Εδώ και μέρες με τρώει ο… οργανισμός μου να σχολιάσω τις συμπεριφορές του σιναφιού μας που μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα και, δυστυχώς, παρασύρουν στον πάτο και όλους όσοι προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε το επίπεδο και την ηθική μας σε ένα επάγγελμα που εδώ και δεκαετίες πια βάλλεται – όχι άδικα – από παντού.
Ο λόγος που αποφάσισα να σταματήσω την αυτολογοκρισία μου είναι γιατί καλό είναι ανά τακτά διαστήματα να «ξανασυστηνόμαστε» τόσο με το κοινό μας, όσο κυρίως με εκείνους που θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα. Εδώ, σε αυτό το «μαγαζί» που λέγεται «ΑΜΑΡΥΣΙΑ», όσοι εργαζόμαστε – και το υπογράφω με όσα χέρια και ανεξίτηλα στυλό θέλετε – σε ζητήματα ηθικής και δεοντολογίας, δεν κάνουμε την παραμικρή έκπτωση.
Αυτό σημαίνει ότι ως δημοσιογράφοι, υπηρετούμε την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη, όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι να είναι. Δημοσιογράφος, σημαίνει να καταγράφεις τα γεγονότα, να επισημαίνεις τα θετικά, να υπογραμμίζεις τα αρνητικά, να ασκείς αντικειμενική και δίκαιη κριτική. Στο ρεπορτάζ δεν χωρούν προσωπικές αντιλήψεις και δογματισμοί. Ειδικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που έχει να κάνει ακόμα περισσότερο με την προσωπική επαφή και τριβή με τους ασκούντες διοικήσεις και διαχειριζόμενους ζητήματα καθημερινότητας, το προσωπικό θα πρέπει να μπαίνει στην άκρη ακόμα περισσότερο.
Καθήκον του δημοσιογράφου είναι, ενώ μπορεί σε προσωπικό επίπεδο να αντιπαθεί σφόδρα έναν αιρετό, αλλά σε επαγγελματικό και δημοσιογραφικό επίπεδο να είναι δίκαιος και αντικειμενικός. Αντιστοίχως, μπορεί να συμπαθεί ιδιαιτέρως κάποιον, αλλά να μην επιτρέπει στον εαυτό του να «κρύψει» αδυναμίες και αστοχίες της διοίκησης. Αυτό επιτάσσει ο κώδικας δεοντολογίας και, πολύ περισσότερο για όλους, η ηθική του καθενός από εμάς.
Υπάρχει μια στρεβλή εντύπωση σε κάποιους ότι ο δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα να γράφει αδιακρίτως και ανελέητα ό,τι, όπως και για όποιον θέλει. Ότι μπορεί να ειρωνεύεται, να επιτίθεται, να χλευάζει, να χρησιμοποιεί μειωτικούς χαρακτηρισμούς και ό,τι άλλο μπορεί, προκειμένου να «ασκήσει κριτική» σε μια διοίκηση που εμφανώς εχθρεύεται. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Προφανώς και είναι υποχρέωση όλων μας να καταγράφουμε όλα τα κακώς κείμενα σε κάθε Δήμο, του οποίου το ρεπορτάζ επιφορτιζόμαστε. Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση ως προς το ότι δεν είναι κανένας διατεθειμένος να κρύψει πραγματάκια κάτω από το χαλί για να μη χαλάσει τις σχέσεις τους. Αυτό από την ισοπέδωση και τον χλευασμό, απείρως απέχει.
Στα 7 χρόνια που συνεργάζομαι με την ΑΜΑΡΥΣΙΑ – με μια σύντομη διακοπή λόγω της μετοίκησής μου στο εξωτερικό – είχα την τιμή να αναλάβω το ρεπορτάζ σε 6 διαφορετικούς Δήμους (9 αν μετρήσει κάποιος τους «διπλούς», που προέκυψαν από συγχωνεύσεις). Θεωρώ «γαλόνι» στο δημοσιογραφικό μου κοστούμι το γεγονός ότι σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, δεν υπήρξε η παραμικρή αμφισβήτηση ως προς την αντικειμενικότητα και τη Δικαιοσύνη που αντιμετώπισα το ρεπορτάζ. Το αυτό συμβαίνει και με τους συναδέλφους μου, για τους οποίους είμαι εξαιρετικά περήφανος και καλό είναι καμιά φορά να τα λέμε και μεταξύ μας γιατί και η σεμνότητα κάποιες φορές έχει τα όριά της.
Στα 26 χρόνια που υπηρετώ τη Δημοσιογραφία, μία από τις αδιαπραγμάτευτες αρχές μου είναι ότι ποτέ δεν θα πάω «απέναντι» στην ηθική και την αξιοπρέπειά μου ως επαγγελματίας. Αυτό θα συνεχίσει να γίνεται για όσα χρόνια ακόμα συνεχίσω σε αυτό το μονοπάτι.
Για να μην μακρηγορώ, όπως συνηθίζω, θα ολοκληρώσω γράφοντας το εξής: Όποιος νομίζει ότι η επιθετικότητα, η προσβολή, ο χλευασμός, η ειρωνεία και πάνω από όλα, η στρατευμένη, μονόπλευρη και ξεκάθαρα «αντί-» – ό,τι και να σημαίνει για τον καθένα – παρασιτική γραφή, είναι δημοσιογραφία, μάλλον έχει καταλάβει κάτι λάθος. Δημοσιογραφία δεν είναι ο προσωπικός εξευτελισμός και εκποίηση κάθε επιπέδου αξιοπρέπειας για μερικά «κλικς» ή κάποια απειροελάχιστα διαφημιστικά έσοδα.
Βεβαίως, αυτά είναι απλά μαθήματα που διδάσκονται εισαγωγικά σε οποιαδήποτε σχολή δημοσιογραφίας παρακολουθήσει ο καθένας. Πιθανόν κάποιοι σε αυτά τα εισαγωγικά κεφάλαια να απουσίαζαν. Όπως και αυτά της ηθικής. Αν και αυτά, είναι βιωματικά. Ή τα έχεις ή όχι. Πολλές οι απουσίες και σε αυτό. Συνεχίζουμε. Το χρώμα στο μελάνι με το οποίο ο καθένας γράφει την ιστορία του, είναι ξεκάθαρα προσωπική επιλογή.
