Είκοσι χρόνια τώρα, από τότε που ο μικρός Ανδρέας έκλεισε τα μπλε του ματάκια για πάντα, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, το «Χαμόγελο του παιδιού», ο Σύλλογος που οραματίστηκε και ιδρύθηκε από τον πατέρα του Κώστα Γιαννόπουλο αμέσως μετά, σώζει χιλιάδες παιδικές ψυχές
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Το «γιατί» στον θάνατο του Αντρέα, δεν βρήκε ποτέ ένα «διότι» στις σκέψεις των γονιών του. Βρήκε όμως χιλιάδες λύσεις σε τραγικά προβλήματα των κακοποιημένων παιδιών και τους χαρίζει αμέτρητα χαμόγελα. Ο Σύλλογος το «Χαμόγελο του παιδιού» στέκεται δίπλα σε κάθε παιδί που κινδυνεύει. Οι χιλιάδες δράσεις του σε θέματα υγείας, εγκατάλειψης, κακοποίησης και προβλήματα διαβίωσης, έχουν σώσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά και τις οικογένειές τους. Με σπίτια φιλοξενίας, εθνικό κέντρο για τα εξαφανισμένα παιδιά, κινητές ιατρικές μονάδες και πολλά άλλα, το «Χαμόγελο» στηρίζει τις ανάγκες παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Ο Κώστας Γιαννόπουλος είναι εκείνος που αμφισβητήθηκε, πολεμήθηκε, (στην Ελλάδα καμία καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη, όπως λέει κι ο ποιητής), αλλά και αναγνωρίστηκε για την μεγάλη συνεισφορά του στην προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών.
«Ο Αντρέας ήταν σοφός κι ευαίσθητος, πονούσε πάντα όταν έβλεπε γύρω του τη δυστυχία. Από τριών ετών ακόμη, έβλεπε μικρά παιδιά, ταλαιπωρημένα και ξυπόλητα να ζητιανεύουν στα φανάρια κι έκλαιγε. Μου είχε ζητήσει να πω σε κάποιον στην Κυβέρνηση να κάνει κάτι γι αυτό. Μαζί τηλεφωνήσαμε στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης. Η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική: ‘‘Δυστυχώς, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα’’. Μαζεύαμε πράγματα ή φαγητό και τα πηγαίναμε στα παιδιά στους δρόμους. Και μια μέρα ο Αντρέας πεισμωμένος μού ανακοίνωσε: ‘‘Μπαμπά, θα κάνουμε εμείς κάτι για να σώσουμε αυτά τα παιδιά’’.
Αν και έχει επαναφέρει το χαμόγελο σε αμέτρητα παιδικά χείλη, έχει αναγκαστεί να πει «όχι» σε φιλοξενία 1500 παιδιών λόγω έλλειψης χώρων.
Τον τελευταίο καιρό, ο Σύλλογος βοηθάει παιδιά που φτάνουν από τη Συρία να βρουν τους γονείς τους που χάθηκαν στο ταξίδι τους προς τη χώρα μας. «Η Europol λέει ότι έχουν χαθεί 10.000 παιδιά που έχουν φτάσει εδώ από εμπόλεμες ζώνες τον τελευταίο καιρό».
Εν τω μεταξύ, ομάδα ψυχολόγων βρίσκεται κοντά στον μικρό Φοίβο, το αγόρι που απήγαγε ο πατέρας του στην Κοζάνη αφού σκότωσε τη μητέρα του, καθώς και στην οικογένεια, την τοπική κοινωνία και τους εκπαιδευτικούς με ενημερώσεις διαχείρισης τέτοιων ζητημάτων.
«Αυτό που συμβαίνει πάντως δεν είναι ‘’ανθρώπινο’’», λέει. Είναι ένα τεράστιο έργο που έχει σίγουρα τη στήριξη μιας άνωθεν δύναμης. Το αισθάνομαι. Μόλις κάτι δεν πάει καλά, προσεύχομαι, λέω, βρε Αντρέα, τι κάνουμε τώρα; Και αμέσως εμφανίζεται η λύση. Τον νοιώθω δίπλα μου, έχω σημάδια. Είναι ο άγγελός μου. Ο δικός μου και χιλιάδων ταλαιπωρημένων παιδιών».