Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Η εποχή «Κλεισθένη» (τροποποιημένου σε μεγάλο βαθμό) ξεκίνησε και σηματοδοτεί το μεγαλύτερο «crash test» στην ιστορία της αυτοδιοίκησης της χώρας. Παρά την ισχυροποίηση των επιτροπών από τις καλοκαιρινές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στον νόμο, δεν είναι λίγοι οι Δήμοι που προσπαθούν να βρουν τα «πατήματά» τους μέσα σε ένα νέο και παράξενο περιβάλλον, όπου δήμαρχοι δεν έχουν εξασφαλίσει με θεσμικό και νομικό τρόπο τις απαιτούμενες συμπράξεις για να μπορέσουν να διοικήσουν με μια κάποια ασφάλεια, ενώ άλλοι «προσέχουν για να έχουν» και ήδη από πολύ νωρίς έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μέσω επίσημων συμπράξεων, τις ευρείες πλειοψηφίες που απαιτούνται.
Στον Βόρειο Τομέα, δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για τα παραπάνω αποτελούν, ασφαλώς, οι Δήμοι Πεντέλης και Αμαρουσίου. Στον μεν πρώτο, η παράταξη της δημάρχου Δήμητρας Κεχαγιά είναι μειοψηφούσα και όσο δεν ανακοινώνονται επίσημες συμπράξεις με άλλους συνδυασμούς, αποτελεί ερωτηματικό ο τρόπος με τον οποίο θα πορευτεί το νέο Δημοτικό Συμβούλιο (σ.σ. σημειώνεται, βέβαια, ότι συμπράξεις μπορούν να ανα- κοινωθούν οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην τετραετία).
Στον αντίποδα, ο Θεόδωρος Αμπατζόγλου στο Μαρούσι, ασχέτως αν είχε σχετικά προσιτό έργο αφού απευθυνόταν σε παρατάξεις της ίδιας ιδεολογίας και «πολιτικής δεξαμενής», κινήθηκε πολύ γρήγορα ανάμεσα σε α’ και β’ γύρο, φτάνοντας στις πολιτικές συμφωνίες που του επέτρεψαν ήδη από τις δημαιρεσίες της 1ης Σεπτεμβρίου να ανακοινώσει με κάθε θεσμική και νομική εγκυρότητα την σύμπραξη δύο… ολόκληρων και μιας κατά τα… 4/5, παρατάξεων με τον συνδυασμό του. Αποτέλεσμα; η δημιουργία μιας ισχυρής πλειοψηφίας 23 δημοτικών συμβούλων. Σε συνάρτηση, μάλιστα, με τη στελέχωση της οικονομικής επιτροπής και της επιτροπής Ποιότητας Ζωής, πραγματικά αποκτά την απόλυτη δυνατότητα διοίκησης και εφαρμογής του προγράμματος και των επιλογών του.
Δύο αντιδιαμετρικά αντίθετα περιβάλλοντα που περικλείουν όλες τις παθογένειες αλλά και δυνατότητες του «Κλεισθένη». Μοναδικό ζητούμενο είναι οι προγραμματικές συγκλίσεις, οι συμπράξεις, οι πολιτικές συμφωνίες «πάνω στο τραπέζι». Αλλά κι αν ακόμη επιτυγχάνονται, ο δρόμος είναι μακρύς. Πολλά μπορεί να αλλάξουν, προς το καλύτερο και το χειρότερο για τις δημοτικές Αρχές. επιβεβαιώνοντας την πρώιμη αρχική μας εκτίμηση για τον νόμο Σκουρλέτη: Στην προσπάθειά του να κάνει λιγότερο δημαρχοκεντρικό το σύστημα, θα καταφέρει ακριβώς το αντίθετο: ο δήμαρχος, με την προσωπικότητά του, τη στάση του, την προσέγγισή του, τις επιλογές του και τις αποφάσεις του, είναι αυτός που εξακολουθεί να καθορίζει απόλυτα το παιχνίδι. Μόνο που στην προ «Κλεισθένη» εποχή, το αποτέλεσμα είχε να κάνει με τον τρόπο διοίκησης. Στη μετά «Κλεισθένη» εποχή, όμως, έχει να κάνει ακόμη και με το ενδεχόμενο της απώλειας δυνατότητας διοίκησης. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά..
