Το… μουδιασμένο λόγω πανδημίας καλοκαίρι του 2020 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Dissolved» του Θοδωρή Βουρνά. Πριν από μερικές εβδομάδες, η ταινία προβλήθηκε στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Γλασκώβης, όπου απέσπασε το βραβείο «Best Film – First Feature Competition». Στο μεσοδιάστημα, συμμετείχε στην μικρού μήκους σειρά, παραγωγής ΕΡΤ «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδερφού μου», βασισμένης στο ομώνυμο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 30 Οκτωβρίου και ήδη έχει κερδίσει τις εντυπώσεις του κοινού.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιώργος Αράπογλου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Αθηνά Κόρμαλη
Καλλιτέχνης, αλλά και άνθρωπος που του αρέσει να τολμά και να ανακαλύπτει, ο ηθοποιός Ευθύμης Γεωργόπουλος μιλά στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για τις δυο σημαντικές δουλειές του μετά από μια δύσκολη περίοδο για τους καλλιτέχνες, το ποδήλατο που τον βοήθησε στο lockdown, τη νέα μορφή που φαίνεται να παίρνει η τηλεόραση στην Ελλάδα, αλλά και τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Το «Dissolved» γυρίστηκε σε μια δύσκολη συγκυρία. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως το ξεπεράσατε με τον καλύτερο τρόπο.
Η ταινία γυρίστηκε το καλοκαίρι του ’20, αμέσως μετά το πρώτο και πιο σκληρό lock down. Είχαμε βγει από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και όλοι είχαμε λαχτάρα δουλειά. Ήμασταν διψασμένοι να επιστρέψουμε σε
αυτό που μας αρέσει να κάνουμε περισσότερο. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο, αντιλαμβανόμασταν την πρόθεσή του και αλληλοσυμπληρωνόμασταν. Ήταν μια πολύ ωραία επανένταξη στη δουλειά μας.
Πώς ήταν για σένα αυτή η περίοδος;
Αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ και του τι γίνεται με την καθημερινότητά μας, όλοι προσπαθήσαμε να βρούμε έναν τρόπο να διατηρήσουμε την ηρεμία μας και την ψυχική μας διαύγεια. Για μένα αυτός ο τρόπος ήταν το ποδήλατο. Έκανα άπειρα χιλιόμετρα εκείνον τον καιρό. Αυτό με… έσωσε. Το ποδήλατο η μουσική, η σύντροφός μου, οι δικοί μου άνθρωποι που μέσα από την τεχνολογία καταφέραμε να κρατήσουμε μια επαφή. Και με τον Θοδωρή (σ.σ. Βουρνά) κάποιες φορές την εβδομάδα κάναμε την ψυχοθεραπεία μας.
Ο Θοδωρής Βουρνάς είναι ένας σκηνοθέτης που γνωρίζουμε πως ζητά από τον ηθοποιό να καταθέσει ενέργεια και ψυχή είτε στη σκηνή είτε στον φακό.
Με τον Θοδωρή έχουμε συνεργαστεί πολλά χρόνια στο θέατρο και σε μικρού μήκους ταινίες και έχουμε εδώ και καιρό ξεπεράσει το επίπεδο των συνεργατών. Ως σκηνοθέτης είναι πολύ υπέρ των κειμένων που έχουν ρεαλισμό. Ο ρεαλισμός είναι έτσι κι αλλιώς μια απαιτητική συνθήκη για τον ηθοποιό. Ιδιαίτερα δε, αν έχει να κάνει μια ρεαλιστική σκηνή σεξουαλικής βίας, μια ερωτική σκηνή, έναν καυγά. Ένα σημαντικό προτέρημα
του είναι ότι καταφέρνει να εκμαιεύει από τους ηθοποιούς τον καλύτερό τους εαυτό. Είναι σημαντικό να νιώθουμε ελεύθερα και να μπορούμε να προτείνουμε, να επεκτείνουμε, να αυτοσχεδιάσουμε. Αυτό ο Θοδωρής το κάνει καταπληκτικά. Αφήνει στον ηθοποιό την ανάσα αυτή. Είχα πολύ καιρό να μπω σε γύρισμα και να έχω τόσο καλό κλίμα.
