Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 31/07/2024
Οι πολιτιστικές βραδιές, το φετινό καλοκαίρι, επέστρεψαν δυναμικά, με μεγάλη ανταπόκριση του κοινού. Ανάμεσα στα Φεστιβάλ που ξεχωρίζουν στην περιοχή μας είναι αυτό της Ρεματιάς του Δήμου Χαλανδρίου, το οποίο προσφέρει (και) φέτος τη συντριπτική πλειοψηφία των ποιοτικών εκδηλώσεών του με ελεύθερη είσοδο.
Παρότι διοργανωτές και κοινό σε αρκετές εκδηλώσεις ανησυχούσαν για την παρουσία μικρών παιδιών, η βιωματική εμπειρία του υπογράφοντα, σε σειρά διαφορετικών παραστάσεων, κατατείνει στο συμπέρασμα ότι προβληματισμό προκαλούν οι… ενήλικες.
Μπορεί να μην αποτελεί ίδιον μόνο των θεατών στο Χαλάνδρι (ανάλογα… κρούσματα καταγράφονται και σε Αγία Παρασκευή & Παπάγου), αλλά η επανάληψη του φαινομένου παύει να είναι σύμπτωση. Το πρόβλημα ακούει στο όνομα της συσκευής -ταυτόσημης πλέον με την ύπαρξή μας- «κινητό τηλέφωνο».
Κάποτε, στις συναυλίες το μόνο που φαινόταν από το μέρος του κοινού ήταν μερικοί αναπτήρες -ίσως και λίγα φωσφορίζοντα βραχιόλια σε μεγάλα κέφια. Πλέον, όσο οι καλλιτέχνες βρίσκονται επί σκηνής, βλέπουν περισσότερες οθόνες κινητών παρά ζευγάρια μάτια, να καταγράφουν τη βραδιά σε κακοτραβηγμένα βίντεο ή να αποτυπώνουν ακατάπαυστα όσα συμβαίνουν σε -συνήθως κουνημένες ή σκοτεινές- φωτογραφίες.
Μέχρι ενός βαθμού, είναι μια κατανοητή ανάγκη, που έχει επικρατήσει, για «αποθήκευση» στιγμών στην ηλεκτρονική συσκευή και δημόσια ανάρτηση (παρότι υπάρχει κι η προσωπική μνήμη μας). Η μανία, όμως, καλά κρατεί και σε θεατρικές παραστάσεις αλλά και κινηματογραφικές προβολές, όπου πλέον κεφάλι και κινητό μένουν σκυμμένα αλλά κι αναμμένα. To ένα δίωρο μιας πολιτιστικής βραδιάς φαίνεται ότι δεν μπορεί να στερήσει από πολλούς τη δίψα για «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ανταλλαγή μηνυμάτων. Και αν ο διπλανός ή πίσω θεατής καλείται να ανεχτεί μια οθόνη που λαμπυρίζει ολοφώτεινη την ώρα της καλλιτεχνικής δράσης, ορισμένοι προχωρούν και ένα βήμα παραπάνω μιλώντας (!) στο τηλέφωνο.
Σε μια προηγούμενη συναυλία στο θέατρο Ρεματιάς, ο ερμηνευτής Γιώργης Χριστοδούλου βρήκε τη λύση μαζεύοντας ο ίδιος, εν μέσω τραγουδιού, τα κινητά από τα χέρια των θεατών. Χωρίς διάθεση από τη στήλη να… κουνήσει το δάχτυλο σε νοοτροπίες, βέβαια, εμφανώς «αμύνεσθαι περί… πάρτης»- το θέμα δείχνει να είναι η εποχή μιας διαρκούς σύνδεσης και «τσίτας», απόρροια μάλλον της τεχνολογικής επιρροής.
Μοιάζει αδύνατο να επικεντρωθεί κανείς πια σε κάτι επί πολλή ώρα δίχως να νιώσει ασφυξία, σαν σε διάσπαση προσοχής, λες και η ζωή του είναι μια οθόνη υπολογιστή με δεκάδες ταυτόχρονα «ανοικτά» παράθυρα σελίδων για ανάγνωση. Άλλωστε, δύσκολα θα βρίσκαμε «σερφάροντας» στη Google τη φράση του στοχαστή: «Μην παραφορτώνετε όλη σας την καθημερινότητα με άσκοπες δραστηριότητες και μην κάνετε τη νύχτα μέρα…».
