Περνώντας τον δρόμο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, είδα το νέο super market Βασιλόπουλος. Η σκέψη μου όμως ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω και θυμήθηκα πως εκεί γράφτηκε μια αξιόλογη ιστορία. Προπολεμική εποχή, όταν εγώ και η αδελφή μου ξεκινούσαμε να πάμε στην Πλατεία Ηρώων για το αυτοκίνητο που θα μας μετέφερε στο Αρσάκειο Ψυχικού. Μαζί μας ήταν ένα ξανθόμαλλο αγοράκι, που κι΄ αυτό θα έπαιρνε το αντίστοιχο για το Αμερικανικό Κολλέγιο.
Αυτό το παιδάκ, αρκετά μεγαλύτερο από εμάς, το φωνάζαμε Τοτό. Ήταν ο γιός του Νίκου Παναγόπουλου και της Σουζάνας, αργότερα για όλους Madam. Εκεί ακριβώς βρισκόταν το μικρό εργοστάσιο ΗΒΗ που διεύθυνε αποκλειστικά η Madam. Εκεί βρήκαν δουλειά πολλές Μαρουσιώτισσες και πολλοί Μαρουσιώτες, πράγμα πρωτόγνωρο για την εποχή. Εκεί η γκαζόζα ΗΒΗ έγινε διάσημη και παράλληλα το Μαρούσι γνωστό.
Κατά την κατοχή των Γερμανών επιτάχθηκε και έβγαζε σόδες και γκαζόζες για τα γερμανικά στρατεύματα στη Λιβύη.
Πέρασαν τα δύσκολα χρόνια και ο Τοτός έγινε Γιώργος, τελείωσε το Πολυτεχνείο και αποφάσισε να μεταφέρει την επιχείρησή του στη Λεωφόρο Κηφισιάς το 1968. Παρακολούθησα την εξέλιξή του γιατί είμαστε από παιδιά φίλοι και γείτονες.
Ωραία χρόνια, γεμάτα προσδοκία και αγάπη. Ο Γιώργος παντρεύτηκε με τη συμμαθήτριά μου Φούλη Καρρά και απέκτησαν δύο κόρες, τη Σουζάνα & τη Μαρίνα. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ για την υπόλοιπη ζωή του Γ. Παναγόπουλου, αλλά θα πρέπει ποτέ να μην ξεχνάμε ανθρώπους που προσέφεραν στον τόπο αυτό.
Γεγονός είναι ότι μπαίνοντας στο super market ένοιωσα ένα ρίγος από πολλές ξεχασμένες σε πολλούς αναμνήσεις. Ο λόγος που αναφέρομαι σε μια τόσο παλιά ιστορία είναι ότι φεύγοντας εμείς οι μεγάλοι, να θυμούνται οι νεότεροι ότι παρόλα τα δύσκολα και στερημένα χρόνια, ξέραμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή.
Μαρούλα Χατζηδημητράκη – Λύτσικα
τ. αντιδήμαρχος Αμαρουσίου
