Γράφει η Σοφία Σακοράφα, βουλευτής με το ΜέΡΑ25, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ), πρώην ευρωβουλευτής και πρώην ακοντίστρια
H μακριά και αγωνιώδης αναμονή της παγκόσμιας αθλητικής κοινότητας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο φτάνει, πια, στο τέλος της. Αλλά όχι αισίως… Μετά την ετήσια αναβολή τους, ήταν βέβαιο ότι η πανδημία του κορωνοϊού θα καθόριζε τόσο τη δυνατότητα τέλεσης των Αγώνων, όσο και τις συνθήκες της. Το ενδεχόμενο ματαίωσης φαίνεται να είναι ακόμα ανοιχτό, έστω και με μικρές πιθανότητες. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις επέβαλαν να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: Οι Αγώνες, εντέλει, μπορεί να αρχίσουν σε λίγες μόνο ημέρες, αλλά θα διεξαχθούν χωρίς θεατές, χωρίς κοινό. Αυτό είναι, από μόνο του, ένα παράδοξο. Ένα παράδοξο, που είναι δύσκολο να το αποδεχθεί οποιοδήποτε πραγματικός φίλαθλος, οπουδήποτε στον κόσμο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η πιο μεγάλη και, μάλλον, η πιο δημοφιλής παγκόσμια αθλητική διοργάνωση.
Μια μεγάλη αθλητική γιορτή, που συγκεντρώνει τους καλύτερους αθλητές από όλον τον κόσμο, σε ένα τεράστιο φάσμα αθλημάτων. Μια γιορτή παγκόσμιας συνάντησης και συνεύρεσης, η οποία, όμως, κανονικά, δεν αφορά μόνο τους αθλητές. Αφορά και τους φιλάθλους, κάθε φυλής, θρησκείας ή εθνικότητας, που μαζεύονται από όλες της γωνιές της γης για να συμμετάσχουν σε αυτήν. Με αυτή την έννοια, οι φετινοί Ολυμπιακοί χάνουν μια σημαντική τους διάσταση, θα είναι σαν ένα σώμα που του λείπουν μέλη.
Κανονικά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ασύμβατοι με κάθε έννοια αποκλεισμού. Καμία «κανονικότητα» δεν μπορεί να είναι συμβατή με την αφαίρεση της ζώσας κοινωνικής διάστασης των αγώνων, που υλοποιείται μόνο με τη συγκέντρωση και παρουσία των φιλάθλων από όλον τον κόσμο. Με την έννοια, αυτή, μπορεί να εφαρμόζεται αυτή η λύση σαν μια υποχρεωτική και εξαιρετική λύση ανάγκης, αλλά πρέπει πάντα να έχουμε συναίσθηση και συνείδηση ότι δεν παύει να αλλοιώνει την ίδια τη φύση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Είναι δεδομένο ότι η δυνατότητα παρακολούθησης των Αγώνων από τις τηλεοράσεις, σε όλον τον κόσμο, δεν υποκαθιστά το σοβαρό αυτό έλλειμμα, παρά μόνο στο στενό πεδίο της δυνατότητας κάθε ενδιαφερόμενου φιλάθλου να μη στερηθεί το θέαμα, για όσα αγωνίσματα τον ενδιαφέρουν.
Όμως, παραμένει το γεγονός ότι σε όλα τα αθλήματα θα υπάρχουν κενές και βουβές κερκίδες. Αυτό σημαίνει, αναγκαστικά, μια σοβαρή αναπηρία στην ατμόσφαιρα των αγώνων. Αλλά, και πάλι, το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Αυτή η συνθήκη απογυμνώνει τους Αγώνες από την ουσία τους και τους αφαιρεί το πλήρες νόημά τους. Και αυτό, γιατί το νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων υλοποιείται και ολοκληρώνεται μόνο με την παρουσία του κοινού των φιλάθλων. Με τη συνύπαρξη, ακριβώς, θεατών οιασδήποτε θρησκείας ή εθνικότητας, από οποιεσδήποτε χώρες, που θα βρεθούν μαζί, θα χαρούν την ίδια νίκη, θα χειροκροτήσουν τον ίδιο αθλητή, θα ζήσουν με τον ίδιο τρόπο την αγωνία της έκβασης του αγώνα, αφήνοντας απ’ έξω κάθε διαφορά, ή ακόμα και έχθρα, που μπορεί να επηρεάζει η και να καθορίζει την κανονική, την υπόλοιπη ζωή τους.
Όλοι οι φίλαθλοι ευελπιστούμε ότι η πλήρης έλλειψη κοινού δεν θα επηρεάσει, τουλάχιστον σοβαρά, την προσπάθεια και την αγωνιστική παρουσία των αθλητών και ότι θα υπάρξει το επίπεδο που πραγματικά αξίζει σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και όλοι ευχόμαστε, βέβαια, το μέλλον να επιβεβαιώσει ότι, από αυτή την άποψη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο θα είναι πράγματι μια μοναδική εξαίρεση στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού και του Ολυμπισμού, ειδικότερα.