Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Πέρυσι τέτοιον καιρό είμασταν… ξεμάσκωτοι αλλά με ανύπαρκτα ιικά φορτία κορωνοϊού μετά από το πρώτο και σκληρότερο lockdown. Άνοιξαν τα σύνορα, ήρθαν οι τουρίστες, ξαναφορέσαμε τις μάσκες μας και όταν γυρίσαμε από τις διακοπές, ουσιαστικά είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το δεύτερο lockdown, ελαφρώς λιγότερο σκληρό, αλλά πρωτοφανές σε διάρκεια στην Ευρώπη, ίσως στον πλανήτη.
Φέτος είμαστε και πάλι… ξεμάσκωτοι (στους ανοιχτούς χώρους), με πολύ μεγάλο ιικό φορτίο, αλλά έναν αρκετά μεγάλο (όπως και να `’χει) ποσοστό πληθυσμού εμβολιασμένο, με το ενδεχόμενο ενός νέου lockdown να απορρίπτεται κατηγορηματικά από την κυβέρνηση, τον εξωτερικό τουρισμό σε χαμηλά επίπεδα και την ελληνική κοινωνία να έχει βρει ένα ακόμη πεδίο «μάχης» στα εμβόλια και την υποχρεωτικότητά τους.
Τι δεν έχει αλλάξει ανάμεσα στα δύο καλοκαίρια; Η κατάσταση με το δημόσιο σύστημα Υγείας, καθώς η απόφαση της κυβέρνησης για κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων δεν συνάδει με την ανησυχία περί «τέταρτου κύματος» και λοιπών μεταλλάξεων του κορωνοϊού. Το γεγονός ότι ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει στην πύκνωση των δρομολογίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το «νέο σχολείο», στο οποίο δεν έχουν θέση οι περισσότερες αίθουσες και εκπαιδευτικοί με λιγότερο αριθμό μαθητών ανά τάξη. Η διαρκής τρομοκρατική γλώσσα που υιοθετούν τα ΜΜΕ και οι επιστήμονες της επιτροπής λοιμωξιολόγων, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν η συμπεριφορά και ο τρόπος που ομιλούν ενέχει κάποιο βαθύτερο ψυχολογικό σύνδρομο σαδιστικής καθηγητικής αυθεντίας.
Δεν έχουν αλλάξει, επίσης, οι διαρκείς αντιφάσεις στις επιστημονικές μελέτες για τον ίδιο τον κορωνοϊό και τη συμπεριφορά του, για τα εμβόλια, τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητά τους ή τους κινδύνους που μπορεί να ενέχουν για κάποιους ανθρώπους. Τι ελπίζουμε να αλλάξει; Μα φυσικά η τρομοκράτηση, η απειλή και εν τέλει η υιοθέτηση νέων σκληρών μέτρων. Και στη θέση της να μπει η συνεργασία, η σωστή επιδημιολογική επικοινωνία, η διατύπωση εύληπτων επιχειρημάτων προς τον κόσμο και για τα εμβόλια και για την προσοχή που πρέπει ακόμη να επιδεικνύει στις κοινωνικές του συναναστροφές.
Η κοινωνία έχει πιεστεί στα όριά της ψυχολογικά, σωματικά και οικονομικά από αυτή την πρωτοφανή παγκόσμια κατάσταση. Η σκληρή διαπίστωση είναι ότι θα πρέπει, όντως, να πρέπει να μάθει να ζει και με τον νέο κορωνοϊό, αξιοποιώντας ό,τι όπλα τής δίνει η επιστήμη για την προστασία της. Μια διαπίστωση, ωστόσο, που κρύβει μέσα της και μια αισιόδοξη προοπτική: Τη σταδιακή αποκλιμάκωση της επικινδυνότητας και ειδικά της θνησιμότητας που μπορεί να επιφέρει ο ιός, κάνοντας τον κύκλο του που θα τον καταστήσει ενδημικό, πιο εύκολο στην αντιμετώπισή του και εν τέλει μέρος της κανονικότητας που τόσο πολύ μας έχει λείψει. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει η ίδια η κοινωνία να επιδείξει ωριμότητα. Να μην πνίγεται μέσα σε έριδες, συνομωσιολογίες, τη ρητορική του μίσους στα social media, τη χαοτική υπερπληροφόρηση του διαδικτύου και την ελεγχόμενη δημοσιογραφική επάρκεια, ειδικά των τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Το διαπιστώνουμε ήδη. Ελπίζοντας να αλλάξει κι αυτό προς το καλύτερο αυτό το καλοκαίρι, το δεύτερο της πανδημίας…
