Κωνσταντίνος Μπιμπής: «Αισθάνομαι ευγνώμων για την πορεία μου μέχρι τώρα»

Σε ηλικία μόλις 29 ετών έχει καταφέρει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα και να ζει απ’αυτό, να έχει τον δικό του θεατρικό χώρο και να έχει κερδίσει το «Βραβείο Χορν» για την ερμηνεία του στην παράσταση «Το δέντρο του Οιδίποδα». Ένα ένδοξο παρόν που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα λαμπρό μέλλον. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής συστήνεται στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ.

Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης

«Οι Ιδέες έχουν αυτό το σπάνιο γνώρισμα. Να πολλαπλασιάζονται και να γίνονται ιστορίες». Η φράση που αναγράφεται στην ιστοσελίδα του θεάτρου «Άλφα.Ιδέα» αποτυπώνει εν πολλοίς τον σκοπό του παράτολμου στην Ελλάδα της κρίσης εγχειρήματος που έβαλαν μπροστά πριν από τρία χρόνια ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, ο Κώστας Γάκης και η Αθηνά Μουστάκα, οι πρωτεργάτες δηλαδή της ομάδας «Ιδέα». Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου και έχοντας στο πλευρό τους τον Λευτέρη Πλασκοβίτη και μια άξια ομάδα συνεργατών, μετέτρεψαν το θέατρο «Άλφα» της οδού Πατησίων σε έναν πολυχώρο Τέχνης και Πολιτισμού υπό τον τίτλο «Άλφα.Ιδέα».

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες και τα τηλεοπτικά γυρίσματα, μας μίλησε για το όνειρό του το οποίο πήρε σάρκα και οστά: «Ονειρευτήκαμε έναν χώρο στον οποίο θα μπορεί να βρει έκφραση κάθε είδους Τέχνη, καθώς εκτός από θεατρικές παραστάσεις, διοργανώνουμε μουσικές βραδιές και παρουσιάσεις βιβλίων. Έναν πυρήνα Τέχνης σε μια υποβαθμισμένη περιοχή απέναντι από το Πολυτεχνείο, στις παρυφές των Εξαρχείων και κοντά στην Ομόνοια. Είναι ο τρίτος χρόνος αυτού του εγχειρήματος το οποίο πηγαίνει πολύ καλά. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι για τη συνέχεια».

Τι θα δούμε φέτος στο θέατρο «Άλφα.Ιδέα»;

Το φετινό πρόγραμμα είναι επιλεγμένο με κριτήρια καλλιτεχνικά αλλά και σύμπλευσης. Το παιδικό μας έργο είναι «Το κορίτσι που επιμένει» του συγγραφέα Τηλέμαχου Τσαρδάκα, ο οποίος έχει γράψει το «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» που παίζεται ήδη κάθε Δευτέρα και Τρίτη και στο οποίο παίζω εγώ και η Λίλα Μπακλέση. Μια ακόμα παραγωγή του «Άλφα.Ιδέα» είναι το «Alarms», ένα έργο του Μάικλ Φρέιν σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, που θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 10 Νοεμβρίου. Επίσης, από τις 25 Οκτωβρίου θα παίζεται το «Θα σε πάρει ο δρόμος» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Σάκη Σερέφα και στις 9 Νοεμβρίου θα ανέβει το «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια» του Κώστα Γάκη, που πέρυσι έκανε συνεχή sold out. Φιλοξενούμε, επίσης τον Τάσο Νούσια στην παράσταση «Ριχάρδος Β’ – Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» (μέχρι 11 Νοεμβρίου) και την παράσταση «Το Σκάκι» της ομάδας «ByeBye» που κέρδισε το πρώτο βραβείο πέρυσι στο «Duet Yourself Festival» και θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου. Τον Ιανουάριο του 2019 θα ανέβει το «Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε» και ο «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες σε σκηνοθεσία Ταξιάρχη Χάνου. Τέλος, η μπάντα «Usurum» θα παρουσιάσει 4 μοναδικά live στο φουαγιέ, τον Φεβρουάριο του 2019.