Ωστόσο, είχατε την αίσθηση ότι το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό ώστε να πάρετε και ένα διεθνές βραβείο;
Κάθε φορά κάνεις το καλύτερο δυνατό. Αν ισχύει αυτό, το αν θα έρθουν τα βραβεία ή όχι, είναι θέμα χρόνου. Καλό, όμως, είναι να μην λειτουργείς με βλέμμα στο βραβείο, αλλά σε αυτό που γίνεται εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι το zoom στη δουλειά, φέρνει και το zoom out που είναι το βραβείο. Το zoom στο βραβείο δεν θα φέρει οπωσδήποτε μια καλή δουλειά. Οπωσδήποτε, όμως, είναι μια επιβράβευση σε μια μεγάλη καρτερικότητα. Αυτή η ταινία έγινε ένα καλοκαίρι πριν από έναν χειμώνα που υποψιαζόμασταν μόνο τι
θα επακολουθούσε. Αντιλαμβανόμασταν, ωστόσο, πως με όσα γίνονταν στους κινηματογράφους, δεν θα είχε μια άμεση έξοδο προς τις αίθουσες. Έπρεπε να κάνουμε όλοι υπομονή για να δούμε πώς τελικά αυτή η ταινία θα βρει το δρόμο της. Δεν φτάνει μόνο να έχει ολοκληρωθεί μια καλή δουλειά, να το έχεις νιώσει εσύ, πρέπει να βγει και προς τα έξω. Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι.
Μετά το «Dissolved» ήρθε η επιστροφή και στην τηλεόραση και το «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου». Αυτή τη φορά με τον Μανούσο Μανουσάκη, έναν πιο… παραδοσιακό, επίσης αυστηρό σκηνοθέτη, σε ένα έργο εποχής. Μια εντελώς διαφορετική δουλειά.
Η δουλειά αυτή ήρθε επίσης μετά από μια μεγάλη ανάπαυλα και ήταν ένα μεγάλο ευτυχές γεγονός για μένα. Ο κ. Μανουσάκης μπορεί να είναι ένας καταξιωμένος, απαιτητικός σκηνοθέτης, αλλά δεν παύει να θέλει από
τον ηθοποιό του να τον εκπλήσσει, να τον γοητεύει, να αυτοσχεδιάζει, να προτείνει πράγματα. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από έναν τόσο καταξιωμένο σκηνοθέτη να σε κοιτάει στα μάτια και να σου λέει «κάνε αυτό που θες». Αυτό το ένιωσα στο απόλυτο. Ήταν το κλειδί που με έκανε να πάω το ρόλο μου ένα
βήμα παρακάτω.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες;
Η σύγκριση. Πλέον έχουμε πρόσβαση σε χιλιάδες παραγωγές του εξωτερικού, πάρα πολλές από τις οποίες είναι εποχής. Πλέον συναγωνιζόμαστε πάρα πολύ μεγάλες παραγωγές. Αυτή η δουλειά έγινε με ειλικρίνεια
και μεγάλη τιμιότητα απέναντι στον τηλεθεατή που θα μας αφιερώσει το χρόνο του. Κουστούμια, σκηνικά, κομμώσεις, make up, όλη η δουλειά χαρακτηρίστηκε από μια καθολική συνέπεια. Επίσης μια τεράστια δυσκολία ήταν ότι τα θρακιώτικα ρούχα είναι τσόχινα. Πήγαινα στα γυρίσματα στην Ξάνθη με 40 βαθμούς! Είχα ταχυκαρδία από τον καύσωνα!
Θέλω, όμως, να αναφέρω το εξής: Παράλληλα, ένα μέρος της δυσκολίας της δουλειάς μας είναι ότι καλούμαστε μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα να ενσαρκώσουμε κάποιους ανθρώπους που μετά θα «τελειώσουν» και, μάλιστα, αυτό το κάνουμε σε συνεργασία με κάποιους ανθρώπους που δεν έχουμε συνερ-
γαστεί ποτέ. Αυτό που μας συνέβη ήταν φανταστικό. Από τα πρώτα γυρίσματα κάτσαμε όλοι μαζί και συμπεριφερόμασταν από την αρχή σαν μια μικρή οικογένεια. Είχαμε τις διαφωνίες μας, τα αστεία μας, πειράζαμε ο ένας τον άλλο. Το χειριστήκαμε όλο κάτω από αυτό το πρίσμα. Αυτό μας πήρε ένα μεγάλο βάρος
από πάνω μας. Είναι πολύ όμορφο οι ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης να βγαίνουν έξω από τις ιδιότητές τους και να συζητούν τη σκηνή. Είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί στο επάγγελμά μας.
