Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 05/05/2023
Ένα 13χρονο παιδί, σχεδίασε και εκτέλεσε ένα φρικιαστικό πλάνο, που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο οκτώ μαθητών κι ενός ενήλικα. Έφτιαξε το σχεδιάγραμμα του σχολείου του, αίθουσα – αίθουσα που θα έμπαινε και ποιους θα πυροβολούσε, είχε βλέπετε φτιάξει και μια λίστα με ονόματα παιδιών που ήθελε να σκοτώσει.
Το παιδί αυτό τώρα, αφού βύθισε μια χώρα στο πένθος, βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική. Δεν του ασκήθηκε ποινική δίωξη γιατί δεν έχει συμπληρώσει το 14ο έτος της ηλικίας του, ασκήθηκε στον πατέρα του, ο οποίος παρεμπιπτόντως πήγαινε συχνά το παιδί του σε σκοπευτήριο για να κάνει προπόνηση με το πιστόλι, με το οποίο σκότωσε τελικά αθώες ψυχές. «Φαινόταν», είπε ο αστυνομικός διευθυντής του Βελιγραδίου για την επίθεση, «σα να περνούσε επίπεδα σε βιντεοπαιχνίδι».
Όλα αυτά έγιναν στη γειτονιά μας, στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια, όχι στις «μακρινές» Ηνωμένες Πολιτείες, με τη «διαφορετική κουλτούρα» στο θέμα των όπλων, όπως μας… βολεύει συχνά να λέμε.
Τα παιδιά της σύγχρονης γενιάς, είτε βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε στην Κίνα, είτε στην Ευρώπη, ανήκουν σε άλλη πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες γενιά, η οποία καλείται από πολύ νωρίς -ηλικιακά- να διαχειριστεί το τι είναι φυσικό και το τι ψηφιακό. Αφήστε που έχουν αναρίθμητες επιλογές να απλώνονται μπροστά τους.
Τα περιστατικά βίας (και εκφοβισμού) μπορεί εδώ στην πατρίδα μας να μην είναι τόσο ακραία αλλά είναι σοκαριστικά και σχεδόν καθημερινά. Και εμφανίζονται σε όλο και πιο μικρές ηλικίες. Τι φταίει; Εμείς οι ενήλικοι τι κάνουμε για αυτό; Μεγαλώσαμε και ζούμε σε μια κοινωνία που επικρατεί ο πιο δυνατός και τελικά ο πιο κυνικός. Όμως το μεγάλωμά μας ήταν πιο ελεγχόμενο. Η επανάστασή μας, πιο περιορισμένη καθώς και τα ερεθίσματα ήταν ηπιότερα.
Σήμερα όμως, η έκθεση των παιδιών στη βία αρχίζει από πολύ νωρίς και μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Τι είναι πραγματικό και τι ενάγεται στη χώρα της… ψηφιακής φαντασίας; Πού μπαίνουν τα όρια και ποιοι τα βάζουν; Οι γονείς ασφαλώς αλλά και το σχολικό περιβάλλον. Αμφότερες πλευρές καλούνται να «ξυπνήσουν» και να το πάρουν απόφαση ότι η προσοχή μας πρέπει να είναι μεγαλύτερη, η φροντίδα ουσιαστικότερη. Όχι, δεν θα τα βάλουμε σε γυάλα. Αλλά δεν θα τα τσουβαλιάσουμε και δεν θα τα αφήσουμε να χαθούν στο πλήθος και την καθημερινότητα. Χρειάζονται θωράκιση, έμπνευση… Κι αυτό μόνο εμείς, οι ενήλικες μπορούμε να τους το δώσουμε.
Υ.Γ. Το παράδειγμα του ΓΕΛ Ευκαρπίας και του 2ου ΓΕΛ Νεάπολης, να διοργανώσουν μαθητικό συνέδριο για να ενισχύσουν το αίσθημα ασφάλειας στο σχολείο και να αναζητήσουν δράσεις πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας, ας μας βάλει τα γυαλιά.