Το γεγονός ότι πέρα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έχετε ως ομάδα να διαχειριστείτε και την οικονομική βιωσιμότητα του εγχειρήματος είναι κάτι που σας αγχώνει;

Είναι πολύ σημαντική η συνεισφορά του Λευτέρη Πλασκοβίτη σ’ αυτό το κομμάτι, καθώς είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση και την οικονομική διαχείριση. Αυτός έχει αναλάβει αυτό το «άχαρο» και λίγο άγνωστο για εμάς πεδίο. Ωστόσο, επειδή κι εμείς είμαστε μέλη της εταιρείας, ασχολούμαστε ενεργά και μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα. Δεν γίνεται να αδιαφορείς για το οικονομικό σκέλος, υπό την έννοια ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα εχθρικό περιβάλλον όσον αφορά την αντιμετώπιση από το κράτος αμιγώς καλλιτεχνικών επιχειρήσεων. Δεν αφήνουμε, όμως, αυτή τη σκέψη να παρεισφρύει στην καλλιτεχνική μας δημιουργία. Η μοναδική αχτίδα φωτός που βλέπουμε τα τελευταία δυο χρόνια είναι η στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού με τη μορφή της επιχορήγησης δυο παραστάσεων. Πέρυσι για τον «Υπηρέτη δυο Αφεντάδων» και φέτος για το «Alarms».

Τη ρευστότητα του επαγγέλματος την είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου όταν σπούδαζες στο Θέατρο Τέχνης;

Δεν το σκεφτόμουν τότε, γιατί όσοι σπουδάζουν βρίσκονται σε έναν άτυπο «ιδρυματισμό». Από τότε που βγήκα στο επάγγελμα φρόντισα να εξασφαλίσω για τον εαυτό μου συνθήκες μη ρευστότητας.

Πώς το κατάφερες αυτό;

Μέσω ομάδων με τις οποίες μου αρέσει να δουλεύω και μετέπειτα μέσω του χώρου στον οποίο δημιουργούμε με την ομάδα. Έκανα το παν για να είμαι εξασφαλισμένος, τουλάχιστον καλλιτεχνικά.

Είσαι ικανοποιημένος από την πορεία σου μέχρι τώρα;

Αν πω ότι έχω παράπονο θα πέσει φωτιά να με κάψει! Είμαι από τους πιο τυχερούς ηθοποιούς της γενιάς μου. Σε ηλικία 29 ετών έχω το δικό μου θέατρο και καταφέρνω να ζω από τη δουλειά μου τα τελευταία 8 χρόνια. Αισθάνομαι ευγνώμων γι’ αυτό.

«Δεν γνωρίζω ούτε έναν άνθρωπο που βλέπει τηλεόραση»

Εκτός από το θέατρο σε βρίσκουμε και στην τηλεοπτική κωμωδία «Κάνε γονείς να δεις καλό» που παίζεται στον ΑΝΤ1. Τι σε έκανε να πεις το «ναι»;

Ένας πολύ σημαντικός λόγος ήταν ο σκηνοθέτης Πιέρρος Ανδρακάκος με τον οποίο δουλέψαμε μαζί το καλοκαίρι για την ταινία «Αιγαίο SOS», που θα βγει στους κινηματογράφους στις 15 Νοεμβρίου. Μόλις ενημερώθηκα για το υπόλοιπο καστ και διάβασα και 2-3 επεισόδια, είπα ότι είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω.

Φέτος βλέπουμε στη μικρή οθόνη αρκετές ελληνικές σειρές. Θεωρείς ότι η μυθοπλασία επέστρεψε για να μείνει;

Στην τηλεόραση επικρατεί, κατά τη γνώμη μου, μια σύγχυση. Τα κανάλια δεν έχουν καταλήξει στο πού ακριβώς απευθύνονται. Στη γενιά του Netflix ή στους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους που παραδοσιακά παρακολουθούν το μέσο; Αυτή τη σύγχυση την παρατηρούμε και στη μυθοπλασία, η οποία θεωρώ ότι επέστρεψε και εξαιτίας κάποιων φορολογικών ελαφρύνσεων που παρέχει το κράτος στις εταιρείες παραγωγής και όχι απαραίτητα εξαιτίας της ανάγκης του κόσμου. Παρατηρώ πολλές σειρές να επιστρέφουν με την ίδια προχειρότητα, την ίδια έλλειψη υποκριτικής και σκηνοθετικής τέχνης και χωρίς έμπνευση. Ευτυχώς η δική μας σειρά δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία.