Υπάρχει αδιαμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα… στροφή στην ελληνική τηλεόραση. Η ΕΡΤ, μάλιστα, τολμά αρκετά φέτος με έργα εποχής. Ως καλλιτέχνης, πέρα από το βιοποριστικό, είσαι αισιόδοξος ότι αλλάζουν τα πράγματα;
Ο θεατής είναι εκείνος που θα ανοίξει τον υπολογιστή ή την smart tv και θα βρεθεί μπροστά σε χιλιάδες επιλογές με φοβερά μπάτζετ και προδιαγραφές. Αυτό, καλώς δεν μας αφήνει αδιάφορους στην Ελλάδα.
Καλώς τολμάμε με έργα εποχής. Παλαιότερα το φοβόμασταν. Είχε πολλά χρόνια να γίνει σειρά εποχής στην ελληνική τηλεόραση. Είναι πολύ απαιτητικό, αλλά θα πρέπει να γίνεται. Όσο πιο απαιτητική είναι μια δουλειά,
τόσο περισσότερο εξιτάρει τον ηθοποιό. Το να ψυχαγωγήσεις το κοινό, να βιώσει συναισθήματα, να πατήσει “στοπ” και να γυρίσει πίσω να ξαναδεί τη σκηνή, είναι ερεθιστικό για εμάς. Αυτό είναι το όνειρό μας και οι
προσδοκίες μας από αυτή τη νέα γενιά τηλεόρασης που δημιουργείται.
Αν μη τι άλλο απαιτεί αυστηρό επαγγελματισμό.
Ο επαγγελματισμός που κουβαλάει ο καθένας είναι δεδομένος. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάνει το “σπορ” της τηλεόρασης πιο ομαδικό. Κανένα τμήμα του γυρίσματος δεν μπορεί να μείνει πίσω. Όλοι προσπαθούν για
το καλύτερο. Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά στη δουλειά μας. Δεν είναι μόνο στον άνθρωπο που εστιάζει η κάμερα. Είναι και η δουλειά άλλων τριάντα από πίσω που παθιάζονται εξίσου. Περιμένουν να ξεκινήσει το γύρισμα, θέλουν να αναδειχθεί η δουλειά τους. Είναι πιο ομαδικό. Τους κοιτάς στα μάτια και συνεργάζεστε. Παλεύετε για το καλύτερο όλοι μαζί και αυτό είναι που σε συγκινεί.
Είναι και μια αναγνώριση της δικής τους προσφοράς που δεν είναι πάντα ορατή στον θεατή.
Ακριβώς. Έχει καθιερωθεί να τραβούν τα φώτα οι μπροστά από την κάμερα και ο σκηνοθέτης. Ναι, είναι λίγο άδικο!
Είσαι από τους ηθοποιούς που αποζητούν ρόλους έξω από τον χαρακτήρα τους. Κατά πόσο νιώθεις ότι το έχεις πετύχει και τι όνειρα κάνεις για μελλοντικούς ρόλους;
Προσπαθώ, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να εξετάζω κάθε χαρακτήρα σαν άνθρωπο και μακριά από μένα. Να τον εξετάζω τολμηρά, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Νομίζω ότι τα έχω καταφέρει σε έναν βαθμό. Είναι αλήθεια ότι τα σενάρια γίνονται όλο και πιο τολμηρά και ενδιαφέροντα για τους ηθοποιούς. Αυτή η νέα γενιά τηλεόρασης δίνει πολύ περισσότερες επιλογές, δείχνει να ανθίζει. Θα ήθελα να βουτήξω σε ακόμα περισσότερο ρεαλισμό. Να αγγίξω πράγματα που θα μας έκανε να πούμε «μπράβο» στην ελληνική τηλεόραση. Να σπάσουμε αυτό το πουριτανικό κλίμα που επικρατεί και να έρθουμε σε επαφή με τη ζωή πιο πολύ.
