του δραστηριοποίηση στον Δήμο Λυκόβρυσης και μετέπειτα στον καλλικρατικό Δήμο.

Συνέντευξη στη Θώμη Μελίδου

Αναμφισβήτητα ο Δημήτρης Φωκιανός, ο απερχόμενος δήμαρχος Λυκόβρυσης Πεύκης είναι ένας αιρετός που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Με μακρά πολιτική δραστηριοποίηση, δύο φορές δήμαρχος στον Δήμο Λυκόβρυσης αλλά και δήμαρχος του καλλικρατικού Δήμου Λυκόβρυσης Πεύκης, διαχειρίστηκε τον τελευταίο σε μία ιδιαίτερα αντίξοη οικονομικά εποχή, τόσο λόγω του ευρύτερου κλίματος στη χώρα αλλά κυρίως λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ο Δήμος Λυκόβρυσης Πεύκης. Οικονομικά προβλήματα που θέτουν ζήτημα βιωσιμότητάς του.

Σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης ο Δημήτρης Φωκιανός μάς μιλά για τα πρώτα εκείνα χρόνια της νεανικής πολιτικής του δραστηριοποίησης στα κοινά αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν ευρύτερα στην περιοχή εκείνη την εποχή. Αναφέρεται στα μεγάλα έργα που προώθησε ως δήμαρχος αλλά και στην αγάπη του για τον άνθρωπο την οποία κάνει μία ολόκληρη ζωή πράξη μέσω της εργασίας του, αυτή του γιατρού. Σε αυτήν επιστρέφει… από την 1^η Σεπτεμβρίου αν και πρακτικά δεν ξεμάκρυνε ποτέ από αυτή καθώς αφιέρωνε αρκετό από τον προσωπικό του χρόνο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δήμαρχος στα πολυϊατρεία του Δήμου Λυκόβρυσης Πεύκης.

Πότε χρονικά και γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα κοινά; Περιγράψτε μας τη σχετική ενασχόλησή σας με αυτά από τη νεαρή σας ηλικία μέχρι και τη χρονική στιγμή που αναλάβατε τα καθήκοντα του δημάρχου στην πόλη της Λυκόβρυσης. Προσπαθήστε να μας αποδώσετε το κλίμα της εποχής στην πόλη. Ταυτόχρονα την κατάσταση αλλά και τις ανάγκες της πόλης.

Η ενασχόληση με τα κοινά, είναι υποχρέωση κάθε πολίτη. Η αντίληψη ότι η ενασχόληση με την πολιτική είναι για τους «επιτήδειους» είναι εγωιστική και προσχηματική. Άλλωστε η πολιτική καθορίζει τον τρόπο οργάνωσης λειτουργίας των κοινωνικών συνόλων. Πάντοτε με ενδιέφερε η πολιτική και ειδικότερα στην ενηλικίωσή μου, συνέπεσε με τα χρόνια της επτάχρονης φασιστικής δικτατορίας. Ανήκω λοιπόν στην πραγματική γενιά του Πολυτεχνείου και καθόλου στην εκχυδαϊσμένη εκδοχή της. Το πολιτικό «πανηγύρι» που στήθηκε μετά τη μεταπολίτευση δε με εξέφραζε, και η ένταξή μου στην Αριστερά πολιτικό-ιδεολογικά, εκφράστηκε αρχικά μέσα από το ΚΚΕ και αργότερα μέσα από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, χωρίς ποτέ να κάνω αυτό που λένε πολιτική καριέρα. Αφιερώθηκα λοιπόν στην ιατρική -είμαι παθολόγος- στους ανθρώπους που με είχαν ανάγκη και στην οικογένειά μου. Παράλληλα παρακολουθούσα τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις αλλά και την πορεία της Λυκόβρυσης, στην οποία μεγάλωσα. Η Λυκόβρυση που έγινε Κοινότητα μόλις το 1949 ήταν ένας τόπος αγροτοκτηνοτροφικός, μικρός και φτωχός. Με μεγάλες προσπάθειες των ανθρώπων της κατάφερνε να μετασχηματίζεται σε ένα μικρό αστικοποιούμενο μόρφωμα, που ενώ εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης το 1970, όπως πολλοί Δήμοι και Κοινότητες της Αττικής, δεν ολοκληρώθηκε ρυμοτομικά και πολεοδομικά πλήρως, ακόμα και μέχρι σήμερα. Από το 1970 λοιπόν μέχρι το 1985, δημιουργήθηκαν και στη Λυκόβρυση οι βασικές υποδομές και οι αδρές προβλέψεις του «σχεδίου πόλεως» καθώς και βασικές υποδομές σε σχέση και με τη ραγδαία οικιστική της ανάπτυξη. Ευτυχώς οι όροι δόμησης στη Λυκόβρυση από το 1970 ήταν από τους χαμηλότερους στην Αττική και καθώς υπήρχαν και βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις, δεν έγινε ελκυστική περιοχή για τους κατασκευαστές, με συνέπεια να «γλιτώσει»  από τα «δάση» πολυόροφων πολυκατοικιών και το κυκλοφοριακό χάος πολλών δήμων. Το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του 1980 μέχρι το μέσο της δεκαετίας του 1990, όπως σε όλη την Ελλάδα, ήταν κλίμα πολιτικής αλαζονείας, καθώς και πελατειακών πρακτικών που γνώρισαν την αποθέωσή τους στη Λυκόβρυση. Σε συνδυασμό με την κυριαρχία αυταρχικών πρακτικών το ίδιο διάστημα, δημιουργήθηκε κλίμα ανατροπής αυτού του κατεστημένου. Σε μακροσκοπικό επίπεδο η Λυκόβρυση εξακολουθούσε να δίνει την όψη ενός καθυστερημένου «χωριού», που ξεχώριζε αρνητικά στον υπόλοιπο οικιστικό ιστό της Αττικής. Ο Δήμος χωρίς Τεχνική Υπηρεσία, χωρίς Οικονομική Υπηρεσία, διπλογραφικό, τεχνολογικό εξοπλισμό, προσομοίαζε σε καθυστερημένη επαρχιακή κοινότητα, παρά με Δήμο της Αθήνας. Δυστυχώς τη δεκαετία 1985-1995 που εκπονήθηκαν τα Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια από το ΥΠΕΧΩΔΕ των Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής, καθώς και η διάθεση κοινοτικών και εθνικών πόρων στους ΟΤΑ η Κοινότητα Λυκόβρυσης απουσίαζε από παντού.

