Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 11/11/20
H Ρεματιά θεωρείται για τους Χαλανδραίους αλλά και τους επισκέπτες ένας «πνεύμονας» πρασίνου, ένα ανοικτό σπίτι με σπάνια «προικιά»: το νερό, τα πλατάνια, τους ευκαλύπτους, τις δάφνες, τα αηδόνια, τους παπαγάλους, τις χελώνες και πολλά άλλα. Στις κοίτες του ρέματος νέοι και μεγαλύτεροι βρίσκουν διέξοδο από τις σύγχρονες γειτονιές που «όγκωσαν» σε τσιμέντο και καυσαέριο. Στις μέρες του κορωνοϊου, μάλιστα, η περιοχή προσέφερε -πιθανότατα θα συνεχίζει να προσφέρει για καιρό- σε παλιούς και καινούργιους φίλους, αυτή τη βαθιά «ανάσα» που μόνο η φύση μπορεί.
Μια μικρή ανταπόδοση όσων χαρίζει απλόχερα η Ρεματιά έχει λάβει σε θεσμικό επίπεδο. O Δήμος και οι εθελοντές φροντίζουν για την αντιπυρική του προστασία, η Περιφέρεια σχεδιάζει παραρεμάτιες διαδρομές Περιβάλλοντος, ενώ οσύλλογος Ρεματιάς παίρνει πρωτοβουλίες για τη σύνδεση του «τοπόσημου» με τα σχολεία και την εκπαίδευση. Πέρα από τη διατήρηση και ανάδειξη του φυσικού τοπίου, λιθαράκι «ζωντάνιας» στην περιοχή δίνουν οι ελεύθερες γιορτές στο θέατρο της Ρεματιάς που μέσω του δημοτικού Φεστιβάλ, κάθε καλοκαίρι προσελκύουν χιλιάδες ανθρώπους, άνοιξαν τον δημόσιο χώρο σε κάθε μορφής τέχνης και συλλογικότητα, χωρίς αποκλεισμούς ακόμη και σε θεατές με ειδικές ανάγκες -όλα αυτά σε μία γωνιά που κυριολεκτικά επαναδημιουργήθηκε από τις στάχτες της το 2015.
Ωστόσο, οι συνεπείς, ανήσυχοι και δημιουργικοί για την «ψυχή» της πόλης έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιους λίγους μεν, αλλά σε σχεδόν καθημερινή βάση που ποδοπατούν την περιοχή. Μπουκάλια, αποτσίγαρα, κουτιά, καλαμάκια, μπογιές στα πέτρινα τειχεία, ακόμη και λεκάνες τουαλέτας κάνουν την εμφάνισή τους όλο το τελευταίο διάστημα στη Ρεματιά. Τα δείγματα αυτών των… συνειδητά ασυνείδητων είχαν φανεί από τον περασμένο Απρίλιο, όταν ορισμένοι εκτόνωσαν πιθανόν τον εγκλεισμό των ημερών βανδαλίζοντας, βρωμίζοντας το θέατρο και τους πέριξ χώρους.
Δύο μήνες μετά, το πρόβλημα σε άλλη έκταση διαπίστωσαν σύλλογοι και φορείς της περιοχής που πήραν μαζικά μέρος στον ετήσιο καθαρισμό – περίπατο του ρέματος. Τα δύο χέρια του καθενός από τους εκατοντάδες συμμετέχοντες δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν τις σακούλες απορριμμάτων που συγκεντρώθηκαν. Η ίδια συμπεριφορά αναισθησίας δεν «χαλάρωσε» ούτε το καλοκαίρι της άρσης των περιορισμών, όταν εργαζόμενοι του Δήμου και εθελοντές εισέπρατταν κάθε λογής σκουπιδιών ως …ανταμοιβή για το γεγονός ότι φρόντιζαν να διατηρούν τη Ρεματιά, πράσινη και καθαρή.
Η λύση στο πρόβλημα για αρκετούς είναι η 24ωρη φύλαξη του χώρου, ακόμη και με κάμερες. Αν υποθετικά δεχτούν οι δημότες να πληρώσουν το τίμημα, άραγε η συμπεριφορά της κοινωνίας αλλάζει πραγματικά με το φόβητρο του αστυνομικού στην πλάτη; Απεναντίας, πάντοτε θα υπάρχει κάποια αφύλακτη γωνία για να… μην συμμορφώνονται όλοι και όλες. Ίσως στην περίπτωση που ο καθένας δει τον δημόσιο χώρο της Ρεματιάς και ως ιδιωτικό, τότε πάψει και αυτή η υπαρκτή βαρβαρότητα της ανύπαρκτης συνείδησης, πριν από την επόμενη καραντίνα.
