Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 26/01/2024
Η αλήθεια είναι, ότι λόγω επαγγέλματος αλλά και οικογενειακών υποχρεώσεων, το αυτοκίνητο αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για την καθημερινή μου μετακίνηση.
Παλαιότερα, όταν αυτές οι συνθήκες το επέτρεπαν, η επιλογή μου ήταν διαφορετική. Λεωφορείο, τρένο και μετρό με εξυπηρετούσαν καθημερινά. Βέβαια ήμουν «τυχερή» καθώς μπορούσα να φτάσω στους εκάστοτε προορισμούς μου με συγκοινωνία. Κοινώς… υπήρχε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που συνέδεε την αφετηρία με τον προορισμό, ακόμα κι αν χρειαζόταν να αλλάξω ενδιάμεσα Μέσο. Κανένα πρόβλημα, καθώς δεν είναι κι άσχημα να μην χρειάζεται να οδηγήσεις στην κίνηση, να ψάξεις για πάρκινγκ, να μπορείς, αντίθετα, να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να ακούσεις μουσική, όσο κάποιος άλλος έχει αναλάβει να σε πάει στον προορισμό σου.
Η αναγκαστική λοιπόν αποχή μου από τα Μέσα, με άφησε εκτός καθημερινότητας του τι συμβαίνει σε αυτά. Και ήρθαν δύο απανωτά γεγονότα να με προσγειώσουν στην πραγματικότητα και να πιστοποιήσουν αυτά που μου μετέφεραν ως εμπειρίες τους, τρίτοι, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν καθημερινά.
Πρώτο και σημαντικότερο, το περιστατικό στη Γραμμή 523 (Αδάμες-Κηφισιά) που προβλήθηκε πολύ από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και δικαίως. Ο οδηγός του λεωφορείου, με τα γυαλιά ηλίου και πρεσβυωπίας ταυτόχρονα -για να βλέπει καθαρά και να μην χάνει ούτε… γράμμα- οδηγεί (ο Θεός να την κάνει οδήγηση) και λύνει σταυρόλεξα, κρατώντας όχι το τιμόνι, αλλά ένα σχετικό περιοδικό και ένα στυλό.
Από μόνο του, το συγκεκριμένο γεγονός, είναι αρκετό για να προκαλέσει οργή. Ένας άνθρωπος, ένας επαγγελματίας, καλείται να μεταφέρει με ασφάλεια δεκάδες ανθρώπους ανά δρομολόγιο, στον προορισμό τους. Κι αν ήταν ένα μόνο γεγονός, θα λέγαμε «άγιο είχαν, δεν συνέβη κάτι κακό, προχωράμε» και ο συγκεκριμένος θα καλούνταν να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του. Δυστυχώς όμως, παρόμοιες συμπεριφορές ανευθυνότητας, δεν αποτελούν πια εξαίρεση. Δεν χρειάζεται να είσαι μέσα στο λεωφορείο για να δεις οδηγούς που μιλούν στο κινητό ή τρώνε την ώρα που θα έπρεπε η προσοχή τους να είναι στραμμένη αποκλειστικά στην οδήγηση.
Την ίδια ώρα, όταν χρειάστηκε πριν από λίγες ημέρες να χρησιμοποιήσω λεωφορείο για τη μετακίνησή μου εδώ στα Βόρεια Προάστια, αντιμετώπισα ένα ακόμα γεγονός για το οποίο ακούω πολλά παράπονα. Την ελλιπή συχνότητα των δρομολογίων και πώς κάποιες περιοχές μένουν με ελάχιστη συγκοινωνία παρά το ότι κατοικούν σε αυτές δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Το να μην περνάει λεωφορείο επί σαράντα λεπτά σε ώρες αιχμής, το λες και αποτυχία του συστήματος.
Για το τέλος, αφήνω κι αυτό… Κάποια πράγματα φαίνεται ότι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Την ίδια ώρα όμως, δεν άκουσα ούτε ένα «μπιπ» ακύρωσης εισιτηρίου, όσο βρισκόμουν μέσα σε δύο διαφορετικά δρομολόγια…
