Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Μετά το πρόσφατο ρεπορτάζ της Αμαρυσίας για την παραχώρηση του πάρκινγκ του σταθμού μετρό της Δουκίσσης Πλακεντίας και του Χαλανδρίου σε ιδιωτική εταιρία με επιβολή αντιτίμου για τη στάθμευση, είχαμε τις περασμένες ημέρες και την επαναφορά στο προσκήνιο της εφαρμογής ελεγχόμενης στάθμευσης στο κέντρο και γειτονιές του Αμαρουσίου, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο υπόγειο πάρκινγκ της πλατείας Ευτέρπης. Διαπιστώνεται, δηλαδή, μια γενικευμένη τάση για επιβολή του παρκαρίσματος έναντι αντιτίμου, με το διττό επιχείρημα: αφενός της εισροής εσόδων και αφετέρου της καταπολέμησης της άναρχης στάθμευσης των αυτοκινήτων (κατάληψη πεζοδρομίων, θέσεων ΑμεΑ και ραμπών, διπλοπαρκαρίσματα και άλλες νεοελληνικές ιστορίες καθημερινής τρέλας, που όλοι βιώνουμε).
Όσο κι αν μπορεί να συμφωνεί κανείς με αυτή τη λογική, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που τώρα μόλις αναπτύσσει ικανοποιητικό δίκτυο μέσων σταθερής τροχιάς, ενώ σε επίπεδο τροχοφόρας συγκοινωνίας, υπάρχουν περιοχές ολάκερες και μάλιστα αμιγούς κατοικίας, οι οποίες έχουν υποτυπώδη συγκοινωνιακή κάλυψη. Για να το κάνουμε πιο λιανά: Αν εγώ δεν επιθυμώ να φέρω το αυτοκίνητό μου σε κάποιο πάρκινγκ ή να πληρώσω για παρκάρισμα στον δρόμο, μου παρέχεται επαρκής συγκοινωνιακή κάλυψη ώστε να χρησιμοποιήσω τα μέσα μεταφοράς; Γιατί υποχρεούμαι, λοιπόν, να ξοδεύω ένα «σκασμό» χρήματα για να παρκάρω επί πληρωμή, προκειμένου να μεταβώ στη δουλειά μου, να πάω για ψώνια ή να βγω για διασκέδαση; Δεν φτάνουν οι ήδη υπέρογκοι φόροι και τα δημοτικά τέλη που καταβάλλω για να ΜΗΝ έχω ικανοποιητική συγκοινωνιακή κάλυψη;
Ας χρησιμοποιήσω ένα προσωπικό παράδειγμα: Αν μεθαύριο, ως κάτοικος Μελισσίων, θελήσω να μεταβώ π.χ. στην Ακρόπολη με την οικογένειά μου, κάτι που σημαίνει ένα γεμάτο τετράωρο (και… βάλε), ποιες είναι οι επιλογές μου, εφόσον θα πρέπει να πληρώσω και στο πάρκινγκ του μετρό της Δουκίσσης Πλακεντίας και στο Μαρούσι που διαθέτει σταθμό ΗΣΑΠ; Ασφαλώς θα προτιμήσω να οδηγήσω προς το κέντρο, για να βρω την καλύτερη εναλλακτική λύση. Δηλαδή, θα φορτώσω το κέντρο με το αυτοκίνητό μου. Λίγη παραπάνω βενζίνη μεν, αλλά λιγότερη ταλαιπωρία και κυρίως δωρεάν παρκάρισμα. Και όταν θα γυρίζουμε πίσω, το νερό ή τον χυμό ή το κολατσιό που θα ζητήσουν τα παιδιά μου, θα το αγοράσω από το κατάστημα της περιοχής που θα παρκάρω. Όχι από το Μαρούσι. Κι αν εγώ πηγαίνω αραιά και που στην Ακρόπολη, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα βιώνει αυτός που πρέπει κάθε μέρα να πηγαίνει στη δουλειά του μακριά από τα Βόρεια Προάστια…