Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Αναρωτιέμαι, γιατί τόσος ντόρος για την αντιπολεμική συναυλία της περασμένης Τρίτης στα Προπύλαια. Μια ολόκληρη χώρα, από κοτζάμ κυβέρνηση και αντιπολίτευση, μέχρι τον τελευταίο «καφενόβιο» των social media, αναλώθηκε σε… σεξπιρικού τύπου ερωτήματα: Είναι οι διοργανωτές και οι καλλιτέχνες «κρυπτο-φιλορώσοι»; Είναι εμμέσως δήλωση στήριξης στους Ουκρανούς; Είναι ένδειξη ουδετερότητας; Είναι απλά και μόνο μια αντιπολεμική συναυλία, όπως εκείνες για τη Γιουγκοσλαβία το 1999; Ή απλά μια προεκλογική «σφυγμομέτρηση» του ΣΥΡΙΖΑ;
Η σχετικά μικρή προσέλευση, δυσανάλογη προς το μέγεθος και τον αριθμό των καλλιτεχνών, μάλλον έδωσε την απάντηση: Ο κόσμος είναι μπερδεμένος, είναι ελλιπώς ή μονοδιάστατα ή άκρατα «βομβαρδισμένος» από πληροφορίες, δεν έβγαλε άκρη με το νόημα και τον στόχο της συναυλίας. Για να φτάσουμε στο τραγικό συμπέρασμα: Ο λαός μας τρελαίνεται για πόλωση. Δεν θέλει μέσες οδούς και μετρημένες σκέψεις. Αν η συναυλία ήταν υπέρ των Ουκρανών, θα είχε περισσότερο κόσμο. Θεωρώ ότι ακόμη περισσότερο κόσμο θα είχε αν ήταν κατά του ΝΑΤΟ και των πρακτικών του. Είναι θεσμός στη χώρα μας, «στανταράκι» που λένε και οι στοιχηματζήδες. Τώρα, αν ήταν φιλορωσική, θα σας γελάσω, αλλά από επαγγελματική διαστροφή, πολύ θα ήθελα να έβλεπα τι θα γινόταν.
Πού θέλω να καταλήξω; Πολύ απλά: Θα ήθελα να δω μια τέτοια συναυλία διαμαρτυρίας για την ακρίβεια. Για την αύξηση του ρεύματος, της βενζίνης και του αερίου, βασικών αγαθών για τη λειτουργία μας. Για το «μαύρισμα» της ποιότητας ζωής μας, που με τόσους κόπους, αίμα, ιδρώτα και αγώνες κατέκτησε η ελληνική κοινωνία για δεκαετίες ολάκερες. Ένα γερό «σκούντημα» στην κυβέρνηση δηλαδή, η οποία είδε στις Βρυξέλλες την Ισπανία και την Πορτογαλία να εθνικοποιούν την πολιτική της τιμολόγησής τους, να παρεμβαίνουν ενεργά ως κρατικές οντότητες, προκειμένου να μειώσουν το βάρος από τις τσέπες των πολιτών τους. Σαν να διάβαζαν το προηγούμενο editorial (για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας).
Πόσο καιρό, αλήθεια, έχει να δει ο τόπος μας μια τέτοια συναυλία;
Εδώ, οι δήμαρχοι της περιοχής των βορείων προαστίων φωνάζουν μέσα από την ΑΜΑΡΥΣΙΑ, ζητώντας ουσιαστικότερη βοήθεια από το κράτος για να μην τιναχθούν στον αέρα από την ενεργειακή έκρηξη τιμών. Τα λένε στο φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας. Τα ίδια λέει και η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας. Αλλά πόσο δυνατά; Πόσο δυναμικά; Πόσο διεκδικητικά; Υπήρξε καμία κινητοποίηση; Κάποια διαδήλωση; Κάποια συναυλία; Μήπως το… volume των διαμαρτυριών ανεβαίνει όσο επιτρέπουν οι εσωκομματικές ισορροπίες, ώστε να μη γίνεται πολλή φασαρία και ενοχληθούν οι… γείτονες (βλ. κυβέρνηση, ΥΠΕΣ); Στο προηγούμενο editorial γράφαμε ότι «με ψηφιακά επιδόματα και κουπόνια δουλειά δεν γίνεται», αναφερόμενοι στα μέτρα στήριξης των πολιτών έναντι τις ακρίβειας. Παρομοίως, στην περίπτωση της Αυτοδιοίκησης, δουλειά δεν γίνεται με έκτακτες επιχορηγήσεις από τους ΚΑΠ.
Όλα καταλήγουν σε έναν κοινό παρονομαστή: Στην πολιτική βούληση της (εκάστοτε) κεντρικής εξουσίας. Οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού σχετικά με τους «νόμους» της ελεύθερης αγοράς, είναι ενδεικτικές συνειδητοποίησης ότι από τον υγιή ανταγωνισμό της ανάπτυξης βρισκόμαστε στην ασυδοσία του υπερκέρδους, κατ’ άλλους κερδοσκοπίας, σε μια αγορά – «ζούγκλα», αφημένη σε νόμους που ισχύουν εκεί. Στη ζούγκλα δηλαδή…
