Αποζημίωση 350.000 € στην οικογένεια του άτυχου 24χρόνου οδηγού Γιάννη Σταυρουλάκη, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο το 2005, όταν το αυτοκίνητό του εξετράπη της πορείας και προσέκρουσε σε διαφημιστική πινακίδα επί της Λ. Κηφισιάς, επιδίκασε το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο αποφάσισε ότι το Δημόσιο ευθύνεται για τη μη αφαίρεση της μοιραίας, παράνομα τοποθετημένης, πινακίδας.
Οι συγγενείς του οδηγού (γονείς, αδελφός και οι δύο γιαγιάδες) προσέφυγαν στην Διοικητική Δικαιοσύνη κατά του Ελληνικού Δημοσίου υποστηρίζοντας ότι το τροχαίο ατύχημα και ο θάνατός του οφείλονταν σε παράνομες παραλείψεις των αρμοδίων οργάνων του Δημοσίου, ανοίγοντας τον περιπετειώδη δρόμο που οδήγησε στην αποξήλωση των διαφημιστικών πινακίδων από την Λ. Κηφισιάς και άλλους οδικούς άξονες εντός του οικιστικού ιστού. Ήταν ένας αγωνιώδης και περιπετειώδης αγώνας με πρωτοστάτη τον πατέρα του άτυχου νέου Μανώλη Σταυρουλάκη, έχοντας ως σύμμαχο την θετική πολιτική βούληση της νεόκοπης τότε διοίκησης του Γιώργου Πατούλη στον Δήμο Αμαρουσίου, τον οποίο η ΑΜΑΡΥΣΙΑ είχε καλύψει δημοσιογραφικά βήμα προς βήμα για πολλά χρόνια, με εκτενή αποκλειστικά και μη ρεπορτάζ, καθώς η υπόθεση είχε συνταράξει το Μαρούσι, αλλά και συνολικά την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα αρμόδια υπουργεία.
Οι συγγενείς του άτυχου νέου υποστήριξαν ότι στο πλαίσιο της αρμοδιότητας τους, τα όργανα του Δημοσίου υποχρεούνται να εποπτεύουν τους ΟΤΑ για την αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων αφαίρεσης παράνομων διαφημιστικών πινακίδων και την επιβολή προστίμων, ενώ ανέφεραν ότι η τοποθέτηση της διαφημιστικής πινακίδας, στην οποία προσέκρουσε το αυτοκίνητο, είχε εγκατασταθεί παράνομα (χωρίς προηγούμενη έγκριση της θέσης που τοποθετήθηκε, χωρίς άδεια και έλεγχο των προδιαγραφών της, όπως ορίζει ο Κ.Ο.Κ.).
Το Διοικητικό Εφετείο επιδίκασε το ποσό των 350.000 ευρώ (συν τους νόμιμους τόκους) στους γονείς, στον αδελφό και τις δύο γιαγιάδες του άτυχου οδηγού ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν από τον θάνατο του γιού, αδελφού και εγγονού.
Ωστόσο η υπόθεση έφτασε στο ΣτΕ, καθώς το δημόσιο άσκησε αναίρεση επί της εφετειακής απόφασης υποστηρίζοντας, μεταξύ των άλλων, ότι ο 24χρόνος ήταν συνυπαίτιος του ατυχήματος κατά 99% και ότι η ευθύνη απομάκρυνσης της παράνομης πινακίδας ανήκει στο Δήμο Αμαρουσίου, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την εφετειακή απόφαση.
Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα»: «Δικαιοσύνη με χρονοκαθυστέρηση»
Διαφορετική άποψη, ωστόσο, έχει ο Πανελλαδικός Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα». Σε εκτενή ανακοίνωσή του μετά την έκδοση της απόφασης, εκφράζει την άποψη ότι δεν υπάρχει καμία κύρωση στις διαφημιστικές εταιρίες όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και την ανησυχία του για ενδεχόμενα «νομικά παράθυρα» που δεν θα επιτρέψουν την καταβολή της επιδικασθείσας αποζημίωσης, αλλά και θα διαιωνίσουν την δικαστική διαμάχη.
Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Με πρόσφατη απόφαση του Α Τμήματος του Αρείου Πάγου τελεσιδίκησε (;) η αγωγή της οικογένειας Σταυρουλάκη, ιδρυτικών μελών του συλλόγου μας, κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την υπόθεση του φόνου του Γιάννη Σταυρουλάκη (ΕΔΩ) στις 19/12/2005 μετά από πρόσκρουση του αυτοκινήτου του σε παράνομη διαφημιστική πινακίδα που είχε τοποθετηθεί σε νησίδα στη Λ. Κηφισίας. Η απόφαση γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα και όπως μας ενημερώνουν τα ΜΜΕ :
“Στο ΣτΕ είχε προσφύγει το Δημόσιο ζητώντας να αναιρεθεί η απόφαση του Διοικητικού Eφετείου υποστηρίζοντας, ότι ο οδηγός ήταν συνυπαίτιος του ατυχήματος κατά 99% και ότι η ευθύνη απομάκρυνσης της παράνομης πινακίδας ανήκε στο Δήμο Αμαρουσίου. Η απόφαση επικυρώθηκε μετά την απόρριψή των ισχυρισμών του Δημοσίου ως αβάσιμων και αόριστων. Έτσι οι συγγενείς του άτυχου νέου θα λάβουν ως αποζημίωση τις 350.000 ευρώ, που τους είχαν επιδικαστεί για ηθική βλάβη συν τους νόμιμους τόκους”.
Σε όσους εντυπωσιάτηκαν απο την απόφαση θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε:
Η απόφαση του ΣτΕ εκδίδεται δεκατρία (13) χρόνια μετά το φόνο του 25χρονου Γιάννη Σταυρουλάκη και πάνω από δέκα (10) χρόνια μετά την κατάθεση της σχετικής αγωγής, και αφού στο μεταξύ, η μία από τους πέντε προσφεύγοντες (γιαγιά) έχει αποβιώσει. Το Δημόσιο επέλεξε να εφεσιβάλει όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις των Διοικητικών Δικαστηριών (πρωτόδικο και εφετείο) και να οδηγήσει την υπόθεση στο ΣτΕ με όλους αυτούς τους “αβάσιμους, αόριστους” (όπως λέει η απόφαση του ΣτΕ) και γελοίους προσθέτουμε εμείς ισχυρισμούς που απορρίφθηκαν για τρίτη φορά. Επέλεξε να αναγκάσει την οικογένεια να ζήσει ένα δεκατριάχρονο δεύτερο μαρτύριο μετά το φόνο του παιδιού της, φόνο οφειλόμενο σε παραλείψεις και του ίδιου του Δημοσίου. Ιδανική Πολιτεία…
Δεν γνωρίζουμε αν οι “εκπρόσωποι του Δημοσίου” θα βρουν τον τρόπο να εφεσιβάλουν και αυτή την απόφαση (αυτή άλλωστε είναι η εργασία τους), σίγουρα γνωρίζουμε πως η επιδικασθείσα αποζημίωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταβληθεί στην οικογένεια του Γιάννη. Υπάρχουν πολλά νομικά παράθυρα ώστε να το αποφύγουν ή να το καθυστερήσουν επ’ αόριστον. Τα γνωρίζουν καλά αφού οι ίδιοι τα έχουν φτιάξει.
Επί της ουσίας η απόφαση του ΣτΕ αναδεικνύει πάρα πολλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την απονομή της δικαιοσύνης στα θύματα των τροχαίων και ιδιαίτερα για τα θύματα της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Το σημαντικότερο απ’ όλα: ενώ υπάρχει πλήθος υποθέσεων στις οποίες καταδικάστηκαν αυτοδιοικητικοί παράγοντες, Δήμοι, Περιφέρειες ή και το Δημόσιο (τώρα) για την τοποθέτηση ή την μη αφαίρεση των παράνομων πινακίδων, δεν υπάρχει καμία απόφαση καταδίκης διαφημιστικής εταιρείας, ούτε σε ποινικό ούτε σε αστικό δικαστήριο!
Η μη προσωποποίηση των ευθυνών όσον αφορά στις αστικές ευθύνες (καταβολή αποζημιώσεων) έχει θεσμοποιήσει την διαιώνιση της αδιαφορίας (στην καλύτερη περίπτωση) αλλά και των παράνομων συναλλαγών αφού ότι και να συμβεί κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει ο ίδιος.