Η διέλευση της Λ. Κύμης από τα δάση Κάσδαγλη και Αργύρη σε ανοιχτό όρυγμα με έξι (6) ανισόπεδες γέφυρες μέσα στη Λυκόβρυση το 1979, η εγκατάσταση του Κ.Ε. Λυμάτων, η αύξηση του ύψους των οικοδομών από τα 11 στα 15 μέτρα το 1986, η απώλεια των 12 στρεμμάτων αθλητικών χώρων της ΑΓΕΤ το 1994 και τέλος το «χάρισμα» εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών από τα ασήμαντα δημοτικά τέλη που πλήρωναν οι μεγάλες επιχειρήσεις της Λυκόβρυσης θα στιγματίζει για πάντα τον υπεύθυνο αυτής της περιόδου.

Η ουσιαστική παρέμβαση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση την δεκαετία του ΄80 και ’90 προσέκρουε στη λογική των κομματικών χρισμάτων. Ως εκ τούτου παρέμενα στο περιθώριο της τοπικής παρέμβασης. Το 1998 μια ευάριθμη ομάδα πολιτών δημιουργήσαμε την Κίνηση Πολιτών Λυκόβρυσης, που δεν ήταν απλά ένας σύλλογος. Ήταν μία συλλογικότητα με εξαιρετικούς ανθρώπους που εξέδιδε κάθε δύο μήνες εφημερίδα, έκανε εκδηλώσεις, διαλέξεις υψηλού επιπέδου, είχε θεατρική ομάδα. Οι μεγάλες όμως παρεμβάσεις της Κίνησης Πολιτών αφορούσαν τη Λ. Κύμης, το ύψος των οικοδομών και την επεξεργασία και ανάλυση όλων των προβλημάτων της Λυκόβρυσης. Το 2001 οι μεγάλες προσπάθειες που καταβλήθηκαν, ο σχεδιασμός και η οργάνωση των προσπαθειών σε συνεργασία με το Δημοτικό Συμβούλιο Λυκόβρυσης και το Δήμαρχο Χρ. Σκαμάκη που πίστεψε και στήριξε όλες τις προσπάθειες, οδήγησαν στην υπογειοποίηση της Λ. Κύμης, την κατάργηση των έξι ανισόπεδων γεφυρών, καθώς και στη μείωση του ύψους των οικοδομών από τα 15 στα 11 μέτρα. Οι ουσιαστικές αυτές παρεμβάσεις διέσωσαν τη Λυκόβρυση και όχι μόνο. Διέσωσαν το Ηλιακό Χωριά και το συναφές τμήμα της ΄Ανω Πεύκης. Το ζήτημα ή μη της καθόδου στις Δημοτικές Εκλογές παρέμενε ανοιχτό. Η δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στα τοπικά θέματα, όπως φάνηκε με τα θέματα της Λ. Κύμης και του ύψους των οικοδομών καθώς και οι βελτιωμένες αλλαγές στις αρμοδιότητες των Δήμων, με οδήγησε στην σκέψη ανάληψης πρωτοβουλίας για σχηματισμό ψηφοδελτίου για τις δημοτικές εκλογές του 2002. Πράγματι κερδίσαμε αυτές τις εκλογές για πρώτη φορά μόνοι μας με αγαπητούς συναδέλφους, κόντρα στα κομματικά χρίσματα και τους κομματικούς αντάρτες.