Έχουν γίνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση ή εξακολουθεί να κυριαρχεί η συντηρητικότητα;
Σαν κοινωνία είμαστε συντηρητικοί και λίγο χαμένοι. Περνάμε την κρίση της ταυτότητάς μας. Το γεγονός ότι αρχίζουν και ανθίζουν οι μίνι σειρές στην ελληνική τηλεόραση είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Όταν καλείσαι να γυρίσεις μόνο έξι επεισόδια, τα γεγονότα θα είναι συμπυκνωμένα και δίνεται ένα βήμα για πιο τολμηρά θέματα. Δείχνουν οι παραγωγοί μια διάθεση να πάνε προς τα εκεί. Περιμένουμε να δούμε πώς θα ανταποκριθεί και το κοινό σε αυτή την προσπάθεια.
Η μη ανταπόκριση σημαίνει ότι ίσως αυτή η «καινούρια» τηλεόραση δεν έχει πετύχει τον στόχο της;
Μπορεί να μην ήταν η ώρα της. Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν την αγορά. Αυτή η τηλεόραση εν μέρει είναι ένα παιδί των lockdown. Έπαψαν τα πάντα και οι άνθρωποι αναγκαστικά έκατσαν μέσα πάρα πολύ καιρό. Το γεγονός ότι βρέθηκε ο θεατής χωρίς θέαμα γέννησε και άλλες σκέψεις στους ανθρώπους της τηλεόρασης. Αυτή την εποχή είμαστε σε μια περίοδο τομών στο θέαμα. Είδαμε να γεννιέται ένα νέο είδος θεάτρου, το ιντερνετικό. Ένα νέο είδος που έχει άλλες λήψεις. Δεν ξέρουμε τι θα προκύψει από αυτή τη νέα εποχή. Συνεπώς είναι άδικο να κρίνουμε αυτή τη νέα τηλεόραση από μία τηλεοπτική σεζόν. Αφετέρου, είναι επιπόλαιο να βγάλουμε συμπεράσματα τόσο γρήγορα για μια περίοδο που δεν έχει δείξει τι θα επακολουθήσει.
Εκείνη την περίοδο δοκίμασες κι εσύ διαδικτυακά, όταν ανεβάσατε την παράσταση «Όχι άλλο Μαρία». Πώς ήταν η αίσθηση χωρίς την παρουσία κοινού;
Σαν τον αθλητή που καλείται να δώσει τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής του κεκλεισμένων των θυρών. Έχει μια παγωνιά. Σου λείπει η ενέργεια των ανθρώπων. Ένα «αχ», ένα γέλιο, ένα μικρό σχόλιο. Δεν λείπουν απλώς από το θέατρο, είναι μέρος του θεάτρου. Ο θεατής πληρώνει ένα αντίτιμο για να γίνει “συνένοχος” σε αυτό που κάνουμε εμείς. Ωστόσο, δεν είμαι καθόλου αρνητικός σε ένα νέο είδος θεάτρου, ας το πούμε σχηματικά “κινηματοθέατρο”. Μου φαίνεται αρκετά παιχνιδιάρικο και ένα θέμα που μπορεί να έχει ζουμί αν το ψάξεις.
Δύσκολο εγχείρημα παρ’ όλα αυτά…
Μιλάμε, βέβαια, για κάτι πειραματικό. Με την βολή του καθενός δεν βγαίνει κάτι καινούριο. Το θέμα είναι να ξεβολευτούμε και να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, πιο τολμηρά που θα μας πάνε παρακάτω. Η εποχή μας
σπρώχνει προς τα εκεί.
Είσαι και στη ζωή τόσο τολμηρός και αισιόδοξος;
Γενικότερα πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν γερνάει όταν ασπρίσουν τα μαλλιά του, αλλά όταν σταματήσει να μαθαίνει. Όταν παγιώσει συνήθειες ανυπέρβλητες. Πιστεύω ότι η κάθε μέρα είναι μια πρόκληση για τον καλύ-
τερό μας εαυτό. Και ο καλύτερος μας εαυτός δεν είναι πάντα ο ίδιος. Οι εποχές αλλάζουν. Οι καταστάσεις και τα πράγματα αλλάζουν. Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση. Ζούμε στον αιώνα της υπερταχύτητας. Ο καλός μας εαυτός σήμερα μπορεί να είναι πολύ αργός αύριο. Εμείς θα πρέπει να τον αναζητήσουμε και πάλι. Όχι για να αρέσομε σε κάποιον, αλλά για να είμαστε καλά με το μέσα μας.