Επιτυχημένη συγγραφέας σήμερα και ιπτάμενη αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία ήδη από την εποχή που στο τιμόνι της εταιρείας βρισκόταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Λυκοβρυσιώτισα Σταυριανή Στεφάνου μιλά στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για το νέο της βιβλίο, αλλά και για τις εμπειρίες 25 χρόνων «στον αέρα»!
Σελίδες με άρωμα γυναίκας
Flash back πρώτο. Η Στ. Στεφάνου με εκείνο το ροζ φορεματάκι με τον μπόλικο φαρμπαλά στο τελείωμά του, να σκαρώνει ιστορίες και να τις λησμονεί την επόμενη μέρα.
Flash back δεύτερο. Ένα βροχερό φθινόπωρο του 1987 στην ακροθαλασσιά. Η σκέψη της Σταυριανής να αναμασά ξανά και ξανά όλα όσα έζησε ως μάρτυρας ενός περιστατικού την προηγούμενη μέρα. Ήταν τότε ξαφνικά και απρόσμενα που εμπνεύστηκε την ιδέα της πρώτης της νουβέλας που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα από τις εκδόσεις Λιβάνη με τον τίτλο «Μηνύματα από το περιθώριο».
Από τότε ακολούθησαν άλλα πέντε βιβλία με πιο πρόσφατό της το: «Όταν ο Θεός έπλασε την Εύα» από τις εκδόσεις Λιβάνη να βρίσκεται σήμερα μεταξύ των πρώτων πέντε σε κυκλοφορία βιβλίων πανελλαδικά. «Η Εύα είναι ένα θηλυκό αρχέτυπο», μας λέει η Σταυριανή Στεφάνου: «Ρομαντική, ερωτική αλλά και σκληρή ακόμη και πόρνη. Δυνατή αλλά κι αδύναμη. Πιστή αλλά κι άπιστη. Πλήθος οι χαρακτήρες που μπορούμε να της προσδώσουμε. Τους χαρακτήρες αυτούς δανείστηκα για τη μυθοπλασία μου, προσπαθώντας να ανιχνεύσω το κύτταρο της αιώνιας μητέρας όλων μας. Κάπως έτσι το διαζύγιο της ηρωίδας μου της Άννας γίνεται η αφορμή για να συνειδητοποιήσει την αδυναμία της να αντλεί ερωτική απόλαυση στις σχέσεις της με το άλλο φύλο. Στην προσπάθειά της να βρει τι φταίει, θα έρθει αντιμέτωπη με όλες τις γυναικείες φιγούρες της οικογένειάς της – καθεμιά τους και μια όψη, ένα κύτταρο της Εύας. Από την Πέργαμο και τη Σμύρνη ως τη Βηρυτό και την αμαρτωλή Τρούμπα του Πειραιά, θα αναζητήσει τους κώδικες αυτών των χαρακτήρων για να τους ξεκλειδώσει και να ελευθερωθεί από όλα εκείνα τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που έχουν γραπωθεί μέσα της και της στερούν τη χαρά του σεξ».
«H σχέση μου με τους ήρωες των βιβλίων μου!»
Ποια η ιδιαίτερη σχέση της μυθιστοριογράφου με τη γραφή; Η ίδια μάς λέει: «Θαρρώ τη γραφή, να μου ασκεί μια στενή πολιορκία. Η δυνατότητα τής όλο και μεγαλύτερης φαντασιακής μου έκφρασης με έχει αιχμαλωτίσει. Το να ανασύρω από την ψυχή μου τα κομμάτια του πόνου, ατομικού ή συλλογικού, να τα σμιλεύω δίνοντάς τους μορφή και κατόπιν μυθοπλαστικά να τα συνδέω με εικόνες και παραστάσεις, αποτελεί για μένα μία ανεξάντλητη σχέση με τη γραφή. Είναι μια σύνδεση καλουπωμένη με τα μαγικά υλικά, που μόνο ο μύθος κατέχει. Όσο για τη σχέση μου με τους ήρωες των βιβλίου μου; Είναι απόλυτη, ολοκληρωτική, κτητικά ερωτική!».
Η «ιπτάμενη»… Σταυριανή Στεφάνου
Τα εικοσιπέντε χρόνια της στον «αέρα», είχαν μια περιπετειώδη καθημερινότητα, μας λέει η Σταυριανή Στεφάνου και θυμάται: «Η εποχή που η Ολυμπιακή Αεροπορία ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση υπήρξε μοναδική. Ο μεγιστάνας επεδίωκε την αύξηση των επιβατών πέρα από την ασφάλεια των πτήσεων και με τη χλιδή. Άλλωστε το χαβιάρι και τα χρυσά μαχαιροπήρουνα της πρώτης θέσης είχαν αφήσει εποχή. Όλα αυτά απαιτούσαν ειδικά εκπαιδευμένα πληρώματα κι εγώ νοιώθω εξαιρετικά τυχερή καθώς πρόλαβα αυτή την πολύμηνη, επίπονη και σκληρή εκπαίδευση, που είκοσι χρόνια αργότερα, με βοήθησε να υλοποιήσω τους στόχους μου. Να γίνω διευθύντρια θαλάμου επιβατών και εκπαιδεύτρια διαδικασιών επείγουσας ανάγκης σε όλους τους τύπους των αεροσκαφών».
Με την Τζάκυ και τον Κουστώ
Στην πολύχρονη πορεία της ως αεροσυνοδός συνάντησε πολλές διεθνείς προσωπικότητες. «Θυμάμαι την Τζάκυ Κέννεντι – Ωνάση στην πτήση Νέα Υόρκη – Παρίσι», μας αφηγείται: «Εργαζόμουν στην πρώτη θέση κι όταν την είδα να μπαίνει στο αεροπλάνο, κατακλύστηκα από άγχος. Ήταν η πρώτη κυρία του πλανήτη! Μου ζήτησε να πιεί βότκα με ντοματοχυμό. ‘‘Έχω φάει και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ’’, μου είπε και συνέχισε: ‘‘Σας παρακαλώ ξυπνήστε με μισή ώρα πριν την άφιξη στο Παρίσι γιατί θέλω να φρεσκαριστώ’’. Ήταν πολύ ευγενική… το χαμόγελο της ακόμη το θυμάμαι!». Σε κάποια άλλη πτήση, ανασύρει από τη μνήμη της η συγγραφέας: «Θυμάμαι τον Ζακ -Υβ Κουστώ που μού μιλούσε με ενθουσιασμό για το ‘‘Καλυψώ’’ και τις εξερευνήσεις του στο θαλάσσιο βυθό!».
Και ενώ η συζήτησή μας έχει ολοκληρωθεί… το βλέμμα της Σταυριανής Στεφάνου παρέμεινε για λίγο ακόμη νοσταλγικό, ταξιδιάρικο… στις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής!
