Ο «Μελισσιώτης» Λάκης Παπαδόπουλος (αυτός με τα ψηλά ρεβέρ) δεν το κρύβει: «Είμαι μηχανή παραγωγής μουσικης. Όλων των ειδών».
Γράφει τη μία επιτυχία μετά την άλλη αλλά πάνω στις φωνές των… άλλων, καθώς, όπως παραδέχεται, «επιτυχία με τον Λάκη Παπαδόπουλο να τραγουδάει δεν γίνεται». Πρόσφατο παράδειγμα τα «Μικρά Μπαλκόνια» με τον Διονύση Σαββόπουλο και τα «Ξημερώματα» με τον Μίλτο Πασχαλίδη, που παραμένουν από τα αγαπημένα των ραδιοφωνικών παραγωγών εδώ και ένα περίπου χρόνο. «Ποτέ δεν ζήλεψα τραγούδι δικό μου που κάποιος άλλος έκανε επιτυχία. Μα για αυτό ακριβώς τα δίνω, για να κάνουν επιτυχία», λέει ο Λάκης Παπαδόπουλος στην «Αμαρυσία» και προσθέτει: «Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι μηχανή παραγωγής και παίζω σε όλα τα είδη. Μπορώ και αυτοαναιρούμαι, αυτομειώνομαι μέσα από τα τραγούδια. Η τέχνη δεν έχει ντροπή. Γράφω μουσική, όπως πίνω νερό».
Τα «Παιχνίδια αγάπης», το Ηρώδειο και το… «Πικάπ»
Και πράγματι. Μετά τη μεγάλη επιτυχία με τα «Παιχνίδια αγάπης», σύντομα θα κυκλοφορήσει σε διπλό CD η περσινή του συναυλία στο Ηρώδειο όπου μαζί με φίλους γιόρτασε 35 χρόνια στην ελληνική μουσική. Παράλληλα ετοιμάζει το άλμπουμ «Πικάπ» όπου συνοδοιπόροι του όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Δάντης, ο Νίκος Ζιώγαλας, οι Μπλε και πολλοί άλλοι ερμηνεύουν τα αγαπημένα του τραγούδια από την ξένη δισκογραφία. «Είναι τραγούδια που αγάπησα όταν ήμουν μικρός και ήθελα να ακουστούν πάλι. Είναι αμερικάνικα τραγούδια, είναι ιταλικά, ισπανικά, ένα γιαπωνέζικο και άλλα», μας λέει. Παράλληλα με όλα αυτά γράφει και για άλλους τραγουδιστές και ιδιαίτερα για νέες φωνές που τώρα έρχονται στο προσκήνιο. «Οπως ο Λένον με τον Μακάρντεϊ που κάθονταν σε μια γωνιά και είχαν έτοιμο καινούριο τραγούδι σε μισή ώρα. Μάλλον αυτούς ζήλεψα. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και τον ρυθμό του αλλά εγώ μπορώ να βγάλω δύο δίσκους σε δυο μέρες», λέει και παραδέχεται: «Είμαι λίγο τσατσαπούλης όταν γράφω τραγούδια, μου βγαίνουν γρήγορα. Αλλά στο στούντιο γίνομαι πολύ προσεκτικός και σχολαστικός. Μπορεί να γράψω δέκα διαφορετικές εκδοχές για ένα τραγούδι και να ξενυχτήσω μη ξέροντας ποια από όλες να επιλέξω».
Οι Beatles, ο Τσιτσάνης και ο Φρανκ Ζάππα…
Tα ακούσματά του; Ότι μπορείτε να φανταστείτε εκτός από ζεϊμπέκικα και χασάπικα, που «όταν τα ακούω σε μεγάλες δόσεις αηδιάζω». Από Beatles και Τσιτσάνη μέχρι Καζαντζίδη και Σκαλκώτα και από λατινοαμερικανούς κανταδόρους μέχρι Φρανκ Ζάππα, Αττίκ και Μαρκόπουλο, ο Λάκης Παπαδόπουλος
κρατάει πάντα τα αυτιά του ανοικτά στην καλή μουσική. «Είναι όλοι τους καλλιτέχνες που η μουσική τους με κάνει να δακρύζω. Αγαλλιάζει η ψυχή μου όταν τους ακούω», υπογραμμίζει.
