Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 06/12/2023
Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα περιστατικά παραβατικότητας, με πρωταγωνιστές παιδιά. Στον Χολαργό, τον Νοέμβριο, συνελήφθησαν τέσσερις ανήλικοι που έκαναν γυαλιά – καρφιά σχολείο της πόλης. Στην Αγία Παρασκευή, το ίδιο διάστημα, η Αστυνομία έκανε επιχείρηση κατά της νεανικής εγκληματικότητας, που «ανθεί» τον τελευταίο χρόνο. Στο Χαλάνδρι, πρόσφατα, ξυλοκοπήθηκε 13χρονος από συνομήλικούς του σε δημόσια θέα για… άγνωστο λόγο.
Τέτοια θέματα σπανίως αφήνουν δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ή εναλλακτικής προσέγγισης. Σχεδόν όλη η κοινή γνώμη μένει με το στόμα ανοιχτό, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία του όποιου «τραμπούκου», με κατάληξη του σχολιασμού στα… χάλια της Παιδείας μας. Ωστόσο, πολλές αντιδράσεις δεν ξεφεύγουν ουσιαστικά από το επίπεδο της υποκρισίας. Αρκετοί κάνουν πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει στα σχολεία, περιμένοντας ένα συμβάν ή μια καταγγελία για να σοκαριστούν. Άλλοι πιστεύουν πως θα λύσουν το πρόβλημα με πιο αυστηρές ποινές, όπως τον… παλιό καλό καιρό, με τη βέργα.
Ωστόσο, περισσότερο εκτεθειμένοι είναι όσοι μιλούν για την παρακμή της Παιδείας, ξεχνώντας βολικά τα χάλια της σημερινής καθημερινότητας, τα οποία καθορίζουν εν πολλοίς το περιεχόμενο και της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Μοιάζει αντιφατικό για μια κοινωνία που μαθαίνει άπαντες πως πρέπει να είναι σκληροί και τσαμπουκάδες για να επιβιώσουν, αλλά… στοχοποιούνται εκ των υστέρων τα παιδιά, γιατί εκτέλεσαν σωστά τη «συνταγή» κοινωνικού κανιβαλισμού κι έφτιαξαν έναν καθρέφτη αυτού του ανθρώπου.
Φαίνεται οξύμωρο να τα βάζουν ορισμένοι και με τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι καλούνται καθημερινά να… κολυμπήσουν (σχεδόν χωρίς σωσίβιο), μέσα στα σχολεία που μετατρέπονται πλέον σε «μαύρη τρύπα» των όλων προβλημάτων. Αντ’ αυτού, οι ίδιοι ζητούν τα ρέστα θεωρώντας ότι κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής απέτυχε να καλά τη δουλειά του, επειδή δεν τα έφερε καλά βόλτα με τη διδασκαλία των παιδιών ή τη διαπαιδαγώγησή τους.
Ασφαλώς, δεν αποτελεί νομοτέλεια πως κάθε μαθητής θα γίνει ένας μικρός -και αργότερα ενήλικος γονιός- τραμπούκος. Είναι όμως περίπου βέβαιο πως ό,τι σπέρνεις θερίζεις και στη μαυρίλα των σχολείων θα ευδοκιμούν όλο και περισσότερα «μπουμπούκια», σαν αυτά. Αν πέρα από τις συλλογικές ευθύνες, υπάρχει μία ατομική, είναι του καθενός –μικρού ή μεγάλου, μαθητή, γονιού, εκπαιδευτικού- να διεκδικήσει ένα «φρένο» στη σήψη. Θα μπορούσε ένας – ένας να ανέχεται λιγότερο μέσα και δίπλα του όσα ευθύνονται γι’ αυτό το χάλι και όσους βγαίνουν ως πολέμιοί του ενώ το τρέφουν. Άλλωστε, καλά κρατεί εκείνο το παμπάλαιο ρητό: «Εξ όνυχος τον λέοντα…».
