Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Eχουμε συμπληρώσει 15 μήνες από τότε που μπήκαμε για τα καλά στη δυστοπική περιπέτεια του κορωνοϊού και, πλέον, βρισκόμαστε σε ένα σημείο που μπορούμε να διακρίνουμε την κανονικότητα πιο καθαρά, τηρουμένων, φυσικά, των μέτρων εν μέσω εμβολιασμών, οι οποίοι θα μας οδηγήσουν στην επόμενη ημέρα αυτής της δοκιμασίας, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και η φαρμακευτική θεραπεία που θα δώσει το οριστικό τέλος. Η επαναφορά σε μια μορφή κανονικότητας έρχεται σταδιακά με άρση μέτρων και επαναλειτουργία των περισσοτέρων δραστηριοτήτων, με την ελπίδα ότι η προσδοκία «ό,τι ανοίγει δεν ξανακλείνει» θα μετουσιωθεί σε μονιμότητα.
Δυστυχώς, μια από τις λειτουργίες που παραμένουν σε κατάσταση «καραντίνας» είναι τα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια. Οι «δυσκοίλιες» τηλε-συνεδριάσεις εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους αιρετούς, αλλά και όσους δημοσιογράφους και πολίτες έχουν το… κουράγιο να τις παρακολουθήσουν. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, από τη στιγμή που πολλά κεφαλαιώδη θέματα που προ 2019 θα απασχολούσαν έντονα τα κορυφαία πολιτικά αυτοδιοικητικά όργανα, δεν έρχονται, πλέον, προς συζήτηση, καθώς ο νόμος Θεοδωρικάκου δίνει τη δυνατότητα να συζητούνται στις δύο Επιτροπές (Οικονομική και Ποιότητας Ζωής), οι συνεδριάσεις των οποίων, φυσικά, δεν μεταδίδονται καν διαδικτυακά. Αποτέλεσμα; Η ήδη άχαρη διαδικασία της τηλε-συνεδρίασης να είναι και «απονευρωμένη».
Είχαμε προ πολλού επισημάνει από εδώ ότι όλη αυτή η κατάσταση ενέχει και κινδύνους αντιδημοκρατικής υφής. Η «πανδημική» διαδικασία λήψης αποφάσεων έχει γίνει πιο «κλειστή» και «απρόσιτη» από την κοινή γνώμη, από τους ίδιους τους ψηφοφόρους εν τέλει, οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν άποψη για την πολιτική παρουσία εκείνων που έστειλαν με την ψήφο τους στα εκάστοτε έδρανα. Ευτυχώς έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο οι συνεδριάσεις δια περιφοράς που έκαναν το πρόβλημα ακόμη χειρότερο στις αρχές της υγειονομικής κρίσης.
Το κλίμα δυσαρέσκειας γι’ αυτή την προβληματική κατάσταση εξαπλώνεται ανάμεσα και στους ίδιους τους αιρετούς, από τους οποίους λείπει η τριβή, η αμεσότητα και η ευελιξία των δια ζώσης συνεδριάσεων, με τις ανταλλαγές επιχειρημάτων, τη στάση του σώματος και τον τόνο της φωνής να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του πολιτικού κλίματος σε κάθε συνεδρίαση, πέρα φυσικά από το αμιγώς λειτουργικό κομμάτι της συζήτησης για τα θέματα, το «κύτταρο» της δημοκρατικής λειτουργίας.
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι διοικήσεις έχουν «βολευτεί» με αυτή την κατάσταση, αποφασίζοντας για φλέγοντα θέματα με την ελάχιστη δυνατή πίεση ή εκμεταλλευόμενες τις ευελιξίες που τους παρέχουν οι έκτακτοι νόμοι για την πανδημία ως προς την ανάθεση έργων. Εδώ και καιρό ακούγονται διαμαρτυρίες και σε αυτόν τον τομέα, με το αντεπιχείρημα ότι κάθε απόφαση ελέγχεται από τα αρμόδια αυτοδιοικητικά όργανα για τη νομιμότητα ή εγκυρότητά της.
Ωστόσο, ίσως έχει έρθει ο καιρός, με κεντρικούς άξονες την Ένωση Περιφερειών Ελλάδας και την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας να επανεξεταστεί σε κεντρικό επίπεδο το θέμα των διαδικτυακών συνεδριάσεων και να επανέλθει η δια ζώσης διαδικασία, έστω σε κλειστές θύρες και σε ζωντανή διαδικτυακή κάλυψη για το κοινό σε αρχικό στάδιο. Το έχει ανάγκη η αυτοδιοίκηση και οι τοπικές κοινωνίες για να προχωρήσουν στην επόμενη ημέρα…