Ποια τα βασικά θέματα που προωθήσατε ως δήμαρχος Λυκόβρυσης στην περιοχή; Μιλήστε μας παράλληλα για τα μεγάλα έργα στον Δήμο ανά θητεία σας.

Χωρίς να υποβαθμίζω τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στη Λυκόβρυση, είναι γεγονός ότι η πόλη μας υστερούσε φανερά σε επίπεδο ανάπτυξης και οργάνωσης από τους άλλους Δήμους. Ήταν λοιπόν μεγάλη η δυσκολία του εγχειρήματος.

Άμεσα εξασφαλίσαμε πόρους τόσο από απευθείας ενισχύσεις από το Υπουργείο Εσωτερικών όσο και από πόρους της Νομαρχίας Αθηνών, τα Κοινοτικά Ταμεία και από τη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων που είχαν «ασυλία» από δήθεν φιλολαϊκές αρχές. Είναι γεγονός ότι οι πολίτες της Λυκόβρυσης αναγνώρισαν αυτές τις προσπάθειες που δεν οφείλονται αποκλειστικά σε μένα αλλά κυρίως στις Υπηρεσίες του Δήμου Λυκόβρυσης και στους συνεργάτες μου. Έτσι στις εκλογές του 2006 μας τίμησαν με ποσοστό 65% ενώ στις εκλογές του 2010 η Λυκόβρυση έδωσε στο συνδυασμό μας για τον Καλλικρατικό Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης 70% (ενώ οι θετικές γνώμες ήταν 90%).

Στη συνέχεια έπρεπε να συγκροτήσουμε τις ανύπαρκτες υπηρεσίες του Δήμου, να αναμορφώσουμε το Δημοτικό Κατάστημα, να αποκτήσουμε μηχανοργάνωση και μηχανολογικό εξοπλισμό με αμαξοστάσιο για τη στοιχειώδη λειτουργία του δήμου, και στη συνέχεια να ασχοληθούμε με τις ανάγκες της λειτουργίας και την αναμόρφωση της πόλης.

Την πρώτη τετραετία 2003-2006 ξεκίνησε η αναμόρφωση – ανακαίνιση του Δημαρχείου, δημιουργήθηκαν το ΚΕΠ και η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου σε άλλο χώρο. Φτιάχτηκε το Αμαξοστάσιο του Δήμου, δημιουργήθηκε μηχανογράφηση και άρχισε η απόκτηση μόνιμου προσωπικού.

Αγοράστηκε μηχανολογικός εξοπλισμός, κάδοι, κατασκευάστηκαν δύο νέες πανέμορφες πλατείες (πλατεία Πλαστήρα – Θράκης) και η Πλατεία Ελευθερίας (στο 2^ο Δημοτικό). Κατασκευάστηκε νέος βρεφονηπιακός Σταθμός, τοποθετήθηκε με έξοδα του Δήμου χλοοτάπητας στο Διαδημοτικό Γήπεδο, ενώ έγιναν πολλές διανοίξεις οδών (Φυρογένη, Κατσώνη, Σολωμού, Ξάνθης, Σαλαμίνος, Παπαναστασίου, Μπότσαρη, Μακρυγιάννη, Σπύρου Λούη).

Ασφαλτοστρώσεις, πεζοδρόμια, άρδευση, πράσινο, σιντριβάνια, δημοτικός φωτισμός ήταν προτεραιότητα. Έργα αντιπλημμυρικά, ύδρευσης-αποχέτευσης θωράκισαν την πόλη. Λειτούργησαν για πρώτη φορά Δημοτικά Πολυιατρεία με εθελοντές και Δημοτικό Γυμναστήριο. Έγινε σειρά μελετών (κυκλοφοριακή, χρήσεων γης, Αναθεώρηση του ΓΠΣ). Τέλος συντελέστηκε η μεγάλη αγορά του Ο.Τ.9 έκτασης 7 στρεμμάτων με 2,5 εκατομμύρια ευρώ όταν η εμπορική του αξία ήταν 8 εκατομμύρια ευρώ.

Τη δεύτερη τετραετία 2007-2010 στη Λυκόβρυση συνεχίστηκαν γενικές παρεμβάσεις της πρώτης τετραετίας.