Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Ήταν καιρός να ακουστεί και η φωνή του Ινστιτούτου Γεωπονικών Επιστημών. Ήταν δημοσιογραφικό χρέος της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ να αναζητήσει και να λάβει τις απαντήσεις του επίσημου διαχειριστικού φορέα του κτήματος/δάσους Συγγρού, μετά τον καταιγισμό δηλώσεων, ανακοινώσεων και πολιτικών αντιπαραθέσεων, που τους τελευταίους 10 μήνες απασχολούν έντονα την επικαιρότητα στα βόρεια – και όχι μόνο.
Θεωρούμε ότι απευθύναμε τις δέουσες ερωτήσεις στον αντιπρόεδρο του ΙΓΕ Αλέκο Κόκκαλη και πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις του είναι ξεκάθαρες και ξεδιαλύνουν στον μέγιστο βαθμό τη φιλοσοφία της νέας διοίκησης του Ινστιτούτου υπό την προεδρεία του Νίκου Θυμάκη. Όλα μπορείτε να τα διαβάσετε στο φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Εμείς κρατάμε τις κατηγορηματικές δεσμεύσεις του Αλ. Κόκκαλη, ενός γέννημα – θρέμμα Μαρουσιώτη που μεγάλωσε (και) στο δάσος, ότι το ΙΓΕ εξακολουθεί να πορεύεται με «πυξίδα» το Κληροδότημα της Ιφιγένειας Συγγρού. Η εφημερίδα μας, άλλωστε, έχει από νωρίς πάρει θέση, ζητώντας από όλους «σεβασμό» στους όρους του.
Την ίδια στιγμή, έχοντας την ευκαιρία να περιηγηθώ στα κτήρια που βρίσκονται εντός του Κτήματος, διαπίστωσα και εγώ με προβληματισμό ότι η κατάσταση που επικρατεί είναι, επιεικώς, ντροπιαστική. Κι επειδή υπάρχουν και μαθητές, αλλά και εκατοντάδες επισκέπτες κάθε εβδομάδα, είναι και επικίνδυνη για την ασφάλειά τους. Το φωτογραφικό αφιέρωμα που μπορείτε να δείτε στις σελίδες που ακολουθούν, αποδεικνύει ένα μόνο μέρος της θλιβερής πραγματικότητας. Με μια κουβέντα: Τα κτήρια είναι ρημαγμένα. Κι ευτυχώς, τα περασμένα χρόνια κατέστη εφικτή η αναπαλαίωση της Βίλας Συγγρού και του γοτθικού ρυθμού παρεκκλησίου του Αγίου Ανδρέα, διαφορετικά θα ήταν κι αυτά στην ίδια κατάσταση σήμερα.
Δείτε: Οδοιπορικό της Αμαρυσίας στο Κτήμα Συγγρού: Ακμαίο δάσος, διαλυμένα κτίσματα
Και είναι αυτά τα δύο κτήρια που πρέπει να αποτελέσουν τον «οδηγό» για τις όποιες παρεμβάσεις σχεδιαστούν, τις περίφημες «αναπλάσεις» που ακούστηκαν από υπουργικά χείλη: Αλήθεια, ποιος δεν θα ήθελε το κλειστό γυμναστήριο να είναι «ενεργό» και προσβάσιμο για όσους επιλέγουν το δάσος για την άθλησή τους; Ποιος δεν θα ήθελε να δει το παλιό κελάρι, ένα πραγματικό «κειμήλιο» μιας άλλης εποχής, σε εξαιρετική κατάσταση; Γιατί να μη διαθέτει το γήπεδο ποδοσφαίρου έναν τεχνητό χλοοτάπητα και τα διπλανά γήπεδα μπάσκετ επιμελημένες μπασκέτες και τεραίν; Γιατί να μη μπορεί κανείς να θαυμάσει, με απόσταση ασφαλείας, το βαθύ πηγάδι με τις περίτεχνες σκάλες και την αρχιτεκτονική εποχής στα ουκ ολίγα ερειπωμένα κτίσματα; Κι αν το υπέροχο θεατράκι είναι δύσκολο να φιλοξενήσει παραστάσεις λόγω κινδύνου πυρκαγιάς, γιατί πρέπει τα παρασκήνιά του να θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο;
Αξίζει αυτή η τραγική εικόνα σε αυτό το υπέροχο δάσος; Φυσικά, για όλα αυτά (και πολλά περισσότερα), απαιτούνται χρήματα. Και όπως διαπιστώσαμε, όχι λίγα. Χρειάζονται γενναίες χρηματοδοτήσεις, βασισμένες σε συγκεκριμένο και εγκεκριμένο πλάνο, προκειμένου να αλλάξει άρδην αυτή η παρακμιακή εικόνα. Και, σημειωτέον, μιλάμε για παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν δίχως να αλλοιωθεί το δάσος στο παραμικρό. Από την άλλη, υπάρχει η προτεραιότητα της δασοπροστασίας. Για να συντελεστούν όλα τα παραπάνω, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αντιπυρική θωράκιση. οι εικόνες με τους σπασμένους κρουνούς, τους «σκελετούς» που έχουν απομείνει από τις πυροσβεστικές «φωλιές», οι δύσβατοι δασικοί δρόμοι και η ελλιπής πρόσβαση σε υδάτινους θύλακες, δεν τιμούν κανέναν και θέτουν σε κίνδυνο το δάσος. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, ως οφείλει, καταγράφει και θα συνεχίσει να αποτυπώνει όλες τις απόψεις για αυτό το άκρως ευαίσθητο ζήτημα, πάντα με μέγιστο ζητούμενο την προστασία και τήρηση των όρων του Κληροδοτήματος: Την ασφαλιστική δικλείδα ότι το κτήμα/δάσος Συγγρού δεν θα κινδυνεύσει ποτέ και από κανέναν.
Διαβάστε: Αλέκος Κόκκαλης: «Οδηγός μας το εμπνευσμένο Κληροδότημα Συγγρού»