Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Eμπόλεμη κατάσταση σε «χρυσά κλουβιά». Κάπως έτσι μοιάζει αυτή η δυστοπία που ζει η χώρα μας και τα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Συνθήκες πολέμου μεν, αλλά με την πολυτέλεια οι «μαχόμενοι» να βρίσκονται στα σπίτια τους, με τις προμήθειές τους και με ένα σωρό τεχνολογικές και άλλες επιλογές για να βγουν αλώβητοι από το «μέτωπο» με τον… διαβόητο πλέον «αόρατο εχθρό».
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν δικαιολογείται η δυσανασχέτηση ή ακόμη και η παραβατικότητα στην τήρηση των πραγματικά πρωτόγνωρων και σκληρών μέτρων περιορισμού της ατομικής ελευθερίας και επιλογής. Έτσι, άλλωστε, γίνεται και στους «κανονικούς» πολέμους: Οι επιλογές συρρικνώνονται αυτομάτως στην επιβίωση και στην καταπολέμηση του εχθρού.
Σε μια μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα, όπου τα δικαιώματα που έχουν δοθεί στους επικριτές της κοινωνίας μας ως προς τη συνοχή, ομοψυχία και «φερεγγυότητά» της είναι άπειρα, αποδεικνύεται ότι στις μεγάλες προκλήσεις, στους μεγάλους «πολέμους» πάσης φύσεως, τα αντανακλαστικά της χώρας λειτουργούν αποτελεσματικά. Όχι σαν να είχαν «νεκρωθεί» στο πέρασμα των χρόνων, αλλά σαν να είχαν απλώς πέσει για… «ύπνο».
Η τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλει η οργανωμένη Πολιτεία, οι φορείς που τη συναποτελούν και οι πολίτες που την απαρτίζουν, δείχνει μέχρι στιγμής να αποφέρει καρπούς: Ένα μήνα από το πρώτο επίσημο κρούσμα του κορωνοϊού στην Ελλάδα, η σύγκριση με τον αντίστοιχο πρώτο μήνα της ιταλικής και ισπανικής τραγωδίας είναι, αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρα. Η χώρα μας συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνες που, κατά ομολογία των διεθνών παρατηρητών, αντέδρασε με υψηλό επίπεδο ετοιμότητας και έλαβε τα μέτρα αποτροπής της μεγάλης εξάπλωσης του ιού σε αρκετά καλό χρονικά σημείο. Ευτυχώς, σε αντίθεση με αλαζονικές, αποικιοκρατικής και αυτοκρατορικής νοοτροπίας, χώρες, το επιστημονικό δυναμικό μας έκρουσε τον «κώδωνα» αρκετά έγκαιρα και το κράτος «άκουσε».
Μέχρι εδώ καλά… Υπάρχει, όμως, και μια ανησυχητική προοπτική όταν θα μπορούμε, επιτέλους, να έχουμε ξανά τις ζωές μας πίσω: Διότι, όσο αποτελεσματική δείχνει η Πολιτεία στην αντιμετώπιση της απειλής, όσα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά έχει επιδείξει έως σήμερα, με τα ίδια αντανακλαστικά και την ίδια αποτελεσματικότητα θα πρέπει να κινηθεί και τη δύσκολη επόμενη ημέρα.
Οι λύσεις που θα κληθεί να δώσει θα πρέπει να προσανατολίζονται με πυξίδα τον άνθρωπο: Τις εργασιακές σχέσεις που, τουλάχιστον, δεν πρέπει να χειροτερεύσουν. Το δημόσιο σύστημα υγείας που δεν θα απαξιώνεται, αλλά μόνο θα ενισχύεται. Την ποιοτική δημόσια παιδεία και εκπαίδευση σε σύγχρονα σχολεία και όχι σε… κοντέινερ. Την ανάπτυξη του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, δημόσιου και ιδιωτικού. Την τεχνολογία, την έρευνα και την καινοτομία. Την παραγωγή προϊόντων και όχι μόνο την κατανάλωση. Τις εξαγωγές και όχι μόνο τις εισαγωγές. Τη σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και όχι την «κοψοχρονιά» εκποίησή της. Τη διαμόρφωση σοβαρών ελεγκτικών μηχανισμών στον ιδιωτικό τομέα, με στόχο την υγιή ανάπτυξη και ανταγωνισμό. Τόσο σοβαρών, όσο και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του αυτοπεριορισμού μας (που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα διαρκέσουν όσο διαρκεί το πρόβλημα και μόνον…).
Έχοντας μια δεκαετή κρίση ήδη στις πλάτες μας, η κοινωνία μας βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν. Η άνοδός της στο «συν» είτε η κάθοδός της στο «πλην» επαφίεται στην κεντρική εξουσία. Από την πλευρά τους, οι πολίτες αποδεικνύουν πως, όταν οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, δίχως μισόλογα, δημαγωγίες, οικονομικά συμφέροντα, μικροπολιτική, ψηφοθηρία και ανάλγητες πολιτικές των αριθμών εις βάρος του ανθρώπου, είναι παρόντες στις «μάχες». Με συνέπεια, θυσίες και «ατομική ευθύνη». Ώρα, πλέον, για την κρατική…