Μάθημα… ζωής!
Παρόλα αυτά όσα του έμαθε ένα καλοκαίρι που ήταν 14 ετών και δούλευε γκαρσόνι σε νοσοκομείο, κρυφά από τους γονείς του, δεν του τα έμαθαν 35 χρόνια στη δισκογραφία. «Τίποτα δεν έμαθα μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία. Όσα έμαθα όταν δούλεψα 14 χρόνων γκαρσόνι σε νοσοκομείο, δεν έμαθα πουθενά αλλού. Εκεί συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν είμαστε τίποτα και πρέπει να περνάμε όσο μπορούμε καλύτερα. Στο νοσοκομείο κατάλαβα ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε εδώ και πώς πρέπει να πορευθούμε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τί έβλεπα εκεί μέσα. Τότε δεν υπήρχαν ζώνες στα αυτοκίνητα και τα τροχαία ήταν φρικτά. Η αναγνώριση και τα χρήματα δεν μετράνε. Τα χρήματα πρέπει να ξοδεύονται. Τίποτα άλλο», υποστηρίζει.
Πάνω από όλα η μουσική βέβαια. «Λυπάμαι τα νέα παιδιά που δεν μπορεί να ηρεμήσει η ψυχή τους με τη μουσική που ακούνε. Πρέπει να δίνεται η ευκαιρία στα ραδιόφωνα να παίζουν και μελωδία, όχι μόνο το πολύ εμπορικό τραγούδι που κυριαρχεί. Και στα σχολεία πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχει ώρα ωδικής αλλά ώρα ακρόασης καλής μουσικής. Κάποιοι δάσκαλοι το κάνουν, αλλά οι περισσότεροι διευθυντές το απαγορεύουν. Και αυτοί θέλουν χαστούκια. Δεν τους έχει δώσει το πράσινο φως ο εκάστοτε υπουργός, που κι αυτός άσχετος είναι. Να ακούνε τα παιδιά καλά λαϊκά τραγούδια, παραδοσιακά, κλασική μουσική. Έβαλαν ποτέ στα παιδιά να ακούσουν Σκαλκώτα; Τα άφησαν έρμαια στο σκυλάδικο».
«Μέχρι και αλεπούδες βλέπαμε στα Μελίσσια»
Zω περίπου τριάντα χρόνια στα Μελίσσια. Δεν με βολεύει με τις δουλειές μου, αλλά κάποτε το μπαλκόνι μου έβλεπε μέχρι την Αίγινα και ακόμη πιο πέρα. Χτίστηκε όμως μια πολυκατοικία πιο ψηλή από τη δική μου και τα έχασα όλα. Τουλάχιστον πρόλαβα να χαρώ δεκαπέντε χρόνια με ωραία θέα και ηρεμία. Τότε ήταν παραμυθένια τα Μελίσσια. Μέχρι και αλεπούδες βλέπαμε. Όμως ψήλωσαν οι πολυκατοικίες και κρύβει η μία την άλλη. Δεν μπορείς να περπατήσεις πια, ενώ η κίνηση είναι απίστευτη σε κάποιους δρόμους. Όλα τα βόρεια προάστια είναι πυκνοκατοικημένα μέχρι τελευταίας σπιθαμής. Παρόλα αυτά τα Μελίσσια είναι το κλίμα τους, αναπνέεις εδώ. Εξαιτίας των νοσοκομείων, έχουν πνεύμονες πρασίνου, έχουν οξυγόνο.
Συνέντευξη: Κώστας Ζαλίγκας