Σου αρέσει η τηλεόραση ως μέσο;

Δεν παρακολουθώ καθόλου τηλεόραση και ειλικρινά δεν γνωρίζω ούτε έναν άνθρωπο που βλέπει τηλεόραση. Είμαι της γενιάς του Netflix, της γενιάς που κατεβάζει σειρές από το δίκτυο και της γενιάς όπου όταν πρωτοβγήκε το «Lost» βίωσε μια κινηματογραφική επανάσταση στη μικρή οθόνη, που δεν έχει φτάσει ακόμα στη χώρα μας.

Ανήκεις στη σπάνια κατηγορία των Ελλήνων ηθοποιών που έχουν ταξιδεύσει στο εξωτερικό για να παίξουν θέατρο. Πώς ήταν η εμπειρία να απευθύνεσαι σε ένα μη ελληνόφωνο κοινό;

To ελληνικό θέατρο , σε αντίθεση με την τηλεόραση, είναι άμεσα εξαγόμενο «προϊόν» . Έχω ζήσει απίστευτες εμπειρίες παίζοντας σε θεατρικές παραστάσεις στα ελληνικά στο εξωτερικό. Ανεβάσαμε «Το δέντρο του Οιδίποδα» σε Πορτογαλία και Νότια Κορέα , το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» σε Σερβία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο, Μεξικό και Ελβετία, τις Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στη Νέα Υόρκη, όπου και θα ταξιδέψουμε ξανά το Πάσχα του 2019 για να παρουσιάσουμε τον «Ίωνα» της Ιόλης Ανδρεάδη, καθώς η παράσταση εντάχθηκε στο ρεπερτόριο του «THE TANK» στο Μανχάταν. Μάλιστα, στη Νέα Υόρκη ένα καθόλου «εύκολο» κοινό μάς υποδέχτηκε με sold out και οι New York Times με διθυραμβικές κριτικές. Το ίδιο και η «El Pais» στην Ισπανία. Σημειωτέον δε, ότι , εκτός από τη Ζυρίχη, πουθενά δεν παίξαμε μπροστά σε ελληνόφωνο κοινό.

Για την ερμηνεία σου «Το δέντρο του Οιδίποδα» το 2017 κέρδισες το Βραβείο Χορν. Τι σημαίνει αυτό το βραβείο για σένα;

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία υπάρχει μια «βραβειολαγνεία». Το βραβείο αυτό «βρέθηκε» μπροστά μου ακόμα και σε οικονομικές συμφωνίες, στον τρόπο αντιμετώπισης από συναδέλφους μου… Προφανώς, σημαίνει πολλά για κάποιους. Προσωπικά, χάρηκα σαν παιδί που μου απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Χορν. Όπως τότε που έπαιζα τέννις και έπαιρνα κάποια άλλα βραβεία. Πλέον, έχω παραδόσει τον Σταυρό του Χορν στον Γιάννη Νιάρρο, που ήταν ο νικητής του βραβείου για το 2018.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Υπάρχει μια συζήτηση για μια ταινία που θέλω οπωσδήποτε να κάνω και για ένα θεατρικό έργο για την επόμενη σεζόν.

Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεσαι;

Έχω πάντα πολύ έντονα τον Τσέχοφ στο μυαλό μου. Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Δουλεύω πάνω στα κείμενά του στα σεμινάρια που κάνουμε στο θέατρο. Μονίμως «φλερτάρω» με τα έργα του.

Ασχολείσαι με τη μουσική. Θα έκανες κάτι πάνω σ’ αυτό σε επαγγελματικό επίπεδο;

Από τον περασμένο Απρίλιο έχουμε φτιάξει μια μπάντα με το όνομα «The Guilties» και κάνουμε κάποια live στο Faust τις Δευτέρες του Οκτωβρίου. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα μπούμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε τα δικά μας τραγούδια . Παίζουμε αγγλόφωνο ροκ, blues, grunge… Αυτός είναι ο ήχος μας.

Η καταγωγή σου είναι από την πανέμορφη Σκύρο. Στην Αθήνα πού μένεις;

Μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο και έμενα στο Κέντρο για 6 χρόνια. Τα τελευταία τρία χρόνια μένω στο Παλιό Ψυχικό. Επειδή δουλεύω 16 ώρες την ημέρα στο Κέντρο της Αθήνας, θέλω επιστρέφοντας στο σπίτι μου να έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε διακοπές.

«ΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ»