Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 09/12/20
«Εν όψει των εορτών, θα επιθυμούσαμε μια προσφορά, δωροεπιταγή ή τρόφιμα, για να προσφερθούν χριστουγεννιάτικα εδέσματα στα μέλη του Κοινωνικού Παντοπωλείου, ώστε να δώσουν χαρά στα παιδιά οικογενειών που είτε έχουν περιέλθει σε κατάσταση ανέχειας είτε ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες». Με αυτά τα λόγια ο Δήμος Παπάγου – Χολαργού, ένας από τους εύρωστους των βορείων προαστίων της Αττικής, καλεί, αυτές τις μέρες, φορείς, επιχειρήσεις και απλούς πολίτες να διαθέσουν κάτι από το πλεόνασμα ή υστέρημά τους για τις ανάγκες δημοτών της πόλης.
Η κατάσταση δεν είναι τωρινή. Από το 2012, στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, ο Δήμος διαπίστωσε τις δυσκολίες διαβίωσης μιας υπαρκτής μάζας ανθρώπων και άρχισε να λειτουργεί το Κοινωνικό Παντοπωλείο. Η δομή σήμερα, στο μέσον μιας πανδημίας, αυτή τη φορά, εξυπηρετεί 260 οικογένειες και 117 παιδιά που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε καν τα απαραίτητα για τον βιοπορισμό τους. Παρά τη συγκυρία, φαντάζει βέβαιο ότι το κάλεσμα προσφοράς θα βρει, για άλλη μια φορά, ευήκοα ώτα σε ανώνυμους συμπολίτες μας, συλλόγους ή εταιρείες που δεν ξεχνούν τον διπλανό τους.
Αυτό που παραμένει αμφίβολο είναι η ανταπόκριση της κεντρικής διοίκησης στις εκπεφρασμένες- από τους Δήμους- ανάγκες σε πόρους και αντίστοιχο προσωπικό, όπως στην πρώτη καραντίνα. Με βάση επίσημες δηλώσεις, η πρόνοια που έλαβε η κυβέρνηση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ορισμένα χρήματα, ως δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και η… δυνατότητα -πάλι- εσωτερικών μετακινήσεων εργαζομένων για κάλυψη των έκτακτων περιστάσεων στις κοινωνικές δομές. Αυτή η τελευταία… γλυκιά αλχημεία παρουσιάστηκε από το υπουργείο Εσωτερικών ως νέα γενναιοδωρία: «Διευκολύνουμε με πολύ σοβαρές ρυθμίσεις τους Δήμους για να αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το προσωπικό τους από υπηρεσίες που έχουν κλείσει, λόγω της πανδημίας, σε προγράμματα, όπως το ‘’Βοήθεια στο Σπίτι’’».
Η προσέγγιση αυτή των πραγμάτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε Δήμους – διαχειριστές ακραίας φτώχειας και μεγάλων βαρών (εν αναμονή σύντομα και νέων), χωρίς πόρους, για την επιβίωση ανθρώπων. Μοιραία, στη συνέχεια, ο «λογαριασμός» για τυχόν λάθη και παραλείψεις από τις «καυτές πατάτες» θα έρχεται στις δημοτικές Αρχές. Αυτές, σαν «αμορτισέρ», θα απορροφούν τους κραδασμούς για να την βγάζει το κεντρικό κράτος… λάδι.
Η κατάσταση θα μπορούσε να είχε γίνει λίγο καλύτερη, αν ο φορέας εκπροσώπησης των Δήμων, η ΚΕΔΕ, δεν είχε ως προτεραιότητα, αυτό το διάστημα, τις τηλεδιασκέψεις σε όλους τους νομούς της χώρας με θέμα τις «τελικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων για ένα σύγχρονο ελληνικό Δημόσιο με ισχυρούς ΟΤΑ». Αν κάτι θα έπρεπε πρώτα να… μεταρρυθμιστεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μάλλον είναι το αίσθημα ντροπής, εν έτει 2020, οι Δήμοι να αναγκάζονται να αναζητούν βοήθεια για συσσίτια και τρόφιμα, φανερώνοντας την κατάντια στην οποία έχει φτάσει η κοινωνική μας συγκρότηση σε… κεντρικό κι όχι μόνο επίπεδο.