Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Είμαστε μια… ιδιόρρυθμη χώρα. Ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ηθοποιοί όλοι μας σε ένα διαρκές θέατρο του παραλόγου. Και υποδυόμαστε εξαιρετικά τους ρόλους μας. Κι αυτό το Πάσχα είχαμε πλείστα όσα παραδείγματα. Μπορεί, φερειπείν, να είμαστε ένας λαός που γιορτάζει το Πάσχα με την πρέπουσα κατάνυξη που συνεπάγεται το μήνυμα της Ανάστασης, αλλά φροντίζουμε μόνοι μας να ακρωτηριαζόμαστε και να σκοτωνόμαστε με εορταστικές… σφαίρες, ρουκέτες, δυναμιτάκια, κροτίδες. Εδώ για πρώτη φορά έγινε Ανάσταση με ρίψη… μολότοφ, ενώ παραμονές Πάσχα στα Εξάρχεια γίνονταν κι επεισόδια αντιεξουσιαστών με ΜΑΤ, έτσι για το… Χριστός Ανέστη.
Μπορεί, επίσης, οι νέες εθνικές οδοί να έχουν συμβάλει καθοριστικά στη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων και τη σημαντική μείωση των χρόνων του ταξιδιού (αν και έπρεπε να φτάσουμε στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας για να τους αποκτήσουμε), αλλά για να τους διασχίσεις πρέπει να πληρώσεις αλλεπάλληλα διόδια. Σε ένα εκ των οποίων με γουρλωμένα μάτια διαβάζεις το αντίτιμο των… 4 ευρώ (παρά κάτι) και πραγματικά απορείς. Μπορεί, ακόμη, πριν από μερικές ημέρες τα social media να είχαν κατακλυστεί από σχόλια συνοδευόμενα από φωτογραφίες αποστεωμένων από την πείνα παιδιών, με τα οποία καυτηρίαζαν τις δωρεές εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την ανακατασκευή της Παναγίας των Παρισίων αντί να δοθούν για την ανακούφιση του Τρίτου Κόσμου, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό από τους παραπάνω «προβληματισμένους» συμπολίτες μας, μόλις μερικές ημέρες αργότερα ανέβαζε φωτογραφίες με αρνιά, κοκορέτσια και μαγειρίτσες, είτε μόνα τους είτε ποζάροντας υπερήφανοι από δίπλα.
Κι όλα αυτά την ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας «επιβράβευε» κάνοντας πασχαλινές διακοπές μαζί με έναν υπουργό της κυβέρνησής του, ο οποίος αρέσκεται στο να ασκεί πολιτικό «bullying», να απειλεί, να υβρίζει, να ρίχνει «μπαλωθιές» δημοσίως, να καπνίζει σε δημόσιους χώρους και άλλα τέτοια «νεοελληνικά». Διότι, έτσι είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Ακρότητες, «άβατα», βία, «μαφίες» εντός κι εκτός φυλακών, διαφθορά, φιγούρα, «μαγκιά», αμετροέπεια, έλλειμα συγκριτικής σκέψης και «γνώθι σαυτόν». Λες κι η κρίση και τα μνημόνια δεν υπήρξαν ποτέ και δεν διδαχθήκαμε τίποτα. Κι όχι τίποτε άλλο, έρχονται και διαδοχικές εκλογές! Εκεί που αυτός ο «σοφός» λαός θα επιλέξει τους ταγούς του σε τοπικό και εθνικό επίπεδο για τα επόμενα χρόνια. Καλή μας τύχη…
Υ.Γ. Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, προσωπικά είχα την τύχη να διακρίνω και κάτι άκρως ενθαρρυντικό. Βρέθηκα μετά από χρόνια στα Ιωάννινα και με έκπληξη έβλεπα τους οδηγούς της πόλης να κάνουν κάτι το… εξωγήινο για εμάς τους «πρωτευουσιάνους»: Άπαντες σταματούσαν στις διαβάσεις για να περάσει ο κόσμος! Κάτι που είχα δει στην Ρόδο παλιότερα και σταδιακά, όπως πληροφορούμαι, εξαπλώνεται και σε άλλες πόλεις της περιφέρειας. Διότι, τελικά, όταν υπάρχουν πολιτικοί που θέλουν και μπορούν και πολίτες που μπορούν και θέλουν, όλα γίνονται σε αυτή την «τρελή» χώρα.