«Παρακολουθώντας τις ειδήσεις για τον πόλεμο στον Λίβανο, περίμενα να συναντήσω τους "άγριους μαχητές" της Χεζμπολάχ. Ζώντας μαζί τους, με έκπληξη διαπίστωσα πως όχι απλά δεν είναι άγριοι, αλλά καθημερινοί άνθρωποι, που όταν χρειάζεται δεν έχουν ενδοιασμούς να πάρουν τα όπλα. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Η ανοικοδόμηση που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στον Λίβανο, οι υποδομές που ξαναστήνονται, η κοινωνική πρόνοια για τους πληγέντες, είναι σχεδόν εξολοκλήρου έργο της Χεζμπολάχ. Οι ανάγκες βέβαια για στέγαση συνεχίζουν να είναι μεγάλες, και σίγουρα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα ορφανά του πολέμου. Ο Ναζράλα όμως (σ.σ.: ο ηγέτης της Χεζμπολάχ) θεωρείται σχεδόν αρχηγός έθνους.
Στους δρόμους δεν βλέπει κανείς ένστολους. Αυτό που δείχνει τη δύναμη της Χεζμπολάχ είναι οι αφίσες που απεικονίζουν τους μάρτυρες του πολέμου και τις οποίες ο τακτικός στρατός δεν διανοείται να τις κατεβάσει. Διάσπαρτα γύρω του μπορεί κανείς να δει ακόμα «λάφυρα» του πολέμου, όπως μικρά τανκ από τις καλοκαιρινές εχθροπραξίες. Αυτό που τελικά θυμίζει η θέαση της κατάστασης είναι οι αφηγήσεις των παλιών για την ΕΑΜοκρατούμενη Ελλάδα.
Εκτός από τις αφίσες με τους μάρτυρες, υπάρχουν κι άλλες που απεικονίζουν τις βόμβες που μοιάζουν με παιχνίδια και είναι υπεύθυνες για τον ακρωτηριασμό και τον θάνατο πολλών, ιδιαίτερα παιδιών, που δεν τις αναγνωρίζουν εγκαίρως. Και είναι η χειρότερη πληγή αυτή τη στιγμή για τον Λίβανο.
Τα χειρότερα, πάντως, τα συνάντησα στην κοινότητα των Παλαιστινίων της Σιδώνα. Θυμίζει πολύ έντονα το γκέτο του Σοβέτο του Απαρτχάιντ. Οι Παλαιστίνιοι εκεί είναι πρόσφυγες από τον πόλεμο του ’48 και του ’67. Συνεχίζουν να χρειάζονται ειδικές άδειες για να μπουν ή να βγουν από την κοινότητα, ενώ χτυπήθηκαν πολύ από τις βόμβες διασποράς το καλοκαίρι. Να φανταστείτε ότι κτύπησαν μέχρι και το Κέντρο Υγείας».
Εν τω μεταξύ τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου στις 7 το απόγευμα, θα παρουσιαστεί στο Κολλέγιο Αθηνών το βιβλίο του Νίκου Δούση-Ρασσιά «Οι διαδρομές της ψυχής μου – Το ανθρωπιστικό οδοιπορικό ενός γιατρού στα πέρατα του κόσμου». Πρόκειται στην ουσία για μια ανθρώπινη καταγραφή των όσων συνάντησε ο κ. Ν. Δούσης-Ρασσιάς, τα τελευταία 15 χρόνια, μέσω της συμμετοχής του σε ανθρωπιστικές αποστολές στο Κουρδιστάν, τη Νικαράγουα, την Τουρκία στους σεισμούς του ’99, τη Σερβία, το Ελ Σαλβαντόρ, το Περού, την Ινδία, το Αφγανιστάν και στο Πακιστάν.
Τάνια Κατσάνη