Δημιουργείται έτσι μια τραγελαφική κατάσταση με χαρακτηριστικά παραδείγματα: για την πινακίδα που σκότωσε το Γιάννη Σταυρουλάκη καταδικάστηκε τελεσίδικα ο τότε δήμαρχος Αμαρουσίου Τζανίκος, αλλά την αποζημίωση έπρεπε να την πληρώσει ο Δήμος… για την πινακίδα που σκότωσε τον Αποστόλη Μολυβιάτη επίσης στη Λ. Κηφισίας ο σημερινός δήμαρχος Χαλανδρίου (τότε αντιπολίτευση) ενώ πρωτοστατούσε στις καταγγελίες του Δημάρχου ως υπεύθυνου σήμερα είναι δικαστικά απέναντι στην οικογένεια του θύματος στην προσπάθεια να αποφύγει ο Δήμος την καταβολή αποζημίωσης….για τις πινακίδες που παράνομα ανεβοκατεβαίνουν απτόητες στην αρχή της Λ. Αθηνών (κυρίως του καναλιού Ε) παρά τις αλλεπάλληλες καταγγελίες εδώ και πάνω από πέντε χρόνια από πλήθος φορέων, κατοίκων αλλά και της Τροχαίας Αθηνών ο Δήμος Αθηναίων δεν πρόκανε ακόμα να ασχοληθεί…
Ιδιαίτερα σημαντικό θέμα που αναδεικνύεται μέσα από την απόφαση του ΣτΕ είναι αυτό των αλληλοσυγκρουόμενων σκεπτικών στις αποφάσεις διαφορετικών δικαστηρίων για την ίδια υπόθεση. Επισημαίνουμε πως για την υπόθεση Σταυρουλάκη, στο ποινικό καταδικάστηκε τελεσίδικα ο τ. Δήμαρχος Αμαρουσίου γιατί δεν είχε κατεβάσει την πινακίδα ενώ αθωώθηκε η διαφημιστική εταιρία που την είχε τοποθετήσει…
Και ενώ σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ “υπάρχει ο απαιτούμενος αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παράνομης παράλειψης του Δημοσίου και του θανατηφόρου αποτελέσματος της σύγκρουσης του αυτοκινήτου με την διαφημιστική πινακίδα”. Σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου Αθηνων (3987/2012 Προεδρεύουσα: Αικ. Ρέτσα, Εφέτες: Κατσιμίχας Κ., Αποστολάκης Μ. , Αντιεισαγγελέας Εφετών: Στεφανάτου Κ.),που αθώωσε την διαφημιστική εταιρία, ο θάνατος του Γιάννη Σταυρουλάκη δεν οφείλεται στη σύγκρουση με την παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Για να ισχυροποιήσουν μάλιστα την απόφαση τους οι Εφέτες προχώρησαν ακόμα παραπέρα αποφασίζοντας σχετικά με τον εγκλωβισμό (λόγω της πρόσκρουσης στην πινακίδα) του βαριά τραυματισμένου Γιάννη Σταυρουλάκη για πάνω από μια ώρα μέσα στο αυτοκίνητο του και τον θάνατο του αργότερα στο νοσοκομείο: “Επίσης δεν τελεί σε αιτιώδη σύνδεσμο η καθυστέρηση της απελευθέρωσης του οδηγού, λόγω του «εγκλωβισμού» του αυτοκινήτου στην πινακίδα και η γι’ αυτό καθυστερημένη μεταφορά του στο νοσοκομείο…” Επιχείρημα μη αποδεκτό από την ιατρική από την εποχή του Ιπποκράτη και μετά… Και φυσικά μετά την απόφαση του ΣτΕ, η απόφαση του Εφετείου μάλλον κατατάσσεται στα τυπικά παραδείγματα κακοδικίας. Χωρίς φυσικά καμιά συνέπεια γι’ αυτούς που την διέπραξαν. Το τι σήμαινε βέβαια εκείνη η απόφαση για την οικογένεια του θύματος ποσώς ενδιαφέρει…
Η απόφαση του ΣτΕ δεν ξέρουμε λοιπόν αν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Θέτει όμως πάρα πολλά. Το σημαντικότερο: η ουσιαστική αμνήστευση δραστών & υπευθύνων και η κακοποίηση των θυμάτων των τροχαίων εγκλημάτων.
Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη στους Δρόμους